آموزشی ندا و منادا چیست؟

[SATIAR]

منادا، اسم یا حرفی است که معمولا به همراه حرف ندا می‌آید و برای مخاطب قرار دادن خدا، معشوق یا هر شخص یا شی دیگربه کار می‌رود و هدف گوینده معمولا تاکید بر آن است.

حروفی چون الف، ای و یا حروف نشانه ندا شناخته می‌شوند و اسمی که بعد یا قبل از این حروف می‌آید منادا خوانده می‌شود و پس از آن علامت تعجب مي‌گذاریم.

ندا و منادا ار انواع شبه جمله هستند که همواره یک جمله شمرده می‌شوند.

 

[SATIAR]

حروف ندا
چنانکه در بالا آمد حروف ای، یا، الف با آمدن در ابتدا یا انتهای اسم در ساختن ندا و منادا نقش دارند. در ادامه به شیوه ساخت و کاربرد هر یک از حروف برای ساخت شبه جمله ندا می‌پردازیم:

ای
نشانه نداست که در ابتدای کلمه می‌آید و نقش منادایی دارد.

 

[SATIAR]

یا
حرف یا نیز همچون ای در ابتدای کلمه (اسم) می‌آید و منادا می‌سازد.

الف (ا)
برخلاف دو حرف دیگر در آخر کلمه (اسم) می‌آید و حرف قبل از خود را منادا می‌کند.

حذف حرف ندا و انتقال تکیه
تکیه اسم‌ در حالت عادی روی هجای آخر است؛ اما وقتی در جمله‌ای، اسم منادا شود؛ تکیه اسم که در حالت عادی روی هجای آخر است به هجای نخست منتقل می‌شود.

ندا در شعر فارسی و عربی غالبا با ادات تنبیه و هشدار و تحذیر از قبیل الا و هان همراه است و در این حال تاکید آن بیشتر است.

 

[SATIAR]

جمله‌های ندایی اگر بر هیجان و احساس تند دلالت کنند یا تشویق و استغاثه و دادخواهی و تشویق و اظهار تحسر و مانند آنها را برسانند، کلامی تاکیدی به‌شمار می‌روند.

 

[SATIAR]

آی و آهای نیز در زبان محاوره همان حرف ندا هستند. همچنین ناسزاهایی چون بیچاره، بدبخت، احمق و کلام‌های محبت‌آمیزی مانند عزیزم و مهربانم نیز ندا هستند.