دلنوشته {ژاژ‌های ادبی} اثر •silent کاربر انجمن رمان بوک•

[یآقوت؛]

(به‌ نام‌ او)
نام اثر:
ژاژ‌های ادبی
نویسنده:
silent
ژانر:
تراژدی
ناظر:
@vian
خلاصه:
« نوک قلم، برای بار دیگر در آب غوطه‌ور شد و در رنگ، دفن شد.
روی نقش تابلو نشست و بی‌نظیر‌ترین اثرش را به اتمام رساند... .
همه‌چیز به چشم می‌آمد؛ جز تکه گندم‌گون چهره نقاشی که خالی مانده بود... خالی از دهان!
با این‌حال مشکلی وجود نداشت؛ نقاش علاوه بر نقاشی در خیاطی هم مهارت مشهودی داشت، چون دوخت جای لب‌های نقاشی خیلی تمیز انجام شده بود...!»
​

 

[ARMINA]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[یآقوت؛]

در آفاق سکوت، بی‌‌آوند دهر و زبان بسته‌ی خلق گیتی، هستی داشتیم.
تحت غبار پریشانی‌مان شقایق‌های پژمان، از طنین هیاهوی باد میان آسته‌ی نزارمان، نشو کردند… .
در آخر جز « چرا؟» گفتن در خموشی، چیزی برای‌مان باقی نماند… .

 

[یآقوت؛]

ما از دل ژرفای این خون‌ریزگاه، ماوایی برای خیره ماندن، نظیر کردیم؛ زیرا ما… نوادگان ناسوت، در زیر آوار‌های مرداب لاهوتی بودیم.
زیرا ما ماه‌زده‌ای از جنس خوناب رخش بودیم.
زیرا در سیاه‌چاله‌ی روزنه‌ی دیدگان ما، جز شریان نیستی چیزی نبود… .

 

[یآقوت؛]

خاک‌ریزه‌ی گرد نور، در میان چهارچوب خیالات ما؛ گردبادی از تلاطمی موهوم را به رخسار ما می‌کشید. کَشتی‌مان را به وحی فلک، در عصاره‌ی به‌جا مانده از مهشید روی مرداب، رها کردیم و ناهوشیار بودیم از آشوب کشند ماه، در مرصاد کشتی کاغذی‌مان… .

 

[یآقوت؛]

در پس دیدگان جماعت، خمیده‌تر از اقاقی‌های پژمرده‌ی باتلاق زالو‌ها، به نظر می‌آمدیم.
پژواک سرشک‌های دردمندمان، عرش را به ریشخند، وا می‌داشت و دستان خشکیده‌ی شاخک‌ها را به نماردن‌مان… .

 

[یآقوت؛]

ما زخم بندی برای ناسور صخره‌ها بودیم؛
ناآگاه از اینکه آن جراحت، نقطه‌ای کور برای تلالو شعشعه‌های رخشندگی شب‌پره‌ها بود و ما کورشاپرکی، حیران و سرگشته از آفاق حیات بودیم و ندانستیم… .

 

[یآقوت؛]

ما زمزمه بودیم و در وهم خیال‌مان، رودی سرخوش بودیم، ناهوشیار، که نغمه‌های خموش را در گوش‌ها نمی‌نوازند و ما مهمل بودیم… .
ما بی‌چشم بودیم و ندیدیم دیدگان پر نقار یاران‌مان را… .

 

[یآقوت؛]

از انشعاب زلف‌هایمان، جلگه‌ای توده از زاغان سر از زمین برهوت در آورده‌اند و ما عاجز از منقارهای برنده‌ای که برای چشمان‌مان هزاران خواب‌ بداختر دیده‌اند… .

 

[یآقوت؛]

ما دل‌چرکین نبودیم؛ اما جبر گیتی بود… !
در وصف خویشتن، جبان بودیم و بی‌جبران… هنجار دهر، بامدادان بود و ما شامگاه پیش از پگاه شب‌پره‌های نیران بودیم… .