فایل شده {سیس‌سیزلیک} اثر •aryana elhaei کاربر انجمن رمان بوک•

[ragazza della notte]

***
بغضم گرفته است امشب.
دلم شانه‌ای می‌خواهد تا هق‌هق‌هایم را میانش پنهان کنم.
دلم شانه‌ای می‌خواهد تا اشک‌های لرزان و لجبازم را میانش پنهان کنم.
دلم شانه‌ای می‌خواهد که با سخاوتمندی پذیرای سرِ سنگینم باشد.
و این شانه چه بسیار، شبیه به بالشتم است...
همان بالشتی که شب‌ها هق‌هق‌هایم را خفه می‌کند.
همان بالشتی که شب‌ها، اشک‌هایم برای پا گذاشتن به سرزمین کوچکش مسابقه می‌گذارند.
همان بالشتی که هر شب، هر شب سرم را بر روی آن می‌گذارم و او بی‌هیچ گله‌مندی‌ای دستش را بر روی سرم می‌کشد تا بخوابم.
و من... و من چقدر این بالشت را دوست می‌دارم.

 

[ragazza della notte]

***
بوی قهوه همه جا پیچیده.
آخر این همان بویی است که او دوست می‌دارد.
او کیست؟
خب معلوم است دیگر... .
او همان منی است که سال‌هاست گم شده.
چگونه؟
این که پرسش ندارد.
آن‌قدر اخلاق و رفتارهای من را دوست نداشتند فرار کرد.
فرار کرد تا جسمی که باقی می‌ماند همانی باشد که دیگران می‌خواهند.
اما حالا جسمش هم دیگر کارایی‌ای ندارد.
حالا دیگران در تلاش‌اند تا منِ گم شده را بازگردانند.
اما او خسته‌تر از آن است که برگردد... .
تنها چیزی که از منِ باقی مانده عایدشان شده چیزی جز سکوت نیست.

 

[ragazza della notte]

***
می‌خواهم بنوازم!
عشق را بنوازم،
شوق را بنوازم،
قربت* را بنوازم،
می‌دانی؟ دو قسمت از عشق را گفتم!
حالا نوبت قسمت سوم است.
عذاب؛
عذاب را می‌نوازم به افتخارش.
او بود که عشق را با تمام وجودش به من تحمیل کرد و حال این قسمت از عشق را من از بر شدم.
حق من جز این بود ولی خب... در جواب سکوت چیزی جز سکوت نمی‌آید.

---

قربت: کلمه‌ای عربی به معنای نزدیکی.

 

[ragazza della notte]

***
سیصد بار گفتم!
سیصد بار گفتم بس است،
سیصد بار گفتم خسته‌ام؛
اما قبول نمی‌کند!
قبول نمی‌کند و قلب من... هنوز می‌میرد برایش.
قبول نمی‌کند و دل من... هنوز به او عشق می‌ورزد!
قبول نمی‌کند و عقل من... بر سرم می‌کوفد احمقانه‌هایم را.
قبول نمی‌کند... حرفش فقط و فقط یک چیز است:
« سیس‌سیزلیک»

 

[ragazza della notte]

***
بی‌خیالش.
او با دیگری خوش است.
فقط سکوت کن.
فقط سکوت کن و بگو« سیس‌سیزلیک»

 

[ragazza della notte]

***
ذوق دارم. برای آینده‌ام. با این‌که می‌دانم ممکن است هرگز به آن نرسم؛ اما باز هم با ذوقِ آینده خود را امیدوار نگه می‌دارم.
می‌دانی؟
دیروز یک لحظه ناامید شدم؛ زیرا او را دیدم که دیگر جوابم را نمی‌داد.
فقط روی سنگ سرد و مشکی رنگی که نامش را با خط نستعلیق در خود نگاه داشته بود؛ آخرین کلمه‌ای که درخواست کرده بود را دیدم.
به حرمت او به آن کلمه که هزاران معنا داشت احترام گذاشتم و ساکت ماندم.
آن کلمه چیزی جز«سیس‌سیزلیک» نبود... .

 

[ragazza della notte]

***
شب‌ها می‌لرزم.
نه از ترس ها! نه. بلکه از شدت سکوتی که میزبانش هستم تنم به لرز می‌نشیند.
سکوتی از جنس درد و اشک.
سکوتی از جنس غم و اندوه.
سکوتی از جنس ترس‌های شبانه‌ی کودکی‌ام که در کنج دلم نشسته.
سکوتی از جنس دوستان بی‌معرفتی که خنجر بر زخمانم گذاشتند.
سکوتی از جنس دل‌شکستگی‌هایی که هرگز وصله‌ای برایشان پیدا نشد.
حال تو بگو...
تو بگو سکوتت از جنس چیست؟

 

[ragazza della notte]

***
عجب پارادوکس زیبایی دارد.
صدای بی‌صدا را می‌گویم.
تا به حال شنیده‌ای؟

 

[ragazza della notte]

از پارادوکس حرف زدیم.
از فریادهایی حرف زدیم که چنان بلند بودند که به گوش نرسیدند.
حالا می‌خواهم از بغض‌های شبانه کودکی بگویم که چنان بلند بودند که به گوش نرسیدند.

 

[ragazza della notte]

این بغض‌ها آن‌قدر بلند و با صدا در گلو زندانی شدند که به گوش نرسید.
آن‌قدر پنجه بر دیوار کشیدند که از صدایش مو به تن سیخ نشد.
آن‌قدر جیغ زدند و شنیده نشد.
آن‌قدر زجه زدند و شنیده نشد که آخر سر؛ هم خودشان و هم کودک در آغوش هم به گور رفتند.