مجموعه اشعار عباس فرات یزدی

[;FOROUGH]

عباس فرات یزدی

 

[;FOROUGH]

(فربهی)

بدین فربهی بشر ، بدین گُندگی شکم
ندیدم کسی چو تو، به کوه و نجم قسم

نباشد چو بینی‌ات مناری به مسجدی
بوَد همچو ابرویت پلی در زمانه کم

هر آن‌ک.س که صبح دید رخ تیرهٔ تو را
شود در تمام روز ، نصیبش غم و الم

سرت را چو دید گشت کدو صاف و خشک مغز
زنخدانِ تو زند دو صد طعنه بر کلم

ز دیدار تو اجل ، رود رو به قهقرا
ز اقبالِ تو بقا ، گریزد سوی عدم

 

[;FOROUGH]

چو رو جانب بهار کنی چون خزان شود
شود باغ خارزار ، چو در آن نهی قدم

ندیدم چو پیکرت به یک عمر در عرب
ندیدم چو صورتت به یک قرن در عجم

به هر جا نفس کشی، کند دیو از تو رم
چو پای شتر شود ، لبت چون کند ورم

خدا یار و یاورت ، برو در خیال خود
که از نحسی‌ات گسیخت بسی رشته‌ها ز هم

"شادروان عباس فرات یزدی"

 

[;FOROUGH]

(این نیز بگذرد)

هم موسم بهار طرب‌خيز بگذرد

هم فصل ناملايم پاييز بگذرد

گر ناملايمی به تو روی آوَرَد قضا

دل را مساز رنجه كه اين نيز بگذرد

"شادروان عباس فرات یزدی"

 

[;FOROUGH]

(عیش زمستان)

گشت زمستان ، بیار آتش و منقل
عیش زمستان به آتش است محول
تا که شود دور عیش و نوش مکمل
چایی و قلیان بده هماره مسلسل

تا کنم از هر جهت بیان مفصل

برگ درختان نهاده روی به زردی
دور مشو دخترک ز شیوه ی مردی
خوش بُود ای جفت ماه، عشرت فردی
شد چو مبدل هوای گرم به سردی

محنت ما را به عیش ساز مبدل

 

[;FOROUGH]

گرچه کمی! نرخ خواروبار گران است
بر شکر و قند چشم ها نگران است
گر فقرا را بهار عیش خزان است
باد امید از چهارسوی وزان است!

مشکل اهل صلاح زود شود حل

قند چو نبوَد، هم از لبو بستان کام
شیره ی شکّر نهفته در لبوی خام
گشت دکان شکرفروش چو حمام
همچو مگس عده‌ای فتاده در آن دام

شرح بیانش مفصل است نه مجمل