فایل شده {آسیموار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[WITCH]

در دل این روزهای بی‌پایان، هر قدم سنگینی چون سنگینی قفس بر دوشم است.
کلمات همچون ریزدانه‌های شن در بیابانی بی‌خاطره، به باد می‌روند. از جمع دورم، اما در این هیاهو گویی در یک جزیره گمشده‌ام. می‌روم، اما مقصدی نیست، تنها جاده‌ای تاریک و بی‌انتها در پیش. خسته‌ام از خودم، از آن‌چه که باید باشم و از آنچه که نیستم. دلم پر از کلماتی است که نمی‌توانند در صدای سکوت بدرخشد و من در این جست‌و جو برای معنا، در میان همه‌ی این گم‌شدگی‌ها، هنوز هیچ نمی‌یابم.

 

[WITCH]

هیچ‌ک*س نامت را صدا نمی‌زند، گویی که هرگز در این خاک زاده نشده‌ای. خانه‌ها چشم ندارند، کوچه‌ها زبان و خیابان‌ها حافظه‌شان را از دست داده‌اند. باد نام‌های فراموش‌شده را همچون وصیت‌نامه‌ای بی‌ارزش در هوا می‌رقصاند. زمان جنازه‌ی خاطرات را روی شانه‌هایش حمل می‌کند، بی‌آن‌که عزاداری در کار باشد. سکوت سایه‌ی سنگینی‌ست که بر تمام درها افتاده، هیچ‌ک*س در را نمی‌زند و هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد و تو همچون چراغی که در نیمه‌شب خاموش شده، در تاریکی‌ای فرو می‌روی که حتی شب هم آن را به رسمیت نمی‌شناسد.

 

[WITCH]

کسی نمی‌پرسد از آن‌هایی که همیشه لبخند دارند، از آن‌هایی که سایه‌ی اندوه را در نگاهشان فرو خورده‌اند. سکوتشان را کسی نمی‌شنود، همچون نامه‌هایی که هرگز ارسال نشدند. آدم‌ها روی زخم‌ها راه می‌روند، بی‌آن‌که بدانند زمین زیر پایشان خاطرات له‌شده‌ی کسی را به دوش می‌کشد. شب‌ها، صدای گریه‌هایی که به بالش‌ها دوخته شده، در هیاهوی دنیا گم می‌شود و تو تنها تماشا می‌کنی، چونان مجسمه‌ای که سنگینی تاریخ را بر دوش دارد، اما حق ندارد دهان باز کند.

 

[WITCH]

شهر دهان باز کرده و آدم‌ها را همانند لقمه‌هایی فراموش‌شده می‌بلعد. سایه‌ها بر روی آسفالت کشیده می‌شوند، بی‌آن‌که کسی برای دنبال کردنشان سر برگرداند. زمان چونان موریانه‌ای بی‌صدا، از تن زندگی می‌جود و می‌ریزد. مردم خودشان را به آینده‌ای نامعلوم می‌سپارند، در حالی‌ که گذشتهٔ‌شان زیر پایشان خاکستر شده و من مانند چمدانی که بر سکوی ایستگاه جای مانده، سال‌هاست انتظار دستی را می‌کشم که هرگز باز نخواهد گشت.
ما در آسیموار زاده شدیم، جایی که خاطرات پیش از آن‌که شکل بگیرند، در زخم‌های خاموش زمان دفن می‌شوند.

 

[WITCH]

هر که رفت، تکه‌ای از من را در چمدان خاموشی‌اش جا داد و من حالا توده‌ای از نیستی‌ام.
در خود فرو ریختم، همانند شهری متروکه پس از زلزله‌ای بی‌صدا. لبخندهایم نقابی بر چهره‌ی ضجه‌هایی بودند که دفن شدند در گور سکوت.
صداها در من طنین درد شدند، بی‌آن‌که گوشی برای شنیدن باقی مانده باشد و« آسیموار» وصیت‌نامه‌ی تمامی فروپاشی‌هاست و من اسناد پوسیده‌ی جهانی‌ام که مرگ را به زندگی ترجیح می‌دهد.

 

[WITCH]

هیچ‌ک*س نگفت مأمن می‌تواند مأوای سرما باشد؛ جایی که نوازش سال‌هاست در تبعیدی خودخواسته مدفون شده. کودکی‌ام را در تباهی بی‌صدا پروراندند، مبادا هیاهوی درون پرده‌های شرم را بدرد. سقف تنها شاهد متلاشی‌ شدنم بود و دیوارها حافظه‌ای پوسیده از تمام بغض‌های بی‌نام. نه از مهر، بلکه از گریز بالغ شدم.
آسیموار، یعنی قد کشیدن در زمینی که هیچ امیدی به رویش نیست؛ شکفتنی بی‌تماشا در فصلی که هیچ‌ک*س چشم‌ انتظارش نیست.

 

[WITCH]

بازی روزگار همیشه مرا در جایی رها کرده که کسی نمی‌داند هیچ‌چیز به اندازه‌ی تنها بودن نمی‌سوزاند. پنهان از نگاه‌ها، عذاب‌هایی در سی*ن*ه‌ی من شکل می‌گیرند که حتی من هم نمی‌توانم آن‌ها را لمس کنم.
نه فریاد و نه واژه‌ای؛ تنها سکوت است که هر لحظه بیشتر درونم را می‌بلعد. دنیای من پر از سایه‌هایی است که هرگز به آفتاب نخواهند رسید.
هر قدمی که برداشتم سنگین‌تر از دیگری بود.
در حقیقت، من در دلِ گم‌شدگی‌ام؛ نه تنها، نه غمگین، نه معذب، فقط تهی از هر مفهومی.

 

[WITCH]

به مرزهای ناشناخته‌ای رسیدم که در آن هیچ‌چیز همان‌طور که باید باشد، نیست. این گم‌گشتگی میان احساسات، به آرامی در دل من جا خوش کرده‌است. دیگر هیچ‌چیزی نمی‌خواهد به یاد بیاید؛ نه اشخاص، نه اتفاقات و نه حتی خودم! دنیای ما پر از صداهای تو خالی‌ است، بی‌آن‌که کسی به چیزی اهمیت بدهد و در این آشفتگی بی‌پایان، ما در پی چیزی هستیم که هیچ‌وقت نخواهیم یافت.
آسیموار نه نامی بر پیشانی من، بلکه فاجعه‌ای‌ست در قامت زیستن.

 

[WITCH]

تمام روزها در من ته‌نشین شده‌اند؛ انباشته از لحظاتی که حتی زمان هم از یادآوریشان ابا دارد.
در تنگنای این روزمرگی‌های ویرانگر، هر ثانیه‌ام همچو خرده‌سنگی درون سردابِ ملال می‌افتد.
فریادهایم بی‌لب، اشک‌هایم بی‌چشم و دلم گورستانِ تمنّاهایی‌ است که هیچ‌گاه زاده نشدند.
در دلِ خاطراتی که پوسیده‌اند، نومیدی‌ چون خزه‌ای بر استخوانِ زندگی‌ام روییده و آسیموار تنها واژه‌ای‌ست برای نام‌ نهادن بر تباهی‌ای که شکل انسان به خود گرفته. کاش گم می‌شدم، نه در راه، بلکه در خودم؛ جایی که بازگشتی برایش متصور نیست.

 

[WITCH]

با دهانی مملو از خاکِ ناگفته‌ها، مرگ را مزه‌مزه می‌کنم. دست‌هایم تابوتی‌ست برای لمس‌هایی که هرگز نزیسته‌اند. آسیموار لابه‌لای استخوان‌های خاموشم به گریه می‌افتد. در من لایه‌هایی از بودن هست که قرن‌هاست پوسیده‌اند، بی‌آن‌که دیده شوند. به جای قلب، در سی*ن*ه‌ام حجره‌ای‌ست از طنین گام‌هایی که هرگز نرسیدند. شب کاتبانِ فراموشی را بالای سرم می‌نشاند تا تاریخم را از یاد ببرند. من حاشیه‌ای هستم در متنی که هرگز نوشته نشد و این فرجامِ انسانی‌ست که حتی نسیان هم از یادش گریخت.
آسیموار نه نام است و نه ندا، زوال است و بس!