امام، زمینۀ رسیدن به این هدف را باسواد شدن عموم جامعه و سپس رشد فکری آن‌ها می‌داند؛ به همین دلیل، فرمان سوادآموزی به مردم را به صورت نهضت (قیام) و هم‌افزایی مردمی و بدون قرطاس‌بازی ارگان‌ها صادر می‌کند: «هرکس نوشتن و خواندن ابتدایی را آموخته باشد. برای این امر لازم است تمام بیسوادان برای یادگیری و تمام خواهران و برادران باسواد برای یاددادن بپاخیزید.»

به عشق بچه‌های تو دِه» حاصل 59 ساعت مصاحبه با تعدادی از آموزشیاران نهضت سوادآموزی دهه 60 در کاشان است. فاطمه بابایی، تحقیق و تدوین این کتاب را برعهده داشته است.

در برشی از این کتاب می‌خوانیم: «یکی‌دو هفته‌ای از کلاس گذشت. مشغول گفتن املا بودم که یکی در زد. در را باز کردیم و دیدیم یکی از پیرزن‌های روستا با چادری گل‌گلی پشت در ایستاده. عصایش را به زمین کوبید و وارد اتاق شد. همه گفتند: «چه عجب حاج‌خانم اومده اینجا!» پیرزن خوش‌زبانی بود. می‌گفتند از زن‌های متمول روستاست. پسرش دکتر است و آمریکا می‌نشیند. سراغ من را گرفت. جلوی پایش بلند شدم و خودم را معرفی کردم. جلو آمد. صورت من را بوسید و گفت: «مادر، گوش‌هام نمی‌شنوه، شاید به من بخندی، من اومدم اگه بشه درس یادم بدی.»

گفتم: «نه مادر، خنده نداره. شما کار خوبی کردین اومدین. باعث افتخار منه که اومدین کلاس.»

حاج‌خانم جوراب‌های ضخیم بافتنی پایش بود. مثل بقیه کنار منقل نشست. با لذت به کلاس نگاه می‌کرد. کارم که تمام شد گفتم: «حاج‌خانم چی شده شما یادی از ما کردین؟!»

گفت: «می‌خوام یاد بگیرم با خط خودم برای پسرم نامه بنویسم.»

دفتر و مدادش را در کیسۀ سفیدِ دست‌دوزی گذاشته بود. وقتی کیسه را دیدم گفتم: «چقدر جالب درست کردین!»

_ فقط یه مداد و دفتر آوردم. یه کتاب به من می‌دین؟

_ باید به نهضت بگم براتون بیارن.» ...

براساس این گزارش، «به عشق بچه‌های تو دِه» در 320 صفحه، شمارگان هزار نسخه و قیمت 80 هزار تومان توسط انتشارات راه یار منتشر شده است