موضوعات رمان بدون هیچ کلیشه!


۱✨ شخصیتی بسازید که رنگ موهاش بسته به حس و حالش عوض می‌شه!
۲✨ دارید کتاب می‌خونید، ناگهان حروف چاپی به هم می‌ریزن و حرکت می‌کنن، جمله‌ی جدیدی رو شکل می‌دن: «کمکم کن.»
۳✨ در قبرستان قدم می‌زنید. دیدن سنگ قبری که اسم شما روشه غافلگیرتون می‌کنه. تاریخ مرگ فرداست.
۴✨ شما ناشنوا به دنیا اومدید. یک روز متوجه می‌شید فقط حرف‌های یک نفر رو می‌تونید به وضوح بشنوید.
۵✨ بیدار می‌شید و می‌بینید دارید سقوط می‌کنید. قبل از این‌که بتونید واکنشی نشون بدید، می‌خورید زمین و بیهوش می‌شید. دوباره بیدار می‌شید و می‌بینید دارید سقوط می‌کنید.


🔮• چند کلمه برای نوشتن درباره‌شون:
° قچ‌قچ
° تقارن
° روستای دورافتاده
° آسمان‌خراش
° تبسم ژرف

🌈صاحبان هیچ حرفه‌ای (شاید غیر از نویسندگان) توقع ندارند خیلی زود به مقصد برسند. پيانونوازها قبل از اجرای کنسرت، ساعت‌ها تمرین می‌کنند؛ بنّاها نیز می‌پذیرند که باید دوره شاگردی را طی کنند؛ رقصنده‌ها از سه چهار سالگی آموزش و تمرین را شروع می‌کنند؛ اما بنا به دلایلی، وقتی نویسنده‌های تازه‌کار چند کلمه روی کاغذ می‌نویسند کلمات برایشان مقدّس می‌شود و چون شیفته‌ی کلمات خودشان می‌شوند توانایی کشف معیارهایی برای ارتباط با خوانندگان پیدا نمی‌کنند یا نمی‌توانند بفهمند دائم مرتکب چه اشتباهاتی می‌شوند.

🌈از کتاب: ۲۸ اشتباه نویسندگان، جودی دلتون، ترجمه محسن سلیمانی، نشر سوره مهر

🔸چند توصیۀ قلمی به دوستان جوان

۱. چه و چگونه
هرمتنی که خواندید و بر دل شما نشست، همه یا بخش‌هایی از آن را دوباره بخوانید. خوانش دوم و سوم، چشم شما را به ظرایف و دقایقی از متن باز می‌کند که در خوانش اول به چشم نمی‌آمد. بار اول می‌خوانیم که بدانیم نویسنده «چه» گفته است؛ اما اینکه «چگونه» نوشته است، در خوانش دوم صید می‌شود.

۲. چارچشمی
پس از آنکه یادداشت یا مقاله یا کتاب خود را نوشتید، چارچشمی در آن بنگرید؛ یعنی حداقل چهاربار آن را بخوانید و هربار با چشمی. بار اول را وقف غنی‌سازی متن کنید؛ بار دوم از چشم منتقد در متن خویش بنگرید تا بتوانید کاستی‌ها و ناراستی‌های آن را ببینید؛ بار سوم با چشم مخاطب متوسط و حواس‌پرت بخوانید تا ابهام‌ها و اغلاق‌های نوشتارتان را بیابید و بستُرید. چهارم‌بار را به نیت نازک‌کاری و غلط‌زدایی از صورت متن بخوانید.

۳. گشودگی به اندیشه‌های دیگران
دربارۀ هر چه می‌نویسید، غیر از مراجعه به منابع و آثار مرتبط، حتما با چند نفر دربارۀ آن گفت‌وگو کنید. و اگر کسی را برای گپ‌وگفت نیافتید یا نیازی به آن ندیدید، دست‌کم با خودتان گفت‌وگو و محاجّۀ طولانی کنید. نوشتن، ورود به میدان مین است. تنها و بی‌ک.س وارد این میدان خطرناک نشوید.

۴. احترام به شعور مخاطب
من عاملی را نمی‌شناسم که به اندازۀ احترام به شعور مخاطب در توفیق متن مؤثر باشد. کسی که به شعور مخاطب احترام می‌گذارد، سخن تکراری نمی‌گوید، مغلطه نمی‌‌کند، بی‌مایه نمی‌نویسد، وقت خواننده را هم‌چون عمر خویش گرانبها می‌شمارد، جانب حقیقت را فرونمی‌گذارد، فروتن است و هیچ نوشته‌ای را بدون غلط‌گیری‌های مکرر و بدون اطمینان از پاکیزگی آن، منتشر نمی‌کند.

۵. آهستگی
هیچ‌ک.س از راه پُرنویسی و پُرچانگی به جایگاهی بلند نرسیده است و اگر هم برسد، زودا که سرنگون گردد.

۶. پیوستگی
اگر هوای نویسندگی در سر دارید، نباید روزی بر شما بگذرد که در آن چند سطری ننوشته باشید؛ هرچند برای خویش و نه برای انتشار.

۷. مثنوی‌خوانی
هم‌چنان معتقدم که خواندن هیچ کتابی به‌اندازۀ مثنوی مولانا، قلم را قدرت‌مند و چابک نمی‌کند. من تا کنون فرصت نکردم که دلایلم را دربارۀ این توصیه به‌تفصیل بنویسم. اینجا همین‌قدر می‌گویم که زبان فارسی در کم‌تر اثری به‌اندازۀ آثار مولانا زنده و پویا است. انس با این زبان نیرومند، قلم را برای خلاقیت‌های بسیار مستعد می‌کند. تقلید از او و از هیچ‌ک.س دیگر جایز نیست؛ اما بیگانگی از سرمایه‌های پیشینی، ابتری و سترونی است.

سوال: چرا نمیتونم مثل نویسنده های بزرگ بنویسم؟
جواب: چون حرفی برای گفتن نداری. وگرنه نمی‌توانستی که ننویسی
وقتی حرفی برای گفتن نباشد قلم و ذوق و تجربه به کار نمی‌آید. از قدیم گفته اند بی مایه فطیر است. برای هر تولید ماده اولیه لازم است.
فقط خدا می‌تواند بدون ماده اولیه تولید کند

چند دیالوگ که اگه در جای مناسب به کار برن، قلب خواننده رو خواهند شکوند.🙂

• گفت‌وگوهای قدیمی‌مون از ذهنم پاک نمی‌شن...
• اگه خواستنم دلیل می‌خواد، پس فقط ولم کن.
• خیلی نزدیک نیا. و خیلی دور نشو.
• دست روی اون بلند نکن!
• کاش می‌شد فقط آروم بشینیم و شام بخوریم.
• بهم اعتماد داری؟ چرا جواب نمی‌دی؟
• به درک که بیرون سرده‌. اینجا دیگه جات نیست.
• نمی‌تونم قول بدم.
• تنهام بذار.
• چرا نمی‌ذاری کمکت کنم؟
• اون‌قدر احمق نیستم که دوست داشته باشم.
• خب که چی؟
• نه، لطفا نه. نمی‌دونم بدون تو چی‌کار کنم.
• جایی نرو که نتونم دنبالت بیام!
• مشکلی نیست. از اول می‌دونستم اضافه‌ی جمعتونم.
• هیچ پایان خوشی برای این ماجرا وجود نداره.
• دیگه جایی برای رفتن ندارم.
• دیر رسیدم؟
• نه، باهات ازدواج نمی‌کنم.
• می‌گن جنگ شده.

🪔مش ربابه پیش دعانویسی می‌رود که گوشه میدان بساط دارد. دو تا دعا می‌گیرد، یکی برای پدرم که حالش بهتر شود و یکی هم برای من که به هر چیزی پیله می‌کنم.
هر کاغذ پاره‌ای که کنار کوچه و خیابان است بر‌می‌دارم و می‌خوانم. می‌خواهد این چیزها از کله‌ام بپرد تا مثل پدرم نشوم. عقیده دارد هرکس سر و کارش با کتاب بیفتد یا دیوانه می‌شود و یا از دین خارج می‌شود.

🔋کتاب: شما که غریبه نیستید، هوشنگ مرادی کرمانی

منابع:
@novel_malih
@Benevis_s

تقسیم ناکارآمد اطلاعات در داستان یعنی چی؟!🫵🏻

اگر تک تک حوادث داستان،از اول تا آخر، متوالی روایت بشه!
داستان پر حجم و خالی از گیرایی خواهد شد.
روشِ مناسب برای تقسیمِ اطلاعات، استفاده از پیش‌داستان است.

اگر داستان رو مثل اسفنج خیس در نظر بگیریم؛اون موقع پیش‌داستان، مثل فشردن این اسفنج در مشت است.
به عبارتی، اضافات و زوائد داستان رو از اون جدا می‌کنه؛ مخصوصاً قسمت‌هایی که سطح کشمکش در آن پایین است.

با استفاده از پیش‌داستان،نویسنده صحنه داستان رو محدود می‌کنه و به روایت مهم‌ترین قسمت داستان می‌پردازه!
اون موقع به فراخور نیاز، به حوادث گذشته نیز بازمی‌گردد.

با تــوجه به این توضیحــات(☝️🏻

‹‹پیشنهاد می‌کنم‌ هنگام گسترش ایده اولیه،یا هنگام بازنویسی داستان،از خود بپرسید››

1⃣شخصیت داستان من چه هدف یا چه نیازی دارد؟!
2⃣اگر این هدف یا نیاز برآورده نشود، چه چیزی از دست می‌رود؟!
3⃣این مسئله حداکثر تا کی باید حل شود؟!