-بسم‌رب-

درود خدمت شما نویسنده عزیز و ارجمند.

🚫قوانین تاپیک داستانک🚫
⁉️داستانک چیست؟⁉️

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از اثر بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

پس از ارسال 5 پارت از داستانک یا داستان کودک خود، درخواست جلد دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

بعد از ارسال حداقل 7 پارت از اثر خود درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»

پس از 10 پارت درخواست تگ و تعیین سطح اثر خود دهید.
«درخواست تگ»

توجه داشته باشید برای اعلام پایان اثر خود باید داستانک شما حداقل 10 پست و حداکثر 20 پست را دارا باشد.
«اعلام پایان داستانک»



×تیم مدیریت بخش کتاب×

مقدمه:
دردهایی که پایان ندارند، اشک‌هایی که جریان ندارند، غم‌هایی که انتها ندارند، دست‌هایی که خواهان ندارند و همه و همه نصیب دختری شدند که پناهی ندارد. او آوایی بود مَشئوم از سرزمین ستواری. گویی روح بزرگش برای کالبد کوچکش زیادی بود. او متنفر بود از ل*ب‌هایی که به نوشخندهای قبیح باز می‌شدند. او حتی دخترانگی هم نکرد. موهای بلندش را در باد باز نگذاشت و هیچ زمانی ذوق نداشت برای باز کردن مشمای پر از شکلاتش. او فقط در یک کلمه توصیف میشد:
- درد.
به راستی که او صاحب شهر بر باد رفته بود و بهار درونش هم مرده بود. در سکوتش هرچه بیش‌تر جستجو می‌کردی، کم‌تر به نتیجه می‌رسیدی. دنیا جای خوبی برای او و قلب مهربانش نبود. او خسته بود از رفتن‌های بی‌بازگشت و خسته‌تر از آنی بود که خسته باشد.

دستش را محکم روی معده‌اش فشار داد، معده‌ای که این روزها سر ناسازگاری با او برداشته بود و اصلاً نمی‌دانست که دردش چیست؟ دست‌گیره فلزی در را فشار داد و در اتاقش را باز کرد. مادرش با دیدن حال و روز او نگران گفت:
- مامان چی‌شده؟
خسته از سوال‌های تکراری با صدایی که در اثر خواب گرفته و خش‌دار بود گفت:
- معده‌م درد می‌کنه.
نفس عمیق مادرش را شنید و چیزی نگفت.
مادر: خوبی؟
در دلش خنده‌ای کرد و همان‌طور که روی دلش خم شده بود از کنار مادرش گذشت. وارد دست‌شویی شد و مشتی آب سرد را روی صورتش پاشید تا کمی دردش را فراموش کند. آب از میان پیوند ابروهای سیاهش روی تیغه‌ی بینی کوچکش چکید. چشمانش به‌خاطر بی‌خوابی‌های اخیر شبانه قرمز شده بودند و از هم باز نمی‌شدند. نمی‌دانست به خودش فحش بدهد یا به باعث و بانی این مسائل؟ او دختری منطقی بود و می‌دانست که در بیش‌تر دعواها، خودش مقصر است، اما او هم مقصر بود که با سردی‌هایش دخترک را می‌رنجاند. دستانش را به لبه‌ی روشویی تکیه داد و سرش را پایین انداخت. خسته بود؛ خسته بود از فکر کردن به آدمی که نمی‌دانست کجای زندگی‌اش قرار دارد. او این‌ها را نمی‌دانست، اما خوب می‌دانست که مهر و محبتش تمامی ندارد. بی‌خیال افکارش دست‌هایش را شست و از دست‌شویی بیرون آمد. خسته بود از تکرار مکرر روزهای تابستان، اما بیش‌تر خستگی‌هایش به یک اسم برمی‌گشت:
- پانیذ
***
صدای معلمش را شنید که داشت برای هستی، یکی از بچه‌های کلاس، درس را توضیح می‌داد. با شنیدن صدای پانیذ کنار گوشش حواسش را به او جمع کرد.
پانیذ: من این استوری‌ها رو حفظ نکردم. اشکال داره؟
او کارش امید دادن بود، هرچند امید الکی. زیپ جامدادی‌اش را بست و گفت:
- نه اشکالی نداره. خودم کمکت می‌کنم.
پانیذ اخم‌هایش را درهم کشید و گفت:
- بهار استرس دارم.
دستش را روی دست‌های کوچک و نرم پانیذ گذاشت. لبخند آرامی به او زد و گفت:
- من هستم.
غزاله دست‌کش‌های توری‌اش را مرتب کرد و با خنده‌ی همیشگی روی ل*ب‌هایش گفت:
- چی در گوش هم می‌گید دوقلوهای افسانه‌ای؟
بهار در کنار این آدم‌ها حس خوبی داشت. می‌خندید و حال دلش خوب بود، حتی توجه‌ای به این نمی‌کرد که پانیذ بود که ناراحتش می‌کرد. دست خودش نبود و بهار خوب درک می‌کرد.