اپستاین طی چند ماه بعد، مورد توجه گروه قرار گرفت و آنها در ژانویه ۱۹۶۲ او را به عنوان مدیر برنامه گروه منصوب کردند.[۳۳] در اوایل تا اواسط سال ۱۹۶۲، اپستاین به دنبال این بود که بیتلز را از تعهدات قراردادی با برت کامپفرت خلاص کند. او در نهایت برای یک ماه آزادی زودتر از بند قرارداد در ازای یک جلسه ضبط آخر در هامبورگ، با کامپفرت به توافق رسید.[۳۴] در بازگشت به آلمان در آوریل، کِرشر، ناراحت و پریشان با خبر مرگ ساتکلیف در روز قبل بر اثر خونریزی مغزی با آنها در فرودگاه دیدار کرد.[۳۵] اپستاین مذاکراتی را با شرکت‌های موسیقی برای امضا قراردادی جدید آغاز کرد؛ برای تضمین شدن قرارداد، اپستاین با پالیدور مذاکره کرد که در ازای ضبط‌های بیشتری برای تونی شریدِن، قرارداد آنها با گروه زودتر از موعد به پایان برسد.[۳۶] پس از یک تست در اولین روز از سال نو، دکا رکوردز، گروه را رد کرد و گفت: "گروه های گیتار از مد افتادن، آقای اپستاین."[۳۷] با این حال، سه ماه بعد، یک تهیه‌کننده به نام جرج مارتین، بیتلز را به عقد قرارداد با لیبل پارلفون از ئی‌ام‌آی درآورد.[۳۵]

اولین جلسه ضبط مارتین با گروه بیتلز در ئی‌ام‌آی استودیوز (بعداً به نام ابی رود استودیوز) در لندن در ۶ ژوئن ۱۹۶۲ انجام شد.[۳۸] او بلافاصله از اپستاین در مورد درام زدن بِست گلایه کرد و به آنها پیشنهاد داد که به جای او از یک نوازنده درام پشتیبان استفاده کنند.[۳۹] بیتل ها که از قبل به فکر اخراج بِست بودند،[۴۰] در اواسط آگوست او را با رینگو استار جایگزین کردند که گروهش را به خاطر پیوستن به آنها ترک کرده بود.[۳۸] در ۴ سپتامبر در ئی‌ام‌آی، ضبطی از «دوستم بدار» با حضور استار به عنوان درامر صورت گرفت، اما مارتین از نتیجه کار راضی نبود و یک هفته بعد، یک درامر دیگر به نام اندی وایت را برای سومین جلسه ضبط گروه استخدام کرد که با کمک او، ترانه های «لطفاً مرا خشنود کن» و «پ.ن دوستت دارم» را تولید کردند.[۳۸]

مارتین در ابتدا نسخه رینگو از «دوستم بدار» را برای اولین تک آهنگ گروه انتخاب کرد، اگرچه ضبط مجدد بعدی همین آهنگ، رینگو را با تنبورین نشان داد.[۳۸] «دوستم بدار» که در اوایل اکتبر منتشر شد، در چارت «رکورد ریتیلر» به رتبه هفدهم رسید.[۴۱] اولین حضور تلویزیونی آنها در اواخر همان ماه با اجرای زنده در برنامه خبری «مردم و مکان‌ها» انجام شد.[۴۲] بعد از اینکه مارتین پیشنهاد کرد که «لطفاً مرا خشنود کن» با تمپو سریع‌تری ضبط شود،[۴۳] در یک جلسه استودیویی در اواخر نوامبر این ضبط را انجام داد[۴۴] و به درستی برای آنها پیش‌بینی کرد که "شما همین الان اولین شماره ۱ خود را ساختید."[۴۵]

در دسامبر ۱۹۶۲، بیتلز پنجمین و آخرین اقامت خود در هامبورگ را به پایان رساند.[۴۶] در سال ۱۹۶۳، آنها توافق کردند که هر چهار عضو گروه با آوازهای خود در آلبوم ها مشارکت کنند–از جمله استار که با وجود محدوده آوازی محدودش–جایگاه اش در گروه حفظ باشد.[۴۷] با این حال، لنون و مک کارتنی بیشتر با هم همکاری می‌کردند، و با افزایش موفقیت گروه، همکاری غالب آنها فرصت های هریسون را به عنوان خواننده اصلی محدود کرد.[۴۸] اپستاین، برای به حداکثر رساندن پتانسیل تجاری بیتلز، آنها را تشویق کرد تا یک رویکرد حرفه ای برای اجرا اتخاذ کنند.[۴۹] لنون در پاسخ به او یادآوری کرد و گفت: "ببین، اگر واقعاً می‌خواهی در آن جایگاه‌های بزرگ‌تر قرار بگیری، باید تغییر کنی - روی صحنه غذا نخوری، فحاشی نکنی، سیگار نکشی..."[۳۷][nb ۱]

در 11 فوریه 1963، گروه بیتلز ده آهنگ را طی یک جلسه استودیویی برای اولین LP خود، Please Please Me ضبط کردند. با چهار آهنگی که قبلاً در دو تک آهنگ اول آنها منتشر شده بود تکمیل شد. جورج مارتین در نظر گرفت که LP را به صورت زنده در The Cavern Club ضبط کند، اما پس از اینکه تصمیم گرفت آکوستیک ساختمان کافی نیست، عزم کرد تا یک آلبوم "زنده" را با حداقل امکانات در "یک جلسه ماراتن در Abbey Road" ظبط کند.[54] پس از موفقیت متوسط "Love Me Do"، تک آهنگ "Please Please Me" در ژانویه 1963، دو ماه قبل از آلبوم منتشر شد. در هر چارت بریتانیا به جز Record Retailer که در رتبه دوم قرار گرفت، به رتبه اول رسید.

استفان توماس ارلوین، منتقد آل موزیک، با یادآوری اینکه چگونه بیتلز "برای ارائه اولین آلبوم خود عجله کرد و لطفاً من را خشنود کن در یک روز ظبط کرد" نوشت: "دهها سال پس از انتشار، آلبوم هنوز تازه به نظر می رسد، دقیقاً به دلیل خاستگاه پرشور آن."

لطفا من را خشنود کن اولین آلبوم از یازده آلبوم متوالی بیتلز بود که در بریتانیا منتشر شد و به شماره یک رسید.[60] سومین تک‌آهنگ گروه، «از من به تو»، در آوریل منتشر شد و یک رشته تقریباً ناگسستنی از هفده تک‌آهنگ شماره یک بریتانیا را آغاز کرد، که شامل تمام تک‌آهنگ‌هایی (به جز یکی) از هجده آهنگی بود که طی شش سال آینده منتشر کردند. چهارمین تک آهنگ آنها، "She Loves You"، سریعترین فروش را در بین هر رکوردی در بریتانیا تا آن زمان به دست آورد، و در کمتر از چهار هفته سه چهارم میلیون نسخه فروخت. این اولین آهنگ آنها بود که یک میلیون نسخه فروخت و تا سال 1978 پرفروش ترین رکورد در بریتانیا باقی ماند. این موفقیت باعث افزایش قرار گرفتن در معرض رسانه‌ها شد، که بیتلز با نگرش بی‌احترامی و خنده‌دار پاسخ داد که انتظارات نوازندگان پاپ در آن زمان را به چالش می‌کشید و علاقه بیشتری را برانگیخت.[64] گروه در نیمه اول سال سه بار در بریتانیا تور برگزار کرد: یک تور چهار هفته‌ای که در فوریه آغاز شد، اولین تور بیتلز در سراسر کشور، قبل از تورهای سه هفته‌ای در ماه‌های مارس و می تا ژوئن.[65] با گسترش محبوبیت آنها، تحسین دیوانه وار از گروه شکل گرفت. مطبوعات که با شور و شوق آشوبگرانه توسط هواداران فریاد می زدند، این پدیده را "بیتلمانیا" نامیدند. در 7 فوریه 1964، گروه بیتلز از هیترو با حدود 4000 طرفدار که هنگام بلند شدن هواپیما دست تکان می‌دادند و فریاد می‌زدند، حرکت کردند.[92] پس از فرود در فرودگاه جان اف کندی نیویورک، جمعیت انبوهی که حدود 3000 نفر تخمین زده می شود از آنها استقبال کردند.[93] آنها اولین اجرای زنده تلویزیونی خود را دو روز بعد در نمایش اد سالیوان، که توسط تقریباً 73 میلیون بیننده در بیش از 23 میلیون خانواده، [94] یا 34 درصد از جمعیت آمریکا، تماشا کردند، ارائه دادند. زندگینامه نویس جاناتان گولد می نویسد که، طبق سرویس رتبه بندی نیلسن، این "بزرگترین مخاطبی بود که تا به حال برای یک برنامه تلویزیونی آمریکایی ثبت شده بود"

محبوبیت این گروه باعث علاقه بی‌سابقه‌ای به موسیقی بریتانیا شد، و بسیاری از بازیگران دیگر بریتانیا متعاقباً اولین حضور خود را در آمریکا انجام دادند، و طی سه سال آینده با موفقیت در تورهایی که به عنوان تهاجم بریتانیا شناخته می‌شد، اجرا کردند.[102] موفقیت بیتلز در ایالات متحده در را برای یک رشته متوالی از گروه‌های بیت بریتانیایی و گروه‌های پاپ مانند دیو کلارک فایو، انیمالز، پتولا کلارک، کینکس و رولینگ استونز برای دستیابی به موفقیت در آمریکا باز کرد.[103] در طول هفته 4 آوریل 1964، بیتلز دوازده جایگاه را در جدول 100 تک آهنگ داغ بیلبورد، از جمله پنج نفر برتر، کسب کرد.

گروه کلوپ بی‌کسان گروهبان فلفل، معروف ترین کاور تمام آلبوم های موسیقی و یکی از تقلید شده ترین تصاویر در جهان. بیتلز که از زیر بار تور رها شده بود، با ضبط گروهبان، رویکردی تجربی را پذیرفت. گروه Pepper's Lonely Hearts Club، در اواخر نوامبر 1966 آغاز شد. به گفته مهندس جف امریک، ضبط آلبوم بیش از 700 ساعت طول کشید. او اصرار گروه را به یاد آورد که "همه چیز در گروهبان فلفل باید متفاوت باشد. ما میکروفون هایی داشتیم که در زنگ سازهای برنجی قرار داشتند و هدفون هایی که به میکروفون های متصل به ویولن تبدیل شده بودند. ما از نوسانگرهای اولیه غول پیکر برای تغییر سرعت سازها و آوازها استفاده کردیم. و ما نوارها را تکه تکه کرده بودیم و به صورت وارونه به هم چسبانده بودیم.» بخش هایی از «A Day In The Life» شامل یک ارکستر 40 قطعه ای بود. پیچیدگی موسیقایی رکوردها که با استفاده از فناوری ضبط بدوی چهار نواره ایجاد شد، هنرمندان معاصر را شگفت زده کرد. در میان منتقدان موسیقی، تحسین آلبوم تقریباً جهانی بود.