تا قبلهٔ اهل دل بود کعبه

درگاه تو باد قبله اعیان را

فرمان تو جزم باد و جباران

مُنقاد و مطیع گشته فرمان را

تا نور فزاید از مه و زُهره

بُرج سَرَطان و بُرج میزان را

از جاه تو رشک باد هر ساعت

بر چرخ بلند ماه تابان را

در بزم تو با ‌فرشتگان آرند

بوبکر و عُمر، علّی و عثمان را

ای زمین را رای تو چون آسمان را آفتاب

عزم تو عزم درست و رای تو رای صواب

شهریار شهرگیری پادشاه ملک بخش

خسرو معجز فتوحی داور مالک رقاب

تا پدید آمد در ایام تو تاریخ فتوح

در کتب مَدروس گشت افسانهٔ افراسیاب

دین و دنیا را تو کردستی پناه از اضطرار

ملک و ملت را تو دادستی امان از اضطراب

در تن هر شاه اوردست فرمان تو خم

در دل هر شیر شمشیر تو افکندست تاب

چون هوا بندد نقاب ازگرد عالی موکبت

روزگار از چهرهٔ اقبال بگشاید نقاب

هرکجا کوس تو آوازی دهد در شرق و غرب

از ظفر، لبیک یابد هم در آن ساعت جواب

مرکب تو همچو آب و آتش است و خاک و باد

در نشیب و در فراز و در درنگ و در شتاب

زو دل حاسد سبک‌ گردد سر ‌دشمن گران

چون سبک کردی عنان و چون گران کردی رکاب

عدل تو آب است ازین معنی که مخلوقات را

هرگز از عدل تو نگریزد چو نگزیرد ز آب

چون شود بیدار پیروزی کند تعبیر خویش

هرکه او یک شب خیال عدل تو بیند بخواب

فیلسوفان آفتاب و شیر خوانندت‌ که هست

طالع تو شیر و صاحب طالع تو آفتاب

کی تواند حاسدی با تو چَخَیدن خیر خیر

سایه بر ‌دریای چین چون افکند پر ذباب

غول و دیوست از قیاس‌ آنکس که باتو سرکشد

تیغ تو چون صاعقه‌ است و تیر تو همچون‌ شهاب

ای پسندیده چو نعمت ای ستو‌ده چون خرد

ای گرانمایه چو دولت ای گرامی چون شباب

ابر نعمت برکسی باردکه توگویی ببار

بدر دولت برکسی تابد که تو گویی بتاب

روز بهروزی‌ کسی بیند که توگویی ببین

گنج پیروزی‌ کسی یابد که تو گویی بیاب

ذوالفقار بوتراب اندر عرب گر مدتی

کافران را کشت و پنهان کرد کفر اندر تراب

هم بدان معنی کنون شمشیر گوهردار توست

در عرب و اندر عجم چون ذوالفقار بوتراب

بر تن و جان تو هر مومن دعا گوید همی

وان دعا در دولت تو هست وقتی مستجاب

طبع من بنده به اقبال تو چون دریا شدست

واندرو مدح و ثنای توست چون در خوشاب

هر چه آبادست بر روی زمین ملک تو باد

تا عدو را کالبد زیر زمین گردد خراب

باد دائم در دو دست تو دو چیز دلگشای

در یکی زلف بتان و در یکی جام ....

ایا ستارهٔ خوبان خَلُّخ و یغما

به دلبری دل ما را همی زنی یغما

چو تو نگار دل افروز نیست ‌در خَلُّخ

چو تو سوار سرافراز نیست در یغما

غنوده همچو دل تنگ ماست دیدهٔ تو

خمیده همچو سر زلف توست قامت ما

شکنجِ زلف تو شب را همی دهد سیهی

فروغ روی تو مه را همی دهد سیما

همی حسد برد از صورت تو حور بهشت

همی خِجِل شود از طلعت تو ماه سَما

ز مُشک سلسله داری نهاده بر خورشید

ز شیر دایره داری کشیده بر دیبا

به ارغوان تو بَر هست سنبل خوشبوی

به پرنیان تو بر هست عنبر سارا