دلتنگی دیگه یه حدی داره؛
خیلی از آدما میخندن و روبراه دیده میشن،
اما میشه فهمید که واقعا حالشون خوش نیست!
مرد و زن و پسر و دخترم نداره؛
تا یه جایی آدم تحمل میکنه و بالاخره از یه جایی میزنه بیرون؛
یکی گریه میکنه،
یکی قدم میزنه،
یکی آهنگ گوش میده،
یکی میخنده،
بدترین و بهترین حالتم نداره؛
شاید اونی که قدم میزنه داره خودشو تو مسیر تیکه پاره میکنه،
یا اونیکه میخنده داره قلبش از شدت ناراحتی منفجر میشه!
ولی اونیکه هم قدم میزنه،
هم آهنگ گوش میده،
هم گریه میکنه و هم میخنده،
نمیدونم دیگه به کجای دلتنگی رسیده...

یه وقتائیم هست
آدم دلش می‌خواد فرار کنه...
نه از بقیه،
از خودش و
هرچی که
مربوط به خودشه!
می‌دونی؟
نمیشه!
واسه همینم هست
که بعضیا دیوونه می‌شن؛
اینجوری دیگه
میتونن خودشون نباشن...
هیچ‌کسم به
خنده‌ها و گریه‌های
بی دلیلشون گیر نمیده دیگه!
دیوونگی
یه وقتا خیلی قشنگه...
مثل نارنجی
موقع پائیز،
مثل بارون
وسط بیابون
مثل بخار چایی
توی برف،
مثل خنده
لا به لای گریه؛
می‌دونی؟!
یه وقتایی دیوونگی
خیلی خوبه...
خیلی می‌چسبه!
اصلا یه وقتا
عقل و منطق جواب نمیده دیگه...
اون موقعا
دیوونگی،
قشنگ‌ترین راه فرار دنیاست!🔐🕊
-طاهره اباذری هریس

بچه تر كه بودم وقتايى كه با مامان از جلوىِ كافه ها رد ميشديم و از شيشه آدماىِ داخلِ كافه رو ميديدم كه كنار هم دورِ يه ميز نشستن و صحبت ميكنن پيش خودم فكر ميكردم چى باعث ميشه آدما راه رفتن تو خيابون و ليس زدن بستنى قيفى تو هواىِ باز رو به خوردن قهوه هاىِ تلخ يا گلاسه ها رو صندلى هاىِ خشك ترجيح بدن!
بعدها يه نوجوون هفده، هجده ساله بودم كه با دوستام يه كافه رو پاتوق ميكرديم و دور يه ميز مينشستيم، خيلى وقت ها از دردهامون ميگفتيم و خيلى وقت ها فقط ميخنديديم و بستنى قيفى هامون رو بجاىِ خيابون تو ظرف هاىِ شيشه اى رو ميز كافه ميخورديم.
و تمومِ مدتى كه بستنى شكلاتى گلاسه مو ميزاشتم تو دهنم و به سوتى جديد فلان دوستم ميخنديدم به آقا_خانم گوشه كافه نگاه ميكردم كه تنها نشسته، يه كتاب دستشه، اسپرسوشو هم ميزنه، نيكوتين ميده تو ريه هاش و چند وقت يبار هنذفرى هاشو تو گوشش جا به جا ميكنه!
بعد فكر ميكردم چى باعث ميشه آدم تنها نشستن گوشه كافه و با هنذفرى آهنگ گوش دادن رو به خنديدن با دوستاش ترجيح بده!
لعنتى چى باعث ميشه آدما تنهايى رو ترجيح بدن؟!
امروز عصر تو كافه كه بخودم اومدم ديدم يه گوشه دنج نشستم، هنذفرى هام تو گوشمه و با ماژيك بنفش دارم دورِ بيت هاىِ محبوبِ كتاب شعرمو خط ميكشم!
ديدم هيچ ميلى ندارم به اينكه گوشيمو بردارم و به يكى از كانتكت هاىِ گوشيم زنگ بزنم و تنهايى مو باهاشون شريك بشم!
و باز فكر كردم خيلى وقته، وقتى تنها نشستم تو كافه و با ماژيك بنفشم خط ميكشم رو كتاب دارم به اين فكر ميكنم چى باعث ميشه آدما يروز از چيزى كه اندازه جونشون دوست دارن يهو دست بكشن و براىِ هميشه بندازنش دور و فرار كنن از هر دلبستگى اى كه دارن....
اينروزا خيلى دارم بهش فكر ميكنم...
اونقدر كه تصوير احتمالى دخترى كه تو چند هفته اينده از تموم دلبستگى هاش بريده و داره قهوه ميخوره مياد جلوىِ چشمم!
ميفهمى ميخوام چى بگم؟!
آدمآ گاهى بدون اينكه بخوان
يا متوجه بشن،
تبديل به چيزى و كسى ميشن كه فكرشم نميكردن!
و اونموقع؟! نميدونم بايد چكار كرد...
احتمالا آماده شدن واسه محال هاىِ ديگه...🖤💭
-محیا زند

چشاش . . .
همرنگه این برگایی بود ؛
که نه قهوه این ؛
نه نارنجی ؛
نه زرد . . .
یه چی حد وسط همشون بود . . ‌.
عسلیم نبود اخه ؛
اصلا چشاش شکل هیچی نبود . . .
مثل وقتی که سرمو میذاشتم رو شونش ؛
و آرامشش مثل هیچی نبود . . .
نه مثل وقتایی که کمر درد داشتم ؛
و مامانمم کمرمو میماله . . .
نه مثل وقتایی که سر درد دارم ؛
ژلوفن خوب میکنه سرمو . . .
عین هیچی نبود آرامشم ؛
وقتی سرم رو شونه هاش بود . . ‌.
کلا هیچیش مثل هیچی نبود . . ‌.
مثل هیچکی نبود . ‌. .
بدتر از همه اینه ؛
دوست داشتنشم مثل هیچی نیست ‌. . .
نبود . . .
میدونی هیچکی تو دنیا ؛
منو قده اون دوست نداشت . . .
گفتن این چیزا چه فایده داره . . .
هیچی ؛
کلا هیچی به هیچیه . . .'))!🖤'📎'
-فاطمه جوادی