درحال ترجمه {افشاگری} اثر «مترجم آتریسا»

[Lady Atrisa]

فصل دوم:بخش هشتم

- مرگی شرافتمندانه.
کلمات زمزمه‌شده‌ی عمو تقریباً به همان اندازه که وولفریث آنها را بر زبان آورد، تأثیرگذار بود. اگرچه او تلاش کرد تا جلوی کودکی را که کلمات را بر لبانش جاری می‌کرد، بگیرد، اما نتوانست. محترم! حتی هشت اندا هم نشده و او از خدمت به مردی که بیشتر از او دشمن بود، مرده است.
- کافی است!
عمو دستش را از او دور کرد.
- می‌توانی انکار کنی که اگر جنگ استفن نبود، یوناس زنده می‌بود؟
خستگی بر پیشانی‌اش نقش بست.
- نه، همانطور که نمی‌توانم انکار کنم که اگر هنری، آن بچه‌ی ماد، انگلستان را از آن خود نمی‌خواست، نفس نمی‌کشید. دستش را از کنار کمربند باز یوناس رد کرد و لباسش را بالا کشید
- نگاه کن!
اونمی‌خواست‌دلش می‌خواست به جنگل برگردد، اما آن دختر درونش بود. از شدت فشاری که دندان‌هایش را به هم می‌فشرد، فکش درد گرفت و نگاهش را به زخم وحشتناک وسط سی*ن*ه‌ی برادرش دوخت.
- چی می‌بینی؟
عمو پرسید.
- یک زخم.
- و فکر می‌کنی ارتش چه کسی تیر را شلیک کرد و آن را آنجا گذاشت؟هنری،
- اما کدام، آنین؟
هنری،
- اما استیون
- حرف بزن!
به دستان لرزانش نگاه کرد.
- هنری.
او آهی کشید، انگشتش را زیر چانه‌اش خم کرد و صورتش را بالا کشید.
- استیون شاید پادشاهی نباشد که انگلستان لیاقتش را دارد، اما تا زمانی که پادشاهی شایسته‌تر از او ظهور کند، او تنها چیزی است که وجود دارد. التماست می‌کنم، وفاداری احمقانه‌ی یوناس، پسر ماد را کنار بگذار. هنری فقط یک پسر بچه است به زحمت شش و ده سال دارد و لیاقت حکومت کردن را ندارد.
وقتی ارتش‌ها را رهبری می‌کرد، لیاقت نداشت؟
وقتی‌سر تکان داد.
عمو عقب رفت.
- حتماً باید دعا کنم.
همانطور که به خودش می‌گفت، زیرا پدر کورنلیوس گفته بود که تا بهشت راه درازی است. هر چه زودتر یوناس در آنجا دعا شود، زودتر می‌تواند آرامش خود را پیدا کند.
- به زودی به تو ملحق خواهم شد.
همینطور که عمویش رویش را برگرداند، آنین دید که فرمانده نگهبانان از یک طاقچه سایه‌دار بیرون آمد. آیا او وقتی وارد تالار شد، آنجا بود؟ نه اینکه هیچ یک از آنچه گفته شده بود از او پنهان بماند، زیرا او همچنین پدر یوناس بود. آیا عمو از حضور روآن خبر داشت؟
او به عمویش نگاه کرد که در حال عبور از تالار بود و دید که دستش را روی سی*ن*ه‌اش بلند می‌کند، گویی از ضربان قلب ضعیف آنجا نگران است.
از رنج مردی که با یوناس مهربان بود، رنج می‌برد - دور

 

[Lady Atrisa]

فصل دوم: بخش نهم

بهتر از برادرش که آنها را کاشته بود
آنین در دل التماس کرد:
- خدایا، لطفاً او را سالم نگه‌دار.
لحظه‌ای بعد، از این واقعیت که کسی را صدا می‌زند که هیچ کاری برای محافظت از برادرش نکرده بود، جا خورد. بنابراین، بعید بود که او دعاهایش را برای عمویش اجابت کند.وقتی پیرمرد از پله‌ها بالا رفت و ناپدید شد، آنین به میز نزدیک‌تر شد و دستش را دراز کرد تا لباس جوناس را پایین بکشد.با این حال، خال مادرزادی V شکل روی دنده‌های چپش نگاهش را به خود جلب کرد.سال‌ها از زمانی که پسری که او را به دنیا آورده بودند، در گرماگرم شمشیربازی از لباسش بیرون انداخته بود، می‌گذشت و او آن خال را فراموش کرده بود.چشمانش را بست و مردی را که به خاطر حمله به جوناس برادرش را از او دزدیده بود، نفرین کرد.ولفریت جوناس را ناامید کرده بود. او را ناامید کرده بود.
وقتی روآن از جایگاه مخصوص بالا رفت، به اطراف نگاه کرد.فرمانده نگهبانان به مرد جوانی که سال‌های زیادی از عمرش را به او داده بود خیره شد، سپس صدای غم‌انگیزی از اعماق وجودش برخاست و لباس یوناس را پایین کشید.
آنین از ترس اینکه اگر به غم و اندوه روآن نگاه کند، گریه کند، صورتش را پایین آورد و دستش را دراز کرد تا یقه لباس برادرش را صاف کند.اگر این کار را نمی‌کرد، آن را نمی‌دید. هرگز نمی‌فهمید.او با دقت بیشتری به پوست ساییده شده زیر چانه‌اش نگاه کرد.چه چیزی باعث آن شده بود؟ او پارچه را کنار زد.پوست سوخته دور گردنش حلقه زده بود و وقتی آن را دور زد، تقریباً به پشتش رسید.فهمیدن مانند سیلی به صورتش فرود آمد.ولفریت دروغ گفته بود. تیری جوناس را نکشته بود. دار زدن پایان کار او بود.چرا؟ آیا برادرش وفاداری خود را به هنری فاش کرده بود؟
ولفریت که نماینده استیون بود؟ باید طناب دار به گردنش می‌انداخت. و اگر او نبود، مطمئناً او دستور داده بود.
آنین چانه‌اش را تکان داد و دید که روآن به چیزی که کشف کرده بود خیره شده است.با عصبانیت از کنارش گذشت و به زانو افتاد.وقتی تکان‌هایش تمام شد، دهانش را با آستینش پاک کرد و گفت:
- حالا که ثابت شده جوناس به قتل رسیده، عمو در مورد وولفریث و استیون چه خواهد گفت؟
روآن بیشتر در سکوت فرو رفت و متوجه شد که اگرچه قلب عمو ممکن است مرگ شرافتمندانه کسی را که دوست داشته تحمل کند، اما قتل جوناس احتمالاً آن را خراب خواهد کرد، به خصوص که او برادرش را علیرغم اعتراضات جوناس به وولفریث فرستاده بود.
اگر عمویش را دوست نداشت، از او متنفر می‌شد.
- نه، نباید به او گفته می‌شد.
با احساسی که انگار در این لحظات آخر سال‌ها پیر شده بود، از کنار روآن گذشت و شمشیر کمری را از کمربند برادرش بیرون کشید.با اخم از روی قبه‌ای که با جواهرات تزئین شده بود تا صلیب مصلوب شدن را تشکیل دهد، با خود فکر کرد که خنجر از کجا آمده است.

 

[Lady Atrisa]

فصل دوم: بخش ده

اگر یوناس چنین سلاح باشکوهی داشت، آیا از وولفریت بود؟مهم نبود. تنها چیزی که مهم بود انتقام بود.انتقام حق تو نیست، آنین. صدای یوناس او را از شش ماه پیش که سه روز به خانه آمده بود، بیرون کشید.
- انتقام از آن خداست. تو باید به او تسلیم شوی.
خشم او از پسر اشراف‌زاده‌ی مهمان که یکی از موهای بافته‌اش آتش گرفته بود، با شنیدن این حرف یوناس فروکش کرد.
او که اغلب خدا را نادیده می‌گرفت، او را وولفریت یافته بود. با توجه به شهرت بارون وولفریت، او را شگفت‌زده کرده بود.
حالا که با آن مرد ملاقات کرده و دروغش را در مورد مرگ یوناس کشف کرده بود، این موضوع او را بیشتر متعجب کرده بود.
- پس آموزه‌های دروغین.
مردی مانند وولفریت احتمالاً می‌توانست خدا را بشناسد. در آن لحظه، او به سختی می‌توانست خودش خدا را بشناسد.
روزها دعا کرده بود که خدا یوناس را به خانه برگرداند. و این پاسخ او بود.
او مشت‌هایش را آنقدر محکم فشرد که بند انگشتانش ترکید.ولفریت چقدر از گناه خونخواهی مرگ برادرش رنج می‌برد. او می‌دانست که انتقام امتیاز خداست، اما همچنین می‌دانست که زمانی امتیاز اعضای بازمانده خانواده بوده است.
آیا اگر به راه‌های عهد عتیق روی می‌آورد، واقعاً خدا او را نابود می‌کرد؟
- انتقام راه دنیا بود
- مطمئناً راه مردان.
انتقام، انتقام می‌آورد، همانطور که از مبارزه برای تاج و تخت انگلستان مشهود است.
او سر تکان داد.
- چطور خدا می‌توانست او را انکار کند، به خصوص که مطمئناً آنقدر سرش شلوغ بود که خودش را درگیر چنین چیزهایی نمی‌کرد؟ اگر اینطور نبود، اجازه نمی‌داد چه بلایی سر جوناس آمده باشد.
- انتقام از آن من است، و تو فقط باید بفهمی.
فکری وحشتناک و کفرآمیز به زبانش آمد و آن را گاز نگرفت.
- آیا اصلاً آنجا هستند؟
- آنین؟
او به روآن که حرفش عوض شده بود، نگاه کرد و سپس به جوناس و روآن که طرف هنری بود و مطمئناً به او کمک می‌کرد.
اگر یک عمر طول می‌کشید، وولفریت درد برادرش را می‌فهمید.فقط مرگ او می‌توانست او را آرام کند.
این لازم بود. با این حال، اگر وولفریت لکه‌ی مرگ جوناس جوان را حس کرد، به سمت دسته‌ی شمشیر بدبختی دراز شد و خیلی دیر متوجه شد که دیگر آن را در اختیار ندارد.
-این کار لازم نبود.
او که خود را به خاطر این حرکت احمقانه سرزنش می‌کرد، دستش را به گونه‌اش برد، جایی که خواهر زیرک جوناس گوشت و پوستش را درآورده بود. بنابراین دختری که مانند یک پسر به نظر می‌رسید و رفتار می‌کرد نیز تبدیل شده بود. اگرچه آرتور برتان به استیون وفادار ماند، اما به نحوی فرزندان برادرش هنری را پیدا کرده بودند. به همین دلیل، جوناس مرده بود. و به سختی می‌توان گفت که مرگی شرافتمندانه بوده است

 

[Lady Atrisa]

فصل دوم: بخش یازدهم
با یادآوری کاری که صبح روزی که ملازمش را از درخت آویزان یافته بود، انجام داده بود، به خود گفت:
- بهتر است حقیقت خ*یانت با خ*یانت از بین برود. هیچ خانواده‌ای نباید چنین بی‌آبرویی را متحمل شود، حتی خانواده‌ای که به ملازمی مانند آنین برتان افتخار می‌کرد.بنابراین، او دروغ گفته بودو اکنون بار نارضایتی خدا را احساس می‌کرد.
- خداوندا، مرا از لب‌های دروغگو و زبان‌های فریبکار نجات بده.
مادرش اگر می‌دانست فرزند اولش چه کرده است، می‌گفت:
گار ساعت‌ها در توبه می‌گذراند و دعا می‌کرد که این دروغ، همانطور که اغلب دروغ‌ها به بار می‌آوردند، تکرار نشود - که پس از این روز، دیگر از گفتن آن پشیمان نباشد.
او به پشت سرش نگاه کرد. اگرچه او به دنبال قلعه لیلیای در حال عقب‌نشینی بود، ملازم مریک نگاهش را به خود جلب کرد.
او و جوناس، یک جنگجوی جوان امیدوارکننده، اگر نه کمی عجیب، با هم در ملازمت با گار خدمت کرده بودند.
در ابتدا بین مردان جوانی که هر دو آرزوی مقام ملازم اول را داشتند، تنش وجود داشت، اما پس از انتخاب جوناس، این تنش کاهش یافت.
در واقع، این دو در صفوف رقابتی چهل نفری که در قلعه وولفن به دنبال شوالیه‌گری بودند، تا حد امکان به دوستان نزدیک تبدیل شده بودند.
اما، همانطور که مریک اکنون می‌دانست، دوستی‌ها اغلب پایه‌های کاذبی داشتند.
گار نگاهش را به قلعه لیلیا معطوف کرد.
او به آرتور برتان ترحم می‌کرد.
“این مرد مدت‌ها طول می‌کشید تا خود را از شر خواهرزاده‌اش خلاص کند، اگر هرگز چنین کاری می‌کرد، زیرا چه کسی آن زن کثیف و کوچک را که فقط دندان‌های خوب و قوی داشت به همسری می‌گرفت؟
البته، کدام مرد زنی را به جز برای به دست آوردن وارث به همسری می‌گرفت؟
زنان سخت‌گیر بودند و همیشه تلاش می‌کردند مردان را از هدف خود منحرف کنند.با این حال، مانند تمام مردان وولفریت که جنگ را به زنان ترجیح می‌دادند، به خصوص پدر گار، دروگو، گار در نهایت ازدواج کرد.
در واقع، اگر نامزدش از آبله نمی‌مرد، سه سال پیش این کار را می‌کرد.
او به سرزمین پیش از خود بازگشت.
به محض اینکه استفن انگلستان را تصرف کرد، گار همسری تنومند پیدا کرد که می‌توانست سالی شش بار به ملاقاتش برود تا زمانی که او پسرانی برای او به دنیا آورد تا به عنوان جنگجو تربیت شوند مردانی که بسیار متفاوت از کسانی مانند جوناس بودند.تصویری از مرگ مرد جوان که بار دیگر در حال ظهور بود، او دسته زین اسبش را گرفت.چطور می‌توانست تا این حد اشتباه کرده باشد؟اگرچه وفاداری جوناس به هنری را حس کرده بود، اما از آن برای دلگرم کردن آموزش مرد جوان استفاده کرد.گذشته از همه اینها، چه بهتر که یک مرد را مرد کنیم تا اینکه به او دلیل محکمی برای تبدیل شدن به یک مرد بدهیم؟هدف این نبود که وفاداری کسی را تغییر دهیم، هرچند گاهی اوقات این اتفاق می‌افتاد.هدف این بود که ملازم تمام تلاش خود را برای اربابش انجام دهد، که در نبرد از بیشترین اهمیت برخوردار بود.اما این استراتژی با جوناس به طرز مهلکی شکست خورده بود.اشتباهی که گار دیگر تکرار نخواهد کرد.او با خودش فکر کرد:
- جوناس برتان در گذشته است، مرده و به زودی دفن خواهد شد.بنابراین دسته شمشیر را رها کرد.در مورد آنین برتان، او باید شکستش را پشت سر می‌گذاشت.تنها چیزی که نیاز داشت زمان بود.