مقدمه:

سایه‌ی حق بر سر بنده بود.

عاقبت، جوینده یابنده بود!

گفت: پیغمبر که چون کوبی دری

عاقبت زان در برون آید کسی

چون نشینی بر سر کوی کسی

عاقبت بینی تو هم روی کسی

چون ز چاهی می‌کنی هر روز خاک

عاقبت اندر رسی در آب پاک



مولوی

«اپیزود اول»



فروردین ۱۴۰۱ _ کانادا _ تورنتو



سرم ‌رو از روی میز برداشتم و به چشم های آبی رنگ کوروش زل زدم. از این نگاه سرد متنفر بودم اما الان چاره‌ای جز کنار اومدن باهاش نداشتم. صدای موزیک بیشتر از هر چیزی رشته‌ی اعصابم رو به دست گرفته بود.

با صدای بلند و بی‌حوصله گفتم:

- خب الان باید چیکار کنم؟

کوروش لیوان بزرگش رو پر از نوشیدنی کرد و همون‌طور که چشم از مهمان ها برنمی‌داشت گفت:

کوروش: باید برگردی ایران.

حس کردم خونه دور سرم چرخید. دیگه صدای موزیک زیاد و زن‌ و مردهای رقصان به چشمم نمیومد، فقط هاله‌ای تار از چهره‌ی برنزه‌ی کوروش رو می‌دیدم.

مبهوت لب زدم:

- ایران؟!

حال خرابم رو فهمیده بود؛ می‌دونست حاضرم جونم رو بدم ولی به ایران برنگردم. می‌دونست من چقدر از اون خاک بیزار بودم. اون بهتر از هرکسی می‌دونست من تو اون کشور چی کشیدم.

دستی به چشم‌هام کشیدم تا بتونم خوب کوروش رو ببینم! که حداقل از چشم‌هاش بخونم باهام شوخی کرده. ولی انگار روزگار برام نقشه‌ای جدید کشیده بود.

کوروش: باید بری. این رو من نمی‌گم، رئیس میگه!

چنگی به شلوار لگی که پاهام اسیرش شده بود زدم. چه‌جوری باید برمی‌گشتم؟ اونم منی که با خفت تمام از اون کشور فرار کردم و به اینجا پناه آوردم ، چطوری برگردم به جایی که تنفس هواش برام مثل زهر بود؟

کوروش: برای خودت سختش می‌کنی روشنا. میری محموله رو می‌گیری بعدش هم از راه دریایی برمی‌گردی.

چنگی به موهای نسبتاً کوتاهم انداختم و در کمال ناامیدی لبم رو برای حرف زدن باز کردم:

- چرا من؟ توی این خراب شده کلی مأمور از من قدیمی‌تر هست؛ چرا من باید برای محموله برم؟

کوروش که انگار کفرش در اومده بود نگاهش رو حواله‌ی چشم‌های خرمایی به خون‌ نشسته‌ام کرد و غرید:

کوروش: این هارو من نمی‌دونم! من فقط مأمور بودم بهت خبر بدم خودت رو آماده کنی. هدف از دعوتت به این مهمونی مزخرف هم فقط همین بوده. می‌تونی بری.

به سختی از پشت میز بلند شدم کلاه هودی‌م رو مهمون سرم کردم و بدون گفتن حرف اضافه‌ای به سمت خروجی قدم‌های بلند ولی بی‌جون برداشتم.

هضم حرف‌های کوروش برام آسون نبود؛ من نمی‌تونستم بعد چهارسال زندگی تو کشور دیگه، درست وقتی که به آرامش رسیده بودم به ایران بر‌گردم! از طرفی جرئت مخالفت با رئیس رو نداشتم، آرامش الان خودم ‌رو فقط مدیون اون بودم.

مسیر برفی مقابلم باعث شد ناخواسته لبخندی کم جون بزنم. کاپشن کوتاهی که بالای هودی‌م پوشیده بودم رو بیشتر به سمت بدنم جمع کردم تا از ورود سوز جلوگیری کنه.

بی‌فکر شروع به راه رفتن کردم. تا زمانی که به خونه برسم ذهن درگیرم همراهم بود. کلید رو داخل قفل انداختم و خواستم درب حیاط رو باز کنم که صدای زنگ گوشیم مانع شد.