موضوع نویسنده
- Apr
- 5,475
- 6,423
- مدال‌ها
- 12
انسان ها قدر عمر خدادادی خودرا نمی دانند.اگر افراد جایگاه واقعی خودرا به خوبی درک کنند آن موقع ارزش عمر خودرا نیز خواهند فهمید.فرق انسان های بزرگ با سایر افراد نیز در همین نکته نهفته است.انسان بزرگ نه تنها قدر خودرا می داند بلکه قدر عمر خودرا نیز می داند.بالعکس، انسان حقیر نه قدر خود داند ونه قدر عمر خود را درک می کند.
سرمایه عمر بسیار مهم است.هیچ سرمایه ای بهتر از سرمایه عمر نیست.سرمایه عمر حاصل تمامی اندوخته های باارزش انسان است.
سعدی می گوید:
عمر گران مایه دراین صرف شد تا چه خورم صیف وچه پوشم شتا
بازدرجایی دیگر می گوید:
به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دم ازوست
آینده نگری جزئی از عمر انسان است.اگر انسان به آینده معاش وزندگی معمولی خود بیاندیشد ،آن نیز با ارزش است اما برای انسان های بزرگی چون سعدی صرفا دراندیشه نان وپوشاک بودن به منزله اتلاف عمر است.این افراد باید از اندیشه های بلند خود درجهت تربیت جامعه ورفع مشکلات عموم مردم مایه بگذارند.
خیام تباهی عمر را دراین می داند که از آینده بشر درجهان آخرت بی خبر است.
افسوس که سرمایه زکف بیرون شد ازدست اجل بسی جگر ها خون شد
ک.س نامد از آن جهان که پرسم از وی کاحوال مسافران دنیا چون شد
بی خبری نسبت به جهان آخرت مایه حیرت وسردرگمی بسیاری از افراد است.چرا که بشر می خواهد همه آنچه را که نهفته است ،رمز گشایی کند.کار اصلی سازمان اطلاعات کشور ها ، گشودن وکشف اسرار ورموز پنهان ومحرمانه یکدیگر است.اگر رموز اهمیت نداشت جاسوسی به معنا می شد.بخش زیادی از هزینه های عمومی دولت به نظام اطلاعاتی آن اختصاص می یابد.آری ، خیام حق دارد که بی خبری نسبت به سرنوشت هم نوعان خود درجهان آخرت را به مثابه از دست رفتن سرمایه عمر باشد.
خیام دررباعی دیگری می گوید:
ازدی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامدست فریاد مکن
برآمده ونامده بنیاد مکن حالی خوش داروعمر برباد مکن
ازدیدگاه خیام بنیاد زندگی را بر گذشته و آینده گذاشتن بر باد دادن عمر است.
خداوند درکتاب خود ، قرآن کریم می فرماید: انما الحیاه الدنیا لعب ولهو یعنی حیات این دنیا لهو ولعب است.
بسیاری از مردم حیات خودرا درلهو وبازی می گذرانند.کارباره ها، قمارخانه ها ، قهوه خانه ها ،کانال های تلویزیونی و...نقش فوق العاده ای را دراین امر ایفا می کنند.هر لعبی بد نیست اما اگر فقط به دنیا گرایی وبی خبری از معنویت ومعرفت صرف شود، لهو وتباهی است.
سرمایه عمر بسیار مهم است.هیچ سرمایه ای بهتر از سرمایه عمر نیست.سرمایه عمر حاصل تمامی اندوخته های باارزش انسان است.
سعدی می گوید:
عمر گران مایه دراین صرف شد تا چه خورم صیف وچه پوشم شتا
بازدرجایی دیگر می گوید:
به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دم ازوست
آینده نگری جزئی از عمر انسان است.اگر انسان به آینده معاش وزندگی معمولی خود بیاندیشد ،آن نیز با ارزش است اما برای انسان های بزرگی چون سعدی صرفا دراندیشه نان وپوشاک بودن به منزله اتلاف عمر است.این افراد باید از اندیشه های بلند خود درجهت تربیت جامعه ورفع مشکلات عموم مردم مایه بگذارند.
خیام تباهی عمر را دراین می داند که از آینده بشر درجهان آخرت بی خبر است.
افسوس که سرمایه زکف بیرون شد ازدست اجل بسی جگر ها خون شد
ک.س نامد از آن جهان که پرسم از وی کاحوال مسافران دنیا چون شد
بی خبری نسبت به جهان آخرت مایه حیرت وسردرگمی بسیاری از افراد است.چرا که بشر می خواهد همه آنچه را که نهفته است ،رمز گشایی کند.کار اصلی سازمان اطلاعات کشور ها ، گشودن وکشف اسرار ورموز پنهان ومحرمانه یکدیگر است.اگر رموز اهمیت نداشت جاسوسی به معنا می شد.بخش زیادی از هزینه های عمومی دولت به نظام اطلاعاتی آن اختصاص می یابد.آری ، خیام حق دارد که بی خبری نسبت به سرنوشت هم نوعان خود درجهان آخرت را به مثابه از دست رفتن سرمایه عمر باشد.
خیام دررباعی دیگری می گوید:
ازدی که گذشت هیچ ازو یاد مکن فردا که نیامدست فریاد مکن
برآمده ونامده بنیاد مکن حالی خوش داروعمر برباد مکن
ازدیدگاه خیام بنیاد زندگی را بر گذشته و آینده گذاشتن بر باد دادن عمر است.
خداوند درکتاب خود ، قرآن کریم می فرماید: انما الحیاه الدنیا لعب ولهو یعنی حیات این دنیا لهو ولعب است.
بسیاری از مردم حیات خودرا درلهو وبازی می گذرانند.کارباره ها، قمارخانه ها ، قهوه خانه ها ،کانال های تلویزیونی و...نقش فوق العاده ای را دراین امر ایفا می کنند.هر لعبی بد نیست اما اگر فقط به دنیا گرایی وبی خبری از معنویت ومعرفت صرف شود، لهو وتباهی است.
