از ۳ سال قبل از سال ۱۹۶۰، بیتلز به رهبری لنون و مک‌کارتنی -ترانه سرایان اصلی گروه- با اجرا کردن در کلاب های شبانه شهر های لیورپول و هامبورگ، به اعتباری دست یافتند. در ابتدا استوارت ساتکلیف در گروه به عنوان گیتاریست بیس فعالیت می‌کرد اما او در سال ۱۹۶۱ گروه را ترک کرد. هسته اصلی سه نفره گروه یعنی لنون، مک کارتنی و هریسون، از سال ۱۹۵۸، با چندین درامر از جمله پیت بست در گروه همکاری کردند، اما در نهایت در سال ۱۹۶۲ از رینگو استار خواستند که به عنوان درامر گروه به آن‌ها بپیوندد. مدیر برنامه‌ای به نام برایان اپستاین آن‌ها را به سوی ضبط حرفه‌ای موسیقی سوق داد و آن‌ها با راهنمایی و آهنگسازی جرج مارتین، پس از اولین تک‌آهنگ موفق خود، "دوستم بدار"، که در اواخر سال ۱۹۶۲ منتشر شد، موفقیت خود در داخل انگلستان را بسیار گسترش دادند.

تا اوایل سال ۱۹۶۴، بیتلز تبدیل به ستاره هایی بین‌المللی شده بودند، آن‌ها "تهاجم بریتانیایی" به بازار پاپ ایالات متحده را رهبری کردند و رکورد های فروش زیادی را شکستند. آنها با بازی در فیلم شب‌زنده‌داری با بزن و بکوب (۱۹۶۴) اولین حضورشان در سینما را خیلی زود تجربه کردند. تمایل روزافزون برای اصلاح پروژه های استودیویی‌شان و جنجالهای کنسرت‌هایشان، منجر به اعلام کناره‌گیری گروه از اجراهای زنده در سال ۱۹۶۶ شد. با تمرکز بر پروژه های استودیویی، آنها آلبوم‌هایی با پیچیدگی بیشتر، از جمله روح لاستیکی (۱۹۶۵)، هفت‌تیر (۱۹۶۶) و گروه کلوپ بی‌کسان گروهبان فلفل (۱۹۶۷) را منتشر کردند. گروه همچنین با آلبوم‌های بیتلز (۱۹۶۷) (که به عنوان "آلبوم سفید" نیز، شناخته می شود) و ابی رود (۱۹۶۹) موفقیت تجاری بیشتری کسب کرد؛ یکی دیگر از عوامل موفقیت و تمایل آنها به تولید آلبوم های بیشتر، شکل گیری دوره ای در صنعت موسیقی انگلیسی زبان به نام عصر آلبوم‌ها بود که هنرمندان تمایل بیشتری به تولید آلبوم به جای تک‌آهنگ داشتند و بیتلز نیز از این قاعده مستثني نبود. آنها همچنین علاقه عمومی بیشتری را به داروهای روان‌گردان و ادیان شرقی برانگیختند و در موسیقی الکترونیک، جلد آلبوم‌ها و موزیک ویدیوها پیشرفت کردند. در سال ۱۹۶۸، گروه اپل را تأسیس کردند، یک شرکت چندرسانه ای چندگانه که همچنان بر پروژه های مربوط به میراث گروه نظارت می کند. پس از فروپاشی گروه در سال ۱۹۷۰، هر چهار عضو اصلی به عنوان هنرمندان انفرادی فعالیت کردند و موفقیت هایی نیز کسب کردند؛ لنون در سال ۱۹۸۰ به قتل رسید و هریسون هم در سال ۲۰۰۱ بر اثر سرطان ریه درگذشت؛ مک کارتنی و استار اما، همچنان در صنعت موسیقی فعال هستند.

بیتلز با فروش تخمینی ۶۰۰ میلیون نسخه از کارهایشان در سراسر جهان پرفروش ترین هنرمند موسیقی در تمام دوران‌هاست. آنها دارای رکورد بیشترین آلبوم شماره یک در نمودار آلبوم های بریتانیا (۱۵)، بیشترین تعداد نامبر وان در جدول بیلبورد هات ۱۰۰ (۲۰) و بیشترین فروش تک آهنگ در بریتانیا (۲۱٫۹ میلیون) هستند. این گروه در سال ۱۹۸۸ به تالار مشاهیر راک اند رول وارد شد و هر چهار عضو اصلی نیز بین سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۵ به صورت جداگانه به تالار وارد شدند. این گروه جوایز بسیاری از جمله هفت جایزه گرمی، چهار جایزه بریت، یک جایزه اسکار (جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم در سال ۱۹۷۰ برای مستند بگذار باشد) و پانزده جایزه آیور نوولو دریافت کرد. مجله تایم آنها را در میان ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم و رولینگ استون آنها را در رتبه اول لیست ۱۰۰ هنرمند برتر خود در سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۱ قرار داد.

در نوامبر ۱۹۵۶، جان لنون که فقط شانزده سال داشت با چند تن از دوستانش از دبیرستان کواری بَنک در لیورپول، یک گروه اسکیفل تشکیل داد. آنها برای مدت کوتاهی خودشان را با نام «بلک جک‌ها» صدا می‌زدند، قبل از اینکه کشف کنند گروه محلی دیگری قبلاً از این نام استفاده می کردند؛ سپس نام خود را به «کوآریمِن» تغییر دادند.[۴] در ۶ ژوئیه ۱۹۵۷، پل مک‌کارتنی پانزده ساله با لنون ملاقات کرد و کمی بعد به عنوان یک نوازنده ریتم به گروه پیوست.[۵] در فوریه ۱۹۵۸، مک کارتنی از دوست خود جرج هریسون که در آن زمان پانزده ساله بود دعوت کرد تا گروه را تماشا کند؛ هریسون برای لنون تست داد و او را تحت تاثیر نوازندگی خود قرار داد، اما لنون در ابتدا فکر می کرد هریسون هنوز خیلی جوان است. پس از یک ماه اصرار، در طی یک جلسه دوم (که توسط مک کارتنی تنظیم شد)، هریسون بخش گیتار اصلی آهنگ بی کلام «راونچی» را در قسمت بالایی یک اتوبوس دو طبقه در لیورپول اجرا کرد و آنها او را به عنوان لید گیتاریست به گروه دعوت کردند.[۶][۷]

در ژانویه ۱۹۵۹، دوستان لنون از دبیرستان کواری بَنک گروه را ترک کردند و او تحصیلات خود را در کالج هنر لیورپول آغاز کرد.[۸] سه گیتاریست باقی مانده (لنون، مک‌کارتنی و هریسون) خودشان را با عنوان «جانی و مون داگ‌ها» خطاب می‌کردند[۹] و هر زمان که یک درامر پیدا می کردند، به نواختن راک اند رول مشغول می‌شدند.[۱۰] استوارت ساتکلیف دوست مدرسه هنر لنون که به تازگی یکی از نقاشی های خود را فروخته بود و متقاعد شده بود تا با درآمد حاصل از آن یک گیتار بیس بخرد، در ژانویه ۱۹۶۰ به عضویت این گروه درآمد. او پیشنهاد تغییر نام گروه به «Beetles» (به معنی سوسک‌ها) را برای ادای احترام به بادی هالی و گروه «The Crickets» (به معنی جیرجیرک‌ها) داد.[۱۱][۱۲] آنها تا ماه می از این نام استفاده می کردند؛ زمانی که برای یک تور کوتاه به عنوان گروه پشتیبان خواننده‌ای به نام جانی جنتل به اسکاتلند سفر کردند، در آنجا اسم گروه به «Silver Beetles» تغییر یافت. در اوایل ژوئیه، آنها این نام را به «Silver Beatles» (نگارش اشتباهی از کلمه Beetles) تغییر دادند و در اواسط ماه اوت این عنوان به The Beatles (بیتلز) ساده شد.[۱۳]

آلن ویلیامز، مدیر غیر رسمی بیتلز، برای آنها اقامتگاهی در هامبورگ آماده کرد. آنها در اواسط آگوست ۱۹۶۰ پیت بست را تست و استخدام کردند. گروه که اکنون پنج نفره است، چهار روز بعد لیورپول را به مقصد هامبورگ ترک کردند و با برونو کوشمیدر، مالک اقامتگاه قراردادی را برای نزدیک ۴ ماه اقامت بستند.[۱۴] مارک لویسون مورخ بیتلز می نویسد: «آنها در غروب ۱۷ آگوست به هامبورگ رفتند، زمانی که منطقه چراغ قرمز زنده می شود... چراغ های نئون چشمک زن، سرگرمی های مختلفی را فریاد می زدند، از آنجایی که زنانی با پوشیدن لباسی ناچیز، بی شرمانه پشت پنجره‌هایی در مغازه منتظر فرصت های شغلی خود نشسته بودند.»[۱۵]

کوشمیدر چند استریپ کلاب در منطقه را به مکان هایی برای اجرای موسیقی تبدیل کرده بود و ابتدا گروه بیتلز را در کلاب ایندرا سکونت داد. پس از بسته شدن ایندرا به دلیل شکایت از سر و صدا، او آنها را در اکتبر به کایزرکِلر منتقل کرد.[۱۶] وقتی متوجه شد که بیتلز برای باشگاه رقیبش «تاپ تن» نیز برخلاف قراردادشان اجرا کرده‌اند، به آنها اخطار فسخ یک ماهه قراردادشان را داد[۱۷] و هریسونِ زیر سن قانونی را هم گزارش داد که با دروغ گفتن درباره سنش به مسئولین آلمانی آنجا اجازه اقامت در هامبورگ را به دست آورده بود.[۱۸] آنها در اواخر نوامبر ترتیب اخراج هریسون را دادند.[۱۹] یک هفته بعد کوشمیدر، مک کارتنی و بِست را به دلیل آتش زدن یک در یک راهروی سیمانی که ایجاد آتش سوزی کرده بود، دستگیر کرد و آنها را اخراج کردند.[۲۰] لنون نیز در اوایل دسامبر به لیورپول بازگشت، در حالی که ساتکلیف تا اواخر فوریه در هامبورگ با نامزد آلمانی‌اش آسترید کِرشر،[۲۱] که اولین عکس‌های نیمه حرفه‌ای بیتلز را گرفت، باقی ماند.[۲۲]

در طول دو سال بعد، بیتلز طی دوره هایی در هامبورگ اقامت داشت، آنها از پرلودین هم به صورت تفریحی و هم برای حفظ انرژی خود برای اجراهای تمام وقت در شب استفاده می‌کردند.[۲۳] در سال ۱۹۶۱، در طول دومین نامزدی خود در هامبورگ، کِرشر موهای ساتکلیف را به سبک «Exi» کوتاه کرد، که بعداً توسط سایر بیتل ها پذیرفته شد.[۲۴][۲۵] پس از آن، ساتکلیف تصمیم گرفت اوایل همان سال گروه را ترک کند و تحصیلات هنری خود را در آلمان از سر بگیرد. مک‌کارتنی کار بیس را بر عهده گرفت.[۲۶] یک تهیه کننده به نام برت کامپفرت تا ژوئن ۱۹۶۲ با گروهی که اکنون یک گروه چهار نفره بود قرارداد بست، و او از آنها به عنوان گروه پشتیبان تونی شریدِن در یک سری از ضبط‌ها برای پالیدور رکوردز استفاده کرد.[۱۲][۲۷] درنتیجه بخشی از جلسات، بیتلز برای یک سال با پالیدور قرارداد امضا کرد.[۲۸] تک آهنگ «بانی من» از تونی شریدِن که با همکاری بیتلز در ژوئن ۱۹۶۱ ضبط شد و چهار ماه بعد منتشر شد، به رتبه ۳۲ در نمودار موزیک‌مارک رسید.[۲۹]