آدم عاقل قبل از هر تصمیمی درست فکر می کند. تمام راه ها و جوانب رسیدن به هدف را بالا و پایین می کند تا در نهایت مسیر درست و نزدیکتر را برگزیند و آن را ادامه دهد. گاهی ممکن است خطا رود و این قابلیت را داشته باشد که مسیر رفته را بازگردد و از آن درس عبرت بگیرد.
اما زمانی که به تصمیم خود پافشاری کند و تمام مال و ثروت و عمر و جوانی خود را در این مسیر صرف کند و در انتهای راه دریابد که تمام این مدت اشتباه رفته است تنها برایش حسرت و پشیمانی به جا می ماند. چرا باید آدم عاقل که خدا در وجودش قدرت اراده و تصمیم گیری را نهفته است
و این قابلیت را برایش تعبیه ساخته است که با کمک عقل خود کارها را انجام دهد، کاری را انجام دهد که پشیمانی ثمره ی آن باشد؟! پس چه شد آن انسانی که اشرف مخلوقات نامیده شد و از تمام موجودات بالاتر و ارجع تر شمرده شد! انسان عاقل باید از تمام کارها و تجربیات خود و دیگران درس عبرت بگیرد
و آن را در ذهن خود ثبت کرده تا در زمان نیاز به آن رجوع کرده و با کمک اندوخته ها و عقل خود تمام مشکلات را از سر راه خود کنار زند. این ها همه خصوصیات انسان عاقل است. همان انسان عاقلی که اگر کاری را انجام داد با عقل و تفکر آن را انجام می دهد و یا اگر در آن شکست خورد به جای پشیمانی در صدد جبران آن بر می خیزد و با تمام جان و دل برای جبران آن تلاش می کند.