دقیق نمی‌دانم ولی گمان می‌کنم هنوز هفت میلیارد آدم زنده روی زمین وجود دارد. این‌که چند نفر زندگی می‌کنند را نمی‌دانم. اصلاً نمی‌دانم چند نفر از تجربیات بهره می‌برند، قدر داشته‌های‌شان را می‌دانند و زود عاقل می‌شوند. نمی‌دانم چند یا چندین در این زمانه زندگی می‌کنند امّا فقط می‌دانم هنوز هم تعداد بسیاری طبیب و دانشمند نفس می‌کشند. هنوز هم به تعداد آدم‌های بد، آدم‌های خوب هم هستند. امّا بابا جان، هیچ‌ک.س برای من پدر بزرگ نمی‌شود. هر چه‌قدر خوب، هر چه‌قدر مهربان، هر چه‌قدر نزدیک، نمی‌شود! هیچ‌ک.س جای شما را اشغال نمی‌کند. آدم‌ها هر چه‌قدر هم خوب باشند باز هم تنها جای خودشان را می‌گیرند و هر که نباشد، تنها جای خالی‌اش همدم همراهانش می‌شود و بس.

بابا جان، حالت خوب است؟
بابا بزرگ، روزگارت خوب است؟
آری!
می‌دانم که زنده‌تر از گذشته هستید و زندگی کردن‌تان هم آسان‌تر و زیباتر شده.
آری، صد البته که زنده هستید. فقط در دنیای دیگر و دور از من و امثال من هستید! می‌دانم؛ می‌دانم که در قعر جنگل قصر دارید، میان ظلمات شب مراقبانی چون ستاره دارید و در بهشت همنشینانی چون انبیاه دارید.
پس مرا ببخشید که این‌گونه غمگین و دلتنگ برای‌تان می‌نویسم و به شما فکر می‌کنم. هر چند من نه، ولی شما مرا می‌بینید، منی که در پیله‌ی تنهایی‌ام هستم و پرده‌ای جلوی چشمانم را گرفته تا قامت رعنای شما را نبینم.

من نبودم و شما بودید، بعد من بودم و شما نبودید!
همین است دیگر، روزی می‌آییم و روزی می‌رویم.
همه از یک آب و گِل هستیم و همه یک خدا داریم.
همه از یک‌جا آمده‌‌ایم و به همان‌جا می‌رویم.
همه یکی هستیم و دیر یا زود باز هم با هم یکی می‌شویم.
همانا گفته‌اند:
«دیر و زود دارد ولیکن سوخت و سوز ندارد... .»

دروغ چرا بابا جان، بگذار حال ‌که بزرگ شده‌ام، ساده و صادقانه بگوییم که، آدم‌ها در لحظه‌ی آخر، در دقیقه‌ی نود و در واپسین لحظات عاقل می‌شوند. در زمستان یاد گرمای دلنشین و خونگرمی دلپذیر تابستان می‌کنند و در تابستان از سوز آفتاب، ناله می‌کنند. روز را به امید شب می‌گذراند و شب را به شوق صبح، به فردا می‌رسانند. در واقع این داستان، داستانِ یاد کردن هندوستان از زبان فیل است.
بابا جان دلم برایت، تنگ‌تر از خلق تنگ اخلاقم شده اما مرا ببخش که
من هم انسانم و در زمان بودنت، قدرت را ندانستم...

می‌گویند زمان درد‌هارا از یاد می‌برد.
می‌گویند زمان، دوای هر درد بی‌درمان است.
اما دروغ است!
می‌خواهم با تمام توانِ حنجره‌ام فریاد بزنم:
دروغ است!
آهای ملت، آهای مردم بیدار شوید!
دلم می‌خواهم با بی‌پروایی و جسارت داد بزنم که زمان التیام نمی‌بخشد.
دوست دارم شبیه انتقامِ کینه‌ توزانه‌ی آقا محمد خان از اصفهان، من هم با کینه از زمان با قلبی آکنده از تنهایی چنان شورشی بپا کنم که شبیه انقلاب جمعه‌ی سیاه در تاریخ ماندگار شود.
میخواهم همراه با شعارهایی در دستم، فریاد بزنم:
آهای جمعیت، بدانید که؛
زمان فقط بزرگترین مسکن بشریت است!
زمان قرار نیست، کسی را از مرگ نجات دهد،
زمان فقط مارا به وصال با خلایق نزدیک‌تر می‌کند.
زمان قرار نیست چیزی را برگرداند،
زمان فقط تعلقات و احساسات را نه مثل مغول‌ها بلکه شبیه موریانه‌ها
آرام می‌دزد و نابود می‌کند.
آری زمان چُنین است.
بابا جان؛ زمان، صبر را یادم داد‌‌ ولی خاطراتتان روز به روز پررنگ‌تر شدند‌.
من دلشکسته‌تر و خاطرات شما قوی‌تر شدند...
ناگه به خود آمدم و دیدم دیریست شما نیستید و منِ دلشکسته چقدر دلتنگ هستم.

توهم است یا خیال نمی‌دانم.
ولی بابا جان، گاهی وقت‌ها که به عکس شما بر روی سنگ سیاه‌تان خیره می‌شوم... .
حس می‌کنم می‌خندید.
گاهی حس می‌کنم با من حرف‌ها دارید.
گاهی هم گویا گله‌مندید.
امّا بابا بزرگ عزیزم،
شما بخندید. بگذارید با خیال خنده‌تان خوش باشم.
بخندید که اگر بگذارید ابروهای‌تان باهم پیوند بزنند،
شالیزار‌ها خشک و نور خورشید کم سو می‌شود.
من به غوطه‌وری شالیزار‌ها در آب و آفتاب سوزان خورشید عادت دارم.
آخر من دختر شمال هستم و در جنوب زندگی کرده‌ام.