زندگی با تمام وجود یعنـی پـرورش شـهامت، همدلـی و ارتبـاط، به نحـوی کـه وقتـی صبـح از خـواب بیـدار میشـوید، فکـر کنیـد: امـروز چـه همـهی کارهایـم را انجـام دهـم و چـه نیمـه کاره باقــی بماننــد، بــاز هــم خــوب و بــاارزش هســتم. یعنــی وقتــی شــب بــه رخت خــواب می رویـد، بـا خودتـان فکـر کنیـد: بلـه، مـن کامـل نیسـتم، آسـیبپذیر هسـتم و گاهـی هـم می ترسـم. ولـی ایـن باعـث تغییـر ایـن حقیقـت نمی شـود کـه هـم شـهامت دارم و هـم ارزش دوسـت داشـته شـدن و داشـتن حـس تعلـق را دارم.