تبعات
پارت_1
تیر ۱۳۶۹- جولای ۱۹۹۹ - منهتن-نیویورک

-گلبهار بیا این یکیو ببین!
با ذوق و شوق و عجله به سمتی که گلناز اشاره کرده بود رفتم،چشم‌هام چیزی رو که می‌دید باور نمی‌کرد! یک اثر فوق‌العاده زیبا از رنگ روغن بود.
انگاری بهشت رو ترسیم کرده بود! اگر بهشتی وجود داشته باشه قطعاً به این شکله! يه جاده‌ سنگی در وسط کار بود و دو تا بید‌مجنون در اطراف اون جاده بودن و به سمت جاده خم شده بودن. یک رودخانه‌ی خروشان هم از کنارش می‌گذشت. گل‌های رنگارنگ همهٔ کار رو پوشونده بودند و آسمان‌هم صاف و تمیز و آبی رنگ بود و خورشید در وسط کارش خودنمایی می‌کرد.
-وای می‌بینی ‌چقدر به جزئیات پرداخته؟! این درجه از هنر سال‌ها تمرین نیاز داره. کاش می‌تونستم این یکیو بخرم!
-خب اگه انقدر دوستش داری به بابا بگو، شاید بخره برات!
-فکر‌نکنم، این واقعا گرون قیمته، حتی بابابزرگ هم نمی‌تونه همچین مبلغی بپردازه بابا که سهله!
با غصه از کنارش گذر کردم و محو تماشای باقی نقاشی‌ها شدم. اینجا فوق‌العاده بود. همون بهشت من! گالری نقاشی!
من عاشق هنرم، ابتدا و انتهای من تو هنر خلاصه میشه و بخاطر این علاقم از کالج هنر شیکاگو فارغ‌التحصیل شدم، و الان به مدت سه ساله که به عنوان استاد رنگ روغن تو یکی از بهترین آموزشگاه‌های خصوصی هنرهای تجسمی منهتن مشغول به کارم.
با گلناز خواهرم که دو سال از خودم کوچک‌تر بود از نمایشگاه بیرون اومدیم. می‌خواستیم با تاکسی برگردیم خونه که صدای زنگ گوشیم توجه جفتمون رو به خودش جلب کرد. شماره خانم پارک، مدیر آموزشگاه بود.
-بله؟
- سلام گُلِ عزیزم!
-سلام خانم پارک، همه چی‌روبه‌راهه؟
-اوه! عزیزم متأسفم مزاحمت میشم میدونم مرخصی هستی، اما امروز یه شاگرد داری، ظاهرا مسئول بخش یادشون رفته این یکی رو برای امروز کنسل کنن!
-اوه خدای من!ضروریه؟حتما باید بیام؟
-آره عزیزم شاگردت شخص مهمیه، متاسفم ولی نمی‌تونیم ردش کنیم.
با ناراحتی جوابشو دادم:
-باشه! خودم رو می‌رسونم.
گوشی رو قطع کردم با درماندگی به گلناز نگاه کردم. اونم بدون هیچ سؤالی ازم خداحافظی کرد و سریعاً سوار تاکسی شد و دور شد.
اگه می‌خواستم با تاکسی برم تدی این ترافیک‌های منهتن قطعاً دیرتر می‌رسیدم! پیاده تو این هوای گرم راه افتادم. بعد یک ربع رسیدم به آموزشگاه.
آموزشگاه تو یک آپارتمان تجاری بیست طبقه‌ای بود. طبقه هفدهم مختص این آموزشگاه بود.
وارد شدم و مستقیم به سمت آسانسور رفتم و دکمه هفده رو فشار دادم. وارد آموزشگاه که شدم اولین نفری که دیدم لی‌لی بود. با لی‌لی تو کالج آشنا شدم و از همون اوایل که اومدیم آمریکا بهترین دوستان هم شدیم. لی‌لی که منو دید موهای بلوندشو پشت گوشش انداخت و به سمتم اومد.
-گل اینجا چیکار می‌کنی؟
- خانم پارک زنگ زد گفت یه شاگرد مهم دارم.
-آها وایسا! نکنه دختره اسمیت‌ها رو میگه؟! اوه مسیح! گل اون دختر از خانواده خیلی پولداریه!
از حرف های لی‌لی کلافه شدم و گفتم:
-برام مهم نیست لی‌لی! من الان باید خونه می‌بودم و از تایم استراحتم استفاده می‌کردم نه اینکه اینجا باشم و کار کنم!
لی‌لی با نیشخندی گفت:
-خیلی احمقی گل عزیزم!