فایل شده دلنوشته دریای غم اثر F_PARDIS

[PardisHP]

روی صخره‌ای بلند ایستاده‌ام و موج‌های دریا در جستجوی ترس در من می‌گردند! هر ثانیه خروشان‌تر می‌شوند و با برخوردی محکم صخره را تکان می‌دهند، اشک در چشمانم حلقه می‌زند. از انسان‌ها توقعی نیست، لااقل تو مهربان باش، دریای غم‌هایم.

 

[PardisHP]

نیست، او هم نیست!
موجی عظیم همانند سیلی از غم‌ها به طرفم می‌آید. روبه‌رویم می‌ایستد، من تنها انسانی خسته از دنیا هستم و برروی صخره‌ی آرزوهایم می‌گریم!
هرکار کنم فایده ندارد موج غم‌ها رحم نمی‌کند... .

 

[PardisHP]

می‌افتم، از روی صخره‌ی آرزوهایم!
همان صخره‌ای که روزی زادگاه آرزوهایم بود و حال گورستان‌شان... .
سقوط می‌کنم به دل دریای غم‌هایم، اما ترس بازهم در وجودم نیست، خوشحالم!
زیرا در دریا دیگر اشک‌هایم پدیدار نخواهد بود... .

 

[PardisHP]

ثانیه به ثانیه، بیشتر در اعماق دریا غرق می‌شوم. جایی تاریک، بی‌صدا و بی‌نور. جایی مانند آن بخش از قلبم که با نبودنت مدت‌هاست همین وضع را دارد. دیگر مهم نیست... چیزی به بسته شدن ابدی چشم‌هایم نمانده. می‌دانی، یک ای‌کاش کوچک هنوز در وجودم مانده، آن‌هم آخرین دیدار با توست... .

 

[PardisHP]

نور می‌بینم، نور!
یک دست، یک انسان. بیرون می‌کشد مرا از دریای غم‌هایم. خداوندا، نجات یافتم!
چشمانم بسته می‌شود و بعد باز، برروی یک قایق چوبی با پارو‌های هم‌رنگش، سوار بردریا. حسی در اعماق وجودم می‌گوید:
- حال نوبت توست، که این دریای وحشی را رام سازی!

 

[PardisHP]

اما نه، این تنها احساسی همانند همان امید واهی همیشگی‌ست، دریای غم را آرام سازم؟ باز غرق می‌شوم می‌دانم... کاری از دست‌هایم بر‌نمی‌آید، باید پارو بزنم شاید مقصدی یابد قایق کوچک من، و شاید مقصدم همان مبدأ باشد.

 

[PardisHP]

دریای غم هم، غمگین است!
چه برسد به من که صاحب بزرگ‌ترین غصه‌هایش جهانم. پاروی چوبی را در آب فرو برده و بیرون می‌کشم. می‌ترسم جلو روم، مانند همیشه عقب می‌نشینم. در مقابل دریا عقب نشینی می‌کنم و به مبدأ باز می‌گردم... .

 

[PardisHP]

مبدأ، سخره‌ای پر از اجساد آرزوهایم! نگاهی به دست‌هایم می‌اندازم و صبر نمی‌کنم. چاله‌ها را می‌کَنم! آرزوهایم هنوز نفس می‌کشند، نمی‌خواهم زنده به گور شوند. هنوز راهی برای برآورده کردنشان مانده، می‌دانم می‌شود... .

 

[PardisHP]

بیرون می‌آورم‌شان. خاک‌هایی که برروی‌شان ریخته را پاک می‌کنم، چرا نفس ندارند؟!
می‌ترسم، دارایی‌های من از دنیا بروند! در آغوش می‌گیرم‌شان و اشک‌هایم سرازیر می‌شود. یکی از آرزوهایم به زیر آب رفت! دیگر ندارم‌اش... .

 

[PardisHP]

همان‌طور که می‌گریَم،
صدای نفس‌های آهسته‌ای به گوشم می‌نشیند.
به دنبال صدا می‌روم، او آن‌جاست، یک آرزوی دیگر دارد روبه‌روی چشمان ترم جان می‌دهد،
و چقدر این منظره دلگیر است برایم... .