متفرقه حرف دلت را بگو:)

[آراد]

ای دل گر از آن چاهِ زَنَخدان به درآیی
هر جا که روی زود پشیمان به درآیی

هُش دار که گر وسوسهٔ عقل کنی گوش
آدم‌صفت از روضهٔ رضوان به درآیی

 

[ریحانا۲۰]

نمیدونم چی شد که اینجوری شد نمیدونم چند روزه نیستی پیشم
اینارو میگم که فقط بدونی دارم یواش یواش دیوونه میشم
تا کی به عشق دیدنت دوبارت تو کوچه ها خسته بشم بمیرم
تا کی باید دنبال تو بگردم از کی باید سراغتو بگیرم از کی باید سراغتو بگیرم
قرار نبود چشمای من خیس بشه قرار نبود هرچی قرار نیس بشه
قرار نبود دیدنت آرزوم شه قرار نبود که اینجوری تموم شه
یادت میاد ثانیه های آخر گفتی میرم اما میام به زودی
چشمامو بستم نبینی اشکمو چشمامو وا کردمو رفته بودی چشمامو وا کردمو رفته بودی
قرار نبود منتظرت بمونم قرار نبود بری و برنگردی
از اولش کنار من نبودی آخرشم کار خودت رو کردی
قرار نبود چشمای من خیس بشه قرار نبود هرچی قرار نیس بشه
قرار نبود دیدنت آرزوم شه قرار نبود که اینجوری تموم شه

 

[ریحانا۲۰]

درگیر عشق تو شدم

تو خواب و خیال شبامی

قید همه چیزو زدم

واسه این که الان تو باهامی

هر چی تو دنیاست به کنار

تو تموم چیزی که میخوامی

وقتی بهت خیره میشم

چشام از تو سیر نمیشن

ماه شب های منی

تو همونی که عاشقشم

زندگی بی تو واسه من

خیلی سخته حتی تصورشم

هر جا که باشی تو فکر توام

حس میکنم پیش منی

باور قلب من اینه که ما

تا آخرش مال همیم

ماه قشنگ شبام

مثل یه خوابی برام

لحظه به لحظه ی زندگیمو

با تو فقط سر میکنم

وقتی تو چشمام زل میزنی

عشقتو باور میکنم

هر جوری باشی باهام

دنیارو با تو میخوام

 

[ریحانا۲۰]

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما
در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم
کاین چنین رفته ست در عهد ازل تقدیر ما
عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است
عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما
روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما
با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی
آه آتشناک و سوز سی*ن*ه شبگیر ما
تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش
رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

 

[ریحانا۲۰]

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

 

[ریحانا۲۰]

ساقیا برخیز و درده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را
ساغر می بر کفم نه تا ز بر
برکشم این دلق ازرق فام را
گر چه بدنامیست نزد عاقلان
ما نمی خواهیم ننگ و نام را
باده درده چند از این باد غرور
خاک بر سر نفس نافرجام را
دود آه سی*ن*ه نالان من
سوخت این افسردگان خام را
محرم راز دل شیدای خود
ک.س نمی بینم ز خاص و عام را
با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یک باره برد آرام را
ننگرد دیگر به سرو اندر چمن
هر که دید آن سرو سیم اندام را
صبر کن حافظ به سختی روز و شب
عاقبت روزی بیابی کام را

 

[ریحانا۲۰]

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که بازبینیم دیدار آشنا را
ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بی نوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را
آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند
اشهی لنا و احلی من قبله العذارا
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف او موم است سنگ خارا
آیینه سکندر جام می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا
خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت رندان پارسا را
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود
ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

 

[ریحانا۲۰]

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
وز پی دیدن او دادن جان کار من است
شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هر که دل بردن او دید و در انکار من است
ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو
شاهراهیست که منزلگه دلدار من است
بنده طالع خویشم که در این قحط وفا
عشق آن لولی سرمست خریدار من است
طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش
فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است
باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران
کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود
نرگس او که طبیب دل بیمار من است
آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت
یار شیرین سخن نادره گفتار من است

 

[Tahi]

من برای کسایی اشک ریختم که اشکم درآوردن، دستم سمت آدمایی دراز کردم که همونا زمینم زدن

 

[Tahi]

اما اینو یادت باشه : گر تو با بد، بد کنی پس فرق چیست!