باور نمی‌کردم.
مادرِ من دیروز سالم بود.
با شیرین زبانی‌های برادرم، خندیده بود.
با اخمی دلنشین برای من چشم نازک کرده بود. ساعت‌ها در خانه‌ با پدربزرگم، گرمِ صحبت بود.
با لبخندی سرشار از عشق مرا کنارش، نشانده بود.
هر چند دقیقه یک‌بار با چشمانی پُر از عشق نگاهم کرده بود و لبخند به رویم پاشیده بود.
این‌ها چه می‌گفتند؟ مادرم رفته بود؟ مادرِ من که این همه بی‌معرفت نبود.
تا نمی‌دیدمش! تا صدایش نمی‌کردم و جوابم را نمی‌داد، حرف‌هایشان را باور نمی‌کردم.
مگر می‌شد که او به همین زودی رهایم کند؟!
پس این‌ها چه می‌گفتند؟ قصد جانِ مرا کرده بودند؟ یا شوخی‌شان گرفته بود؟!

گفته بودند مادر نادر‌ترین پرستاری است که می‌توانست غم‌خوار فرزندانشان باشد.
دل می‌زد اما، کُند می‌تپید.
گلویم‌ خُشک شده است اما، بغض برای ریزش به چشم‌هایم نیشتر می‌زند.
چشم‌هایم مملو از اشک به جامِ زهر مبدل شده است اما، دلم دریایی از خون، روان.
صورتِ پژمرده‌ام، آواز غمناک می‌سُراید و دلِ جغد ویرانه به نتپیدن، می‌گِراید.
خاکِ مقبره‌اش بوسه‌گاهِ جانِ من است و نشنیدن آواز لالایی مادرانه‌اش غمگسارِ دلِ پدرم.
با ندیدنش به هر سویی می‌شتابم، به خاکِ مقبره چنگ می‌زنم و مویه سرایی می‌کنم. نیست! جانم رفته بود! نبودش، کجا رفته؟ اشک‌هایم در پهنای صورتم می‌خشکند و دلِ پدرم خونیده بارانی می‌شود، آه از پدرم! آه از دلِ پدرم، آه از صورت خسته و دلِ شکسته‌اش.