دلنوشته {قشرِ شیفتگی} اثر • ~Fateme.h~ کاربر انجمن رمان بوک•

[;FOROUGH]

دانه‌ی انار من، سال‌ها، ماه‌ها، روزها، ساعت‌ها، دقیقه‌ها و ثانیه‌ها از لحظه‌ای که مرا همچون پروانه‌ای بی‌بال در بستر این بادهای پاییزی به پرواز درآوردی، گذشته است. اما پاهایم، همچون درختان تنومند و کهن، ریشه‌دوانده‌تر از آیین بی‌تو بودن، راهی بی‌پایان به مقصد دیوانگی گشوده‌اند. راهی که در آن، نه تنها سایه‌ای از روشنایی وجود ندارد، بلکه هر گام، سنگینی شبیه به سنگینی خودِ نبودنِ تو را به دوش می‌کشد. اما قلبِ سرگشته‌ام، همچون گلبرگی در طوفان، در میان قشری از شیفتگی‌های پیچیده، مجنون‌تر از هر گاه، به تپیدن خود ادامه می‌دهد، در امیدِ فردای شاید با تو بودن، همچنان از شدت عشق نمی‌سوزد و به زندگی ادامه می‌دهد.

 

[;FOROUGH]

گاهی با خود می‌گویم: «امید؟ کدام امید؟» آیا همان امیدی که در دل و جانم، چون نغمه‌ای ناتمام، در حال فروپاشی است؟ آیا همان امید، که همچون افسانه‌ای کهنه، در دل ذهنم شکسته و ریزش می‌کند؟ می‌دانی چه شده؟ امید من، در برابر این قشرِ شیفتگی، همچون پرنده‌ای بی‌پرواز، عاجز و بی‌بال می‌شود. بدون قدرتی که به دل یا ذهنم اثری بگذارد، در تاریکیِ بی‌خودِ خود می‌رقصد.

 

[;FOROUGH]

خیر، دیگر این خرمن‌خرمن بوته‌های امید که در دل خاکِ یأس روییده‌اند، هرگز نمی‌توانند سایه‌ای از حقیقت یا روشنایی را به من ارزانی دارند. بلکه همچون بادهایی بی‌رحم، به سکوتِ درونم می‌وزند و هر بار که فکر می‌کنم شاید چیزی تغییر کند، همان خلأِ تهی‌تر از پیش در من بازتاب می‌یابد. گویی خودم در دنیایی بی‌پایان از هیاهوی ناتمام و رنگ‌های بی‌روح گرفتار شده‌ام، و هیچ آوای دلنشینی از امیدِ واقعی به گوش نمی‌رسد.
پایان