دلنوشته {قشرِ شیفتگی} اثر • ~Fateme.h~ کاربر انجمن رمان بوک•

[;FOROUGH]

عنوان: قشرِ شیفتگی
ژانر: عاشقانه، تراژدی
اثر: ~Fateme.h~
عضو دفتر نظارت ادبی دوم
مقدمه:

یادت هست آن انگشترِ نگین سرخ که در دستم نشاندم؟
گویی در دل آن، تمام افق‌ها در یک حلقه‌ی بی‌پایان محصور شدند؛ وعده‌ای بی‌صدا، نامکتوب.
اما تو از میان این دنیای دروغین رخت بستی، و من در پیچش بی‌پایان ارتعاشات تنهایی، همچنان در حیرت گرفتارم. فاصله‌ها چون سایه‌های سنگین، سنگینی خود را بر دل می‌افزایند؛ خاموش و غمگین، همچون شب‌هایی که از روشنی روز محروم‌اند. سال‌ها گذشت، و در کنار درختان شکسته و بادخورده، جست‌وجوی ردپای تو هنوز در سرزمین دل من ادامه دارد.
، یافت نمی‌شود.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[;FOROUGH]

دوستت دارم؛ زیرا در لحظات گمگشته‌ام، زمانی که در غبار بی‌هدفی و کربِ سرنوشت، چون نابینایی در دل شب‌های بی‌ستاره سرگردان بودم، تو مرا با دست‌های آغشته به محبت پذیرفتی. انگشتانم را، همچون لانه‌ای گرم و مهربان، در دستان دل‌نشین و نوازشگر خود گرفتی و مرا به سوی سراب شیفتگی کشاندی؛ همان‌گونه که باد در سکوت شب، برگ‌های خشکیده را در آغوش می‌فشارد. ای آنکه در رگ‌های دلِ من درختی سبز کردی، نمی‌دانستم بهای این شفقت بی‌پایان چیست؟

 

[;FOROUGH]

در آن لحظه‌های تردید، که صدای وجودم به آوای وحشتناک سکوت بدل شده بود، نور نگاه تو چون مشعلی در دل تاریکی درخشید. هر کلامت همچون قطره‌ای باران، خاکِ خشک دلم را شست و شویی تازه داد. چه بهای سنگینی دارد این عشق بی‌محابا، که در عمق وجودم ریشه دوانده است! اکنون که در این جهان از کثرت فاصله‌ها سرگردانم، تمام تلاطم‌ها و بحران‌های درونم، تنها با حضور تو آرام گرفته است.

 

[;FOROUGH]

نمی‌دانستم که در لحظه‌ای که در هر قدم از راهِ بی‌خبر و تاریکم، سایه‌ات در کنارم می‌بود، دستانت با لطافت در دستانم پیچیده، نه تنها مرا از غم‌های بی‌پایان رهایی می‌بخشد، بلکه مرا به آغوشی از شفقت و محبت فرا می‌خواند که هیچ‌گاه در تلاطم روزگار نمی‌توان آن را یافت. اما روزی از ديدگان تو، که رنگ سیاهشان همچون شب در دل افکنده بود، ندای سپید و روشن دل خود را به پرسش کشیدم.

 

[;FOROUGH]

گفتم: « ای ایستاده در بستر آفتاب، ای نازنینِ شادکام، آیا در دل‌ِ دریا دل، تو مرا به شمار می‌آوری؟» در پاسخ، لبان سرخت چون دانه‌های انار، با تبسمی که گویی به دلداری دل شکسته‌ام آمده بود، به نجوا پاسخ دادی. جوابت را چون گوهری گران‌بها بارها و بارها در دل خود تکرار کردم؛ همانند خوراکی که شب و روز به جان می‌زنم. گفته بودی: «آیا می‌توانم میزان عشقم را به تو بسنجم؟ مگر عشق مانند تب است که با دماسنج اندازه‌گیری شود؟» و من در آن لحظه که جز حیرت و شگفتی چیزی در دل نداشتم.

 

[;FOROUGH]

در میان سکوتی بی‌پایان به تو گفتم: « اگر دریاها سرشار از عشق شوند و آسمان‌ها سقفی از آن بسازند، حتی اگر عشق فراتر از بی‌نهایت باشد، نخستین کسی که آن را در آغوش می‌کشد، من خواهم بود، و همه آنچه در دل دارم، در راه تو می‌ریزم!» اما افسوس که سخنانم، در آتش بی‌مهری‌ات، اکنون به خاکستر تبدیل شده است! و چه اندوهی است که هر ذره از آن خاکستر، مانند قاصدی شوم، بی‌وفایی‌ات را بر پیشانی‌ام حک کرده است.

 

[;FOROUGH]

ای روح بی‌قرار من! تو که با چشمانت، همچون دو چراغ روشن در دل شب، شاهد زوال و شکستن وجودم بودی، اکنون در سکوتی سرد و بی‌صدا از کنارم گذشتی.
تو دیگر آن عاشق آسمانی و پاکدل نبودی، بلکه به سنگی سرد و بی‌احساس تبدیل شده بودی! همچون روزهایی که اگر از چشمانم باران غم می‌بارید، دست نوازشگر تو بود که مرا از ورطه‌ی دریاهای تنهایی بیرون می‌کشید؛ اما اکنون همان تو بودی که در برابر اشک‌هایم چون دیواری بی‌حرکت ایستاده بودی.

 

[;FOROUGH]

روح من در تلاطم امواج کلمات فریاد زد، اما تو دیگر نه گوش شنوایی داشتی و نه قلبی برای درک این درد. چگونه می‌توانی همچون سنگی خشک و بی‌جان به راه خود ادامه دهی؟ مانند نسیم تلخ پاییزی که به زمین خشک و ترک‌خورده می‌وزد، هیچ‌گاه نتوانستی رطوبت جان را به دلم برسانی. آن زمان که در کوچه‌های عشق قدم می‌زدیم، قلبت به سنگی بی‌روح بدل شد و سدّ جریانی شد که می‌توانست مرا به سمت تو ببرد.

 

[;FOROUGH]

همانند رودخانه‌ای که در میان دشت‌ها به گمراهی می‌افتد، این سد بی‌احساس تو بود که تمامی آرزوها و عشق‌های من را در دل خود فرو می‌برد. تو به مانند آفتاب در فصلی سرد، نه گرمایی به دل من بخشیدی، و نه نوری به راه پر از تاریکی‌ام انداختی. ای روزهای شیرین گذشته، چگونه در دستان سنگی‌ات تبخیر شدید! به حقیقت دل‌های شکسته، دیگر هیچ نغمه‌ی عاشقانه‌ای نمی‌زنند، چرا که در این ویرانه، هیچ‌چیز جز صدای سکوت باقی نمانده است.