ادبیات نوشتاری جوجه‌ی خجالتی و سفر به جنگل دوستی‌ها

[NARIYA]

روزی روزگاری، در یک مزرعه‌ی سبز و خوش‌بو، جوجه‌ای زرد و کوچولو زندگی می‌کرد. اسمش پَری بود. پری خیلی خجالتی بود و وقتی حیوان‌های دیگر با او حرف می‌زدند، فقط توی بال‌هاش قایم می‌شد و چیزی نمی‌گفت.

 

[NARIYA]

هر روز از پنجره‌ی لانه‌اش بیرون را نگاه می‌کرد و آرزو می‌کرد ای کاش می‌توانست با دیگران دوست شود. اما از «نه شنیدن» می‌ترسید، از اینکه شاید کسی با او دوست نشود یا مسخره‌اش کند.

 

[NARIYA]

تا اینکه یک روز باد تندی وزید و یک برگ سبز بزرگ را انداخت جلوی درِ خانه‌ی پری. روی برگ با دستخطِ خرگوش جنگلی نوشته بود:
"اگر دنبال دوستی، راه جنگل رو پیش بگیر."

 

[NARIYA]

پری با اینکه دلش می‌لرزید، دل را به دریا زد و پَر زد رفت سمت جنگل. راه پر ماجرایی در پیش بود...

 

[NARIYA]

اولین کسی که دید، سیبیلو بود؛ خارپشتی چاق و چله که با توپ‌اش بازی می‌کرد. سیبیلو گفت:
"سلام کوچولو! می‌خوای با من توپ بازی کنی؟"

 

[NARIYA]

پری با ترس گفت: "من بلد نیستم..."
سیبیل خندید و گفت: "دوستی یعنی اینکه با هم یاد بگیریم!"
و توپ را آهسته پرت کرد سمت پری.
پری لبخند زد. دلش گرم شد.

 

[NARIYA]

در ادامه‌ی سفرش، با لاک‌پشتی به اسم تُندتُند آشنا شد. تُندتُند خیلی آرام راه می‌رفت اما دل بزرگی داشت.

 

[NARIYA]

وقتی پری گفت که خجالتیه، تُندتُند گفت:
"همه ما یه چیزی داریم که باعث می‌شه متفاوت باشیم. تو هم خاصی!"
پری یاد گرفت که با وجود خجالتش، هنوز دوست‌داشتنیه.

 

[NARIYA]

آخر شب، رسید به خانه‌ی گربه‌ای به اسم پُفی. پفی همیشه خواب‌آلود بود اما حرف‌های قشنگی می‌زد.
پفی گفت:
"وقتی از چیزی می‌ترسی، یک نفس عمیق بکش و به خودت بگو: من شجاعم!"
پری برای اولین بار خودش را توی آینه دید و گفت:
"من شجاعم!"

 

[NARIYA]

پری برگشت مزرعه و حالا هر روز با لبخند از خانه بیرون می‌رفت. دوستان زیادی داشت و فهمیده بود که خجالت یه حس طبیعیه، ولی نباید بذاره جلوی دوست شدنش رو بگیره.