نمی دونم از کجا شروع شد. هر چی بیشتر می گذشت، بیشتر تو این چاله ی خیالاتش غرق میشد.
انگار که راه دیگه ای برای فرار از این سایه تیره رنگ نبود. همیشه کنارش بود و مثل یک خون آشام، شب ها به شهری که سوت و کور بود، حمله‌ور میشد.
مثل این می موند که توی جنگلی تاریک توی شب گم شده و نمیتونه خودش رو پیدا کنه. نمی فهمید که چرا درد قلبش هر روز بیشتر از قبل می‌شد. انگار که اون سایه قلبش رو تو مشتش نگه داشته و هر روز فشار زیادی بهش می آورد.
ولی فقط دنبال هدف می گشت. فقط خودش و خودش تو این تاریکی گم شده بودن و کسی جز خودش نمی تونست از این تاریکی نجاتش بده. اما چطوری؟

- عزیزم! من اومدم خونه!
در حالی که توی تاریکی خونه در تلاش بود که کلید برق رو پیدا کنه، دوباره بلند داد زد:
- دیوید؟ عزیزم؟
بالاخره کلید برق رو پیدا می کنه و خیلی سریع خودش رو از تاریکی نجات میده. اخمی می کنه و با تعجب کل خونه رو از نظر می گذرونه. چیزی که جلوی چشماش هست رو باور نمی کنه. صدای خش خش پلاستیک های زیر پاهاش نظرش رو جلب می کنه و سرش رو پایین می بره:
- اینا چین؟
خیلی آروم کیفش رو از روی دوشش پایین میاره و سرش رو بالا می گیره و وارد هال میشه و کیفش رو روی میز میذاره.خونه سرد بود، خیلی سرد. به سمت کلید برق هال می‌ره و چراغ رو با عجله روشن می‌کنه. انگار یک جورایی فهمیده بود که یک چیزایی نرمال نیست. تمام دیوار ها و زمین با روکشی از پلاستیک پوشیده شده بودن.
در حالی که نشونه هایی از استرس و ترس توی صداش مشخص بود، دوباره دیوید رو صدا زد و قدمی به عقب برداشت:
- دیوید؟!
همین طور که به عقب نگاه می کرد به سمت راهروی تاریک دوید که همون لحظه محکم به چیزی برخورد کرد و به زمین افتاد.
_ لعنتی!
به بالا نگاه می کنه و با نگاه وحشی مردی روبه رو میشه که توی تاریکی راهرو،فقط برق چشم‌هاش مشخص بود.
- داری از چی فرار می کنی خانوم کوچولو؟
برق چاقوی توی دستش، آنا رو به وحشت می اندازه و باعث می‌شه سریع از جاش بلند بشه و جیغ زنان، دوباره به سمت هال بدوه. اما یکمی برای این ری‌اکشن به مثال سریع دیر شده بود چون مرد با صدای خنده ی چندشی دنبالش می کنه و دور گردنش رو با آرنج نگه میداره:
- کی گفته فرار از من به همین راحتی هاست؟
آنا در حالی که جیغ می زد، تقلا می کرد فرار کنه تا بتونه صورت مرد رو به طور واضح تر ببینه ولی اون مرد زورش بیشتر از چیزی که نشون میداد بود. انگشت هاش رو دور بازوهای پر زور مرد گره زد و با ترس پرسید:
- کی هستی؟
صدایی از مرد نمی شنوه. فقط حس میکنه که دور گردنش داره سفت تر می شه. تموم بدنش از ترس و نفس تنگی یخ زده بود. کم کم تنفس براش سخت و سخت تر می شد ولی اون مرد روانی قصد نداشت بیخیال این ماجرا بشه.
_ دیوید...پیدات میکنه...با کشتن من چیزی عوض نمیشه!
و این آخرین حرفی بود که آنا برای آخرین بار تو زندگی‌اش به زبون آورد. چون ضربه های متعدد چاقویی بود که به بدنش به محکم ترین شکل ممکن برخورد میکرد و کم کم به یک جسد سرد تبدیلش میکرد.
- میتونه کل عمرش رو دنبال من بگرده! عمرا پیدام کنه!
در حالی که از شدت درد ، نایی برای مقاومت نداشت، با صورت به زمین افتاد. بدنش از کار افتاد و نفس‌هاش آروم آروم قطع شدن.
آخرین خاطراتش رو توی مغزش مرور کرد. اولین باری که دیوید رو دید، اولین باری که دستش رو گرفت و فهمید که مرد زندگی اش رو پیدا کرده، اولین هدیه ای که ازش گرفت، اولین آغوشی که حاظر نبود با هیچ چیزی عوضش کنه و همینطور اولین بار هایی هیچوقت حتی بعد از مرگش، قرار نبود اونارو فراموش کنه.
همه چیز کم کم سیاه و سفید می شد و این بی‌رحمانه بود. به قدم زدن با دیوید تو پارک مورد علاقه‌اش فکر کرد. اونم در حالی که برگ های بهاری در حال افتادن از درخت‌ها بودن. همون لحظه بود که دیوید گلی چید و گوشه موهای آنا گذاشت.
صدای قهقهه هایی که تا آسمون می رفت و گرمای دست‌هایی که دیگه نداشتشون. اشکی از گوشه چشمش چکید. چقدر کوتاه بود همه ی خوشحالی‌هایی که فکر می کرد قراره تا ابد داشته باشتشون.
ولی حالا...تموم شد! اینو قطع شدن نفس‌هاش و همچنین ایستادن قلبش تایید کردن.

چی گذشت به این مرد تو این سه سال؟ فراموش کردنی در کار نبود. همه چیز فقط خیلی سخت می‌گذشت. هیچ چیز فراموش نمیشد. خاطرات زنده تر مونده بودن با وجود اینکه دیگه رویاش شده بود یک بار دیگه صداش رو بشنوه و یا وقتی داره باهاش حرف میزنه، توی چشم‌هاش نگاه کنه و آروم بگیره.
حالا هم پشت میزش نشسته. شکسته شده و موهای سرش تک و توک دارن سفید می‌شن. تیکه ای از وجودش مرده و کاری برای بهتر شدن حالش نمی‌تونه بکنه.
مردم می‌گن اون هنوز داره تو گذشته زندگی می‌کنه ولی اونا عذابی رو که همچنان داره می‌کشه درک نمی‌کنن. فکر می‌کنن چیز کوچیکی عه و اون باید فقط بیخیال همه چیز بشه و به زندگی نرمال‌اش ادامه بده.
- دیوید؟
آرورا بود که صداش می‌زد و انگار می‌خواست خبر مهمی رو بهش بده.اما دیوید حواسش نیست و به شدت تو افکار شلوغش غرقه وگرنه هر کسی بود اون صدا رو می‌شنید.
- دیوید گوشت با منه؟
آرورا عصبی به سمت دیوید رفت و دستش رو روش شونه ی چپ دیوید گذاشت:
- با تو ام!
تکون ریزی به دیوید داد. دیوید برای لحظه ای پلکی زد و در حالی که سوپرایز شده بود، به آرورا نگاه کرد و دستش رو روی قلبش گذاشت:
- خدای من! آرورا ترسوندیم!
آرورا تک خنده ای کرد و دستش رو از روی شونه ی دیوید برداشت و قهوه ای که دستش بود رو روی میز دیوید گذاشت:
- ببخشید رفیق...برات قهوه آوردم.
و در حالی که داشت از اتاق خارج می‌شد، روش رو به سمت دیوید کرد گفت:
- میدونی که تا آخر امروز رو نمی‌تونی اونجا بشینی و فکر کنی درسته؟

و از اتاق خارج شد و در رو تقریبا محکم به هم کوبید. دیوید سری به نشانه تاسف تکون داد و دستش رو به سمت لیوان قهوه ی روی میزش دراز کرد. روی صندلی چرخید و از جا بلند شد. جرعه ای از قهوه اش را نوشید و به سمت در اتاقش رفت و دستگیره را پایین کشید.
روز شلوغی به نظر می اومد. آدم های زیادی توی سالن حضور داشتن. دست چپش رو بالا گرفت تا ساعت رو ببینه اما با جای خالی ساعت روی مچش رو به رو شد. نگاهش پر از تعجب شد و زیر لب گفت:
- باز کجا جا گذاشتیش پسر؟!
دستش رو پایین آورد و به مایک خیره شد. یه پسر با موهای جو گندمی که میشه گفت یکی از بهترین دوست های دیوید هم بود. مایک با دقت در حال بررسی چیزی توی کامپیوترش بود و انگار اصلا متوجه اطرافش نبود.
در حالی که به سمت میز مایک می‌رفت، در رو پشت سرش بست. دستش رو لبه میز مایک تکیه داد و آروم پرسید:
- به کجا رسیدی؟
مایک که برای لحظه‌ای سوپرایز شده بود، سرش رو بالا گرفت و به دیوید نگاهی انداخت:
- هیچ جا !
دیوید اخمی کرد و دستش رو از لبه ی میز مایک برداشت و یک جرعه دیگه از قهوه اش نوشید. مایک ادامه داد:
- اینکه به هیچ جا نرسیدم چیز عجیبی نیست...
انگار برای ادامه دادن جمله اش تردید داشت، با این‌حال ادامه داد:
- اینکه هنوز پیگیری با اینکه میدونی این تحقیقات به هیچ جا نمی‌رسه خیلی چیز عجیبی عه!
دیوید عصبانی شد و قهوه اش رو روی میز مایک کوبید و روی صندلی کنار میز مایک نشست و کمی به سمت مایک خم شد:
- من حق دارم که بفهمم چه اتفاقی افتاده! میخوام ریز ترین اتفاقاتی که افتاده رو بدونم مایک!
- ولی در حال حاظر ما تو راهی هستیم که هرچی بیشتر پیش می‌ریم، بیشتر به بن بست می‌خوریم!
صندلی چرخ دار طوسی رنگش رو به سمت دیوید کشید:
- سه سال شده پسر! نزدیک به چهار ساله که گذشته و این پرنده اصلا حل نشده! چطوری میخوای همین‌جوری ادامه بدم؟
- پس ادامه نده! چرا فکر کردی اگه تنهام بزاری من بیخیال تحقیق راجبش می‌شم؟
مایک با سکوت و اخم به مرد رو به روش خیره شد. مردی که اصلا نمیشناختش. حداقل بهتره بگیم سه سال و نیمه که دیگه نمیشناستش.
- آنا مرده مایک!
مکث کوتاهی کرد. عصبی و در حالی که صداش می‌لرزید؛ آروم تر ادامه داد:
- اینم خوب می‌دونیم که مرگ طبیعی نبوده؛ به قتل رسیده!
نفس عمیقی کشید:
- و حتما اینم میدونی که شخصی که داریم راجبش صحبت می‌کنیم؛ ارزش زیادی برای من داشته و داره و هر چند سالی که بگذره، این احساس قرار نیست عوض بشه. میفهمی یا بیشتر بگم؟
مایک که چاره ی دیگه ای نداشت، سرش رو بعنوان تایید تکون داد:
- میفهمم و متاسفم. بیشتر جلو میرم. شاید چیزی پیدا شد که به اون پرونده ربط پیدا کنه.
و بعد از این حرف دوباره صندلی اش رو به سمت میزش کشید و پشت کامپیوترش نشست:
- ولی یک چیزی رو هنوزم متوجه نمی‌شم.
دیوید فقط مستقیم نگاهش میکرد. انگار که منتظر بو حرفش رو بشنوه. نفس‌هاش یکی در میون و عصبی بود. انگار که به یاد آوری خاطرات چندان برای حالش خوشایند نبوده.
- اون چطوری انقدر از خودش مطمئن بوده که برامون نامه می‌ذاشته؟ انقدر مطمئن بود که گیر نمی‌افته؟
دیوید ادامه داد:
- پس چی؟ اگه قرار بود به این زودی‌ها لو بره هیچوقت نامه ای در کار نبود که من بیخیالش نشم. هر کسی بوده فکر می‌کنم اونقدری منو می‌شناخته و می‌دونسته به این زودی‌ها بیخیال ماجرا نمی‌شم.‌
نگاهش رو به زمین دوخت و خیلی عمیق به فکر فرو رفت.
برای آخرین بار قفل بودن در ماشین رو چک می‌کنه و در حالی که نمیتونه چشم از دسته گل رز قرمز توی دستش برداره، با شوق خیلی زیاد به سمت در خونه می‌ره. کروات اش رو درست می‌کنه و لبخندی می‌زنه و وقتی به جلوی در می‌رسه، با در نیمه باز مواجه می‌شه.
اروم در رو به سمت داخل هل میده و با تعجب اولین قدمش رو توی خونه می‌زاره.
- آنا؟ عزیزم؟
از راهرو با استرس رد می‌شه و به سمت آشپزخونه می‌ره و چراغ رو روشن می‌کنه. قطره های قرمز رنگی که روی زمین بود، نظرش رو جلب می‌کنن. دسته گل رو روی میز رها می‌کنه و روی زمین خم میشه و دستی به لکه های قرمز می‌زنه:
- خون؟