ویژگیویرایش
بم‌ترین ساز خانواده برنجی.
نت این ساز را با کلید فا خط چهارم می‌نویسند.
«یوفونیوم» بیشتر در ارکسترهای بادی ایفای نقش می‌کند و جایگاه آن در یک ارکستر بادی همانند نقش ویلنسل در ارکستر سمفونیک است. بصورتی که سولو (تکنوازی) ساز ویلنسل در موومان دوم سمفونی شماره پنج بتهوون در تنظیم ارکستر سازهای بادی برای ساز یوفونیوم نوشته شده‌است.
این ساز کلید دار از خانوادهٔ ساکسهورن‌ها (saxhorns) در اندازه و صدا دهی‌های مختلف و دارای حجم صدایی پُر و با قدرت است. در حال حاضر باس توبا و کنترباس توبا بیشترین مورد استفاده را دارند. مالر (Mahler) در همهٔ کارهای برنجی خود از این دو نوع ساز و در <سمفونی هفتم> از نوعی باس کوچک استفاده کرده‌است که یک «نهم بزرگ» پایین‌تر از نت‌های نوشته شده، شنیده می‌شود. وقتی در ارکستراسیون توبا قید می‌شود، منظور همان باس توبا است. باس توبا اغلب همراه با ترومبون باس برای سنگین کردن خط باس ارکستر، یک پارت را اجرا می‌کنند. به‌طور کلّی ساکسهورن باس‌هایی که تاکنون مورد استفاده قرار گرفته‌اند، عبارت اند از:
۱- باس توبا در <فا> که وزن نسبتاً کمی دارد و مدت‌ها به عنوان باس ارکستر مورد استفاده قرار می‌گیرد
۲ - باس توبا در <می بمل> که اندکی بزرگ‌تر است و کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفت
۳ - باس توبا در <دو> که پس از ورود به ارکستر سمفونیک، جانشین دو ساز قبلی شد.
۴ - باس توبای بزرگ دوبل <سی بمل> که پایین‌ترین توبای استفاده شده در باندهای نظامی، و از نظر حجم و شکل ظاهری بزرگ‌تر از سایر انواع توبا است و به بُمباردون (Bombardon) نیز معروف است. واگنر در ارکستراسیون حلقهٔ نیبلونگ که تصنیف آن بیست و یک سال به طول انجامید، برای یافتن صدای بسیار بم، یک توبای بُمباردون انتخاب کرد.
