دلنوشته {آسیموار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[مِلی]

در دل این روزهای بی‌پایان، هر قدم سنگینی چون سنگینی قفس بر دوشم است.
کلمات همچون ریزدانه‌های شن در بیابانی بی‌خاطره، به باد می‌روند. از جمع دورم، اما در این هیاهو گویی در یک جزیره گمشده‌ام. می‌روم، اما مقصدی نیست، تنها جاده‌ای تاریک و بی‌انتها در پیش. خسته‌ام از خودم، از آن‌چه که باید باشم و از آنچه که نیستم. دلم پر از کلماتی است که نمی‌توانند در صدای سکوت بدرخشد و من در این جست‌ و جو برای معنا، در میان همه‌ی این گم‌شدگی‌ها، هنوز هیچ نمی‌یابم.

 

[مِلی]

هیچ‌ک*س نامت را صدا نمی‌زند، گویی که هرگز در این خاک زاده نشده‌ای. خانه‌ها چشم ندارند، کوچه‌ها زبان و خیابان‌ها حافظه‌شان را از دست داده‌اند. باد نام‌های فراموش‌شده را همچون وصیت‌نامه‌ای بی‌ارزش در هوا می‌رقصاند. زمان جنازه‌ی خاطرات را روی شانه‌هایش حمل می‌کند، بی‌آن‌که عزاداری در کار باشد. سکوت سایه‌ی سنگینی‌ست که بر تمام درها افتاده، هیچ‌ک*س در را نمی‌زند و هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد و تو همچون چراغی که در نیمه‌شب خاموش شده، در تاریکی‌ای فرو می‌روی که حتی شب هم آن را به رسمیت نمی‌شناسد.

 

[مِلی]

کسی نمی‌پرسد از آن‌هایی که همیشه لبخند دارند، از آن‌هایی که سایه‌ی اندوه را در نگاهشان فرو خورده‌اند. سکوتشان را کسی نمی‌شنود، همچون نامه‌هایی که هرگز ارسال نشدند. آدم‌ها روی زخم‌ها راه می‌روند، بی‌آن‌که بدانند زمین زیر پایشان خاطرات له‌شده‌ی کسی را به دوش می‌کشد. شب‌ها، صدای گریه‌هایی که به بالش‌ها دوخته شده، در هیاهوی دنیا گم می‌شود و تو تنها تماشا می‌کنی، چونان مجسمه‌ای که سنگینی تاریخ را بر دوش دارد، اما حق ندارد دهان باز کند.

 

[مِلی]

شهر دهان باز کرده و آدم‌ها را همانند لقمه‌هایی فراموش‌شده می‌بلعد. سایه‌ها بر روی آسفالت کشیده می‌شوند، بی‌آن‌که کسی برای دنبال کردنشان سر برگرداند. زمان چونان موریانه‌ای بی‌صدا، از تن زندگی می‌جود و می‌ریزد. مردم خودشان را به آینده‌ای نامعلوم می‌سپارند، در حالی‌ که گذشته‌ی‌شان زیر پایشان خاکستر شده و من مانند چمدانی که بر سکوی ایستگاه جای مانده، سال‌هاست انتظار دستی را می‌کشم که هرگز باز نخواهد گشت.
ما در آسیموار زاده شدیم، جایی که خاطرات پیش از آن‌که شکل بگیرند، در زخم‌های خاموش زمان دفن می‌شوند.

 

[مِلی]

هر که رفت، تکه‌ای از من را در چمدان خاموشی‌اش جا داد و من حالا توده‌ای از نیستی‌ام.
در خود فرو ریختم، همانند شهری متروکه پس از زلزله‌ای بی‌صدا. لبخندهایم نقابی بر چهره‌ی زجه‌هایی بودند که دفن شدند در گور سکوت.
صداها در من طنین درد شدند، بی‌آن‌که گوشی برای شنیدن باقی مانده باشد و« آسیموار» وصیت‌نامه‌ی تمامی فروپاشی‌هاست و من اسناد پوسیده‌ی جهانی‌ام که مرگ را به زندگی ترجیح می‌دهد.

 

[مِلی]

هیچ‌ک*س نگفت مأمن می‌تواند مأوای سرما باشد؛ جایی که نوازش سال‌هاست در تبعیدی خودخواسته مدفون شده. کودکی‌ام را در تباهی بی‌صدا پروراندند، مبادا هیاهوی درون پرده‌های شرم را بدرد. سقف تنها شاهد متلاشی‌ شدنم بود و دیوارها حافظه‌ای پوسیده از تمام بغض‌های بی‌نام. نه از مهر، بلکه از گریز بالغ شدم.
آسیموار، یعنی قد کشیدن در زمینی که هیچ امیدی به رویش نیست؛ شکفتنی بی‌تماشا در فصلی که هیچ‌ک*س چشم‌انتظارش نیست.

 

[مِلی]

بازی روزگار همیشه مرا در جایی رها کرده که کسی نمی‌داند هیچ‌چیز به اندازه‌ی تنها بودن نمی‌سوزاند. پنهان از نگاه‌ها، عذاب‌هایی در سی*ن*ه‌ی من شکل می‌گیرند که حتی من هم نمی‌توانم آن‌ها را لمس کنم.
نه فریاد و نه واژه‌ای؛ تنها سکوت است که هر لحظه بیشتر درونم را می‌بلعد. دنیای من پر از سایه‌هایی است که هرگز به آفتاب نخواهند رسید.
هر قدمی که برداشتم سنگین‌تر از دیگری بود.
در حقیقت، من در دلِ گم‌شدگی‌ام؛ نه تنها، نه غمگین، نه معذب، فقط تهی از هر مفهومی.

 

[مِلی]

به مرزهای ناشناخته‌ای رسیدم که در آن هیچ‌چیز همان‌طور که باید باشد، نیست. این گم‌گشتگی میان احساسات، به آرامی در دل من جا خوش کرده است. دیگر هیچ‌چیزی نمی‌خواهد به یاد بیاید؛ نه اشخاص، نه اتفاقات و نه حتی خودم! دنیای ما پر از صداهای توخالی‌ست، بی‌آن‌که کسی به چیزی اهمیت بدهد و در این آشفتگی بی‌پایان، ما در پی چیزی هستیم که هیچ‌وقت نخواهیم یافت.
آسیموار نه نامی بر پیشانی من، بلکه فاجعه‌ای‌ست در قامت زیستن.