مجموعه اشعار محمدرضا براتی قمی

[;FOROUGH]

محمدرضا براتی قمی

 

[;FOROUGH]

(ولای آل علی)

دلم به غنچه‌ی آفت رسیده می‌ماند
به صید وحشی در خون تپیده می‌ماند

امید و عشق به صحرای جان سوخته‌ام
به جست و خیز غزال رمیده می‌ماند

ندیده جلوه‌ی خورشید شب ز راه رسید
سیاه‌‌بختی من در سپیده می‌ماند

چو مطلع غزل ناب بود عمر و کنون
به آخرین دو سه بیت قصیده می‌ماند

زبان ز بار تملق چو شانه ساخت تهی
به تیغ آخته‌ی آبدیده می‌ماند

 

[;FOROUGH]

سپهر با همه رفعت به پای‌بوسی عشق
ز حال تا به قیامت خمیده می‌ماند

حدیث عشق مکرر شنیده ایم وليک
روایتی‌ست که چون ناشنیده می‌ماند

ولای آل على ، فخر شد (براتی) را
بجان دوست که بر این عقیده می‌ماند.

"حاج محمدرضا براتی قمی"

 

[;FOROUGH]

(گنبد مینا)

تا بر سر هوا و هوس پا گذاشتیم
پا بر فراز گنبد مینا گذاشتیم

وقتی که جان چو آینه از گرد پاک شد
دل را چو جام جم، به تماشا گذاشتیم

دنیا چو خار دامن ما بود، لاجرم
آن را همان اوایل ره واگذاشیم

دیوانه را به شهر و دیار التفات نیست
یک عمر سر به دامن صحرا گذاشتیم

 

[;FOROUGH]

جان را به استان تجرد سپرده ایم
تن را ز جان گرفته و تنها گذاشتیم

از باده‌ی ولا چو خرابیم و سرخوشیم
سجاده ، رهن ساغر و صهبا گذاشتیم

سود و زیان مسنج (براتی) به سوق عشق
ما هر چه داشتیم ، به سودا گذاشتیم

 

[;FOROUGH]

(موج آینه)

به موج آینه جز نور ناب نتوان دید
در آفتاب ، به جز آفتاب نتوان دید

بدان جمال و شمایل که در خیال منی
تو را جز آنکه ببینم به خواب نتوان دید

به حال خانه خرابان عشق، مرحمتی
که پایدار ، بنای حباب نتوان دید

سرشک دیده ، گل انتظار پرورده‌ست
که لطفِ اشکِ مرا در سحاب نتوان دید

ز جلوه‌های تو ای همدم همیشه‌ی دل
خراب‌خانه‌ی دل را خراب نتوان دید

تو جان زندہ‌‌دلانی که در غیاب و حضور
تو را برون ز دل شیخ و شاب نتوان دید

به لطف خویش ز خاطر مبر (براتی) را
که غیر مرحمت از آن جناب نتوان دید

"شادروان حاج محمدرضا براتی"