دلنوشته [آتشین مهر] اثر «رها آداباقری کاربر انجمن رمان بوک»

[نیهان]

نگاهم به آسمان خاکستری دوخته شده بود، و این بار، هیچ خورشیدی در پس ابرها نبود.
تنها رگه‌هایی از خون غروب، که بر بوم نیلی یأس پاشیده شده بود.
صدای قدم‌هایت، هرگز پژواکی نداشت؛ تنها سکوت بود که در دل کویر تنهایی‌ام فریاد می‌کشید؛ فریاد پایان، فریاد نبودن، فریاد هیچ.
در هر سوز باد، زمزمه‌ی نامی که تا ابد در گوشم می‌پیچید. این تراژدی، بیش از آن‌که فنای مطلق باشد، فراق ابدی دو روحی بود که روزی در هم تنیده بودند.

 

[نیهان]

تو رفته بودی، و با خود تمام رنگ‌ها را برده بودی. تنها سایه‌ای از تو، در تالار خالی خاطراتم رقص می‌کرد.
رقص غمگین اشباحی از گذشته، که هر شب به سراغم می‌آمدند و زخمم را تازه می‌کردند. این عاشقانگی، دیگر از جنس شور و شوق نبود؛ از جنس حسرت بود.
حسرت دستی که نیست، نگاهی که دور است، و قلبی که تنها با یاد تو می‌تپد، اما می‌داند که هرگز به وصال نخواهد رسید.