معاصر روایت یک شاهد عینی از فاجعه سینما رکس آبادان

[-pariya-]

من بلافاصله قاطی چند نفری شدم که تلاش می‌کردند از در پشتی سینما خودشان را به داخل برسانند. رفتیم؛ ولی پاسبان‌ها آنجا را هم محاصره کرده بودند و نمی‌گذاشتند

 

[-pariya-]

کسی به در عقبی سینما نزدیک بشود. مردم که این وضع را دیدند بالاخره با فشار زیاد یک پله آوردند و از طرف خیابان امیری که پنجره نداشت، بالا رفتند و سعی کردند لبه دیوار را بشکنند.

 

[-pariya-]

به هر جان‌کندنى بود، دیوار را شکستند. بعد بنا کردند به بالا رفتن از این پله. من آن پایین به کسانی که بالاتر از همه روی پله بودند، نگاه می‌کردم.

 

[-pariya-]

دیدم آن‌هایی که بالا هستند، توی سرشان می‌زنند و گریه می‌کنند. حال ما دل توی دلمان نبود که چه خبر است.

 

[-pariya-]

فریاد مردم از مقابل سینما بلندتر شده بود، دویدم آمدم روبه‌روی سینما ایستادم. آنجا جوانی ایستاده بود که از همه بیشتر جوش و خروش داشت. او را می‌شناختم. اسمش على محمدی بود که بعدها توی جنگ شهید شد.

 

[-pariya-]

دیدم رفت و خیلی زود سوار بر یک ماشین ب‌ام‌و آمد. می‌خواست با ماشین به در سینما بکوبد تا مردم را بشود نجات داد.

 

[-pariya-]

در کمال ناباوری، عده‌ای از مأموران شهربانی جلوی ماشینش را سد کردند و درحالی‌که کتکش می‌زدند، او را کشان‌کشان بردند. چند دقیقه بعد على محمدی توانسته بود از دست مأموران فرار کند و دوباره خودش را به سینما برساند.