آموزشی ادبیات پایداری

[STARLET]

ادبیات پایداری شاخه‌ای از ادبیات است که تحت تأثیر شرایطی مانند اختناق، استبداد داخلی، جنگ، اشغال نظامی و سرکوب آزادی‌های اجتماعی و… نوشته می‌شود به‌واسطه مضمون و درون‌مایه‌اش که ایستادگی در برابر جریان‌های ضد آزادی و مبارزه بر علیه ظلم است، شناخته می‌شود. بیان دردمندی قشرهای ضعیف اجتماع که قربانی نظام استبدادی شده‌اند، القای امید به ایستادگی برای رهایی،

 

[STARLET]

ارج نهادن به جان‌باختگان راه آزادی و نوید دادن پیروزی در آینده، از جمله مضمون‌های مشترک در آثاری است که در دستهٔ ادبیات پایداری طبقه‌بندی می‌شوند. دغدغهٔ اصلی نویسندگان این آثار، بی‌هویت شدن نسلی است که منفعت‌طلبی و رفاه، او را از توجه به رنج‌های مردم خود بازمی‌دارد. نویسندگان با دفاع از وطن و طرح نمادهای اسطوره ای برای بهتر شدن وضع کشور، تلاش می‌کنند. ادبیات پایداری، هم در قالب شعر و هم در قالب نثر ظهور و بروز می‌یابد.

 

[STARLET]

این مقوله ادبی، به‌عنوان بخشی از مبارزات آزادی‌خواهانه و جنبش‌های مقاومت در آفریقا، آمریکای جنوبی و خاورمیانه ظهور یافت. در ادبیات پایداری بر اهمیت سیاسی ادبیات و نقش نویسنده یا هنرمند در شکل‌گیری و زنده نگه‌داشتن خاطرهٔ جنبش‌های سیاسی تأکید می‌شود.

 

[STARLET]

تفاوت ادبیات پایداری با مقاومت

بر اساس فرهنگ نامه لغت مقاومت به معنای ایستادگی و پایداری به معنای مقاومت است، در واقع مقاومت واژه ای عربی است و در فرهنگ عرب استفاده می‌شود و واژه فارسی پایداری در ادبیات فارسی کاربرد مشابه آن را دارد.