🔷ذهنت‌رو بدون هیچ منطق خاصی آزاد بذار...

یه نویسنده نیاز داره تا هر چند وقت یک‌بار زمان‌هایی رو برای بداهه نویسی و آزادنویسی صرف کنه تا ذهنش ورزیده و آماده تر بشه!
برنامه ‹word› رو باز کن و بی وقفه شروع به نوشتن هزار کلمه کن"
برای این نوشتن لازم نیست موضوع خاصی داشته باشی و یا حتی درست بنویسی!

🔷ذهنت‌رو بدون هیچ‌منطق خاصی آزاد بذار...

مهم نیست چند هزار کلمه رو دور می اندازی!
مهم همون یک خط یا یک پاراگرافی هست
که شاید از بین این هزار کلمه نگه‌ش میداری!

🔷 بی پروا بنویس...

موقع نوشتن باید حس کنیم هیچ راه برگشتی برای خط زدن نوشته ها و حذف اون‌ها وجود نداره!
باید راحت و بی پروا بنویسیم مهم نیست چیزی که مینویسیم پر از غلط های املایی و نگارشیه"🫣✍🏻
مهم نیست چقدر به هم ریخته و بی معنیه

‹موقع نوشتن بهتره فقط به جلورفتن فکر کنیم›

🔷 بی پروا بنویس...

پس موقع نوشتن بی پروا بنویس!
بعد از اینکه کار تموم شد، بهتره از متن فاصله بگیریم؛مثلاً بگذاریم یکی دو روز بگذره و بعد به سراغ اصلاح و ویرایش متن بریم"🫠✍🏻

🔷 بی پروا بنویس...

وقتی نوشته هنوز داغه و به سراغش میریم ممکنه به خاطر پیوند عاطفی که با نوشته هایمون داریم خیلی خوب از پس اصلاح کردنش برنیایم!🫤✍🏻
اما وقتی میذاریم تا جوهر نوشته خشک بشه و به اصطلاح با عقل سرد به سراغش میریم با ذهنی بازتر و بی طرف تر میتوانیم اون رو اصلاح و بازنویسی می‌کنیم

ســؤال‌مون ایــن بــود:👇🏻👇🏻👇🏻
‹‹اگه شخصیت داستان غیر‌انسان باشه اون وقت باید به چه چیزهایی بپردازیم؟!››

برای مثال، اگر شخصیت داستانم کتابی توی قفسه باشه که قابلیت حرکت نداشته باشه، من فقط می‌تونم از چیستی‌اش بنویسم(✍🏻📚
وقتی می‌خوام درباره‌ی ظاهرش بنویسم می‌تونم درباره‌ی رنگ؛اندازه؛نویی و کهنگی؛جنس ورقه‌ها و... بنویسم!
و اینکه قبلاً دست چه کسایی بوده؛چه کسایی رو ملاقات کرده؛اونا چطور باهاش رفتار کردند؛به چه جاهایی برده شده و...
این شئ چون قابلیت حرکت نداره احساسات عمیقی هم نداره؛ مثلاً وقتی کتاب عصبانیه من فقط می‌تونم بنویسم ‹کتاب عصبانی شد› واکنش دیگه‌ای نمی‌تونه داشته باشه مثلاً ضربه بزنه یا پرخاش کنه.
پس چون حرکتی نداره احساساتش عمیق و واکنشی نیست یا بهتره بگیم احساساتش مثل انسان‌ها عمق و لایه نداره!!

📌حالا اگر شئ‌ای باشه که بهش قابلیت حرکت دادم و بهش جان بخشیدم اون وقت داستانم وارد داستان کودکانه می‌شه!!
مثلاً عروسکی که حرکت می‌کنه.
اما اگه بخوام این داستان رو برای بزرگسال بنویسم😁✍🏻
باید به دو مورد مهم توجه داشته باشم:))

¹•باید اون شئ رو نماد یک چیز قرار بدم.
²•باید به شئ یک سری صفات انسانی ببخشم، مثلاً خشم، شادی، دلتنگی و ... تا بتونه روی احساسات مخاطب تأثیر‌گذار باشه.

📍برای مثــال:
برای شخصیت غیر انسانی‹ماهی سیاه کوچولو› نوشته‌ی صمد بهرنگی رو در نظر بگیریم که هم کودکان می‌تونن بخونن و هم بزرگسالان!!😍✌️🏻
چون ماهی سیاه هم نماد یک مبارزه و هم بهش صفات انسانی داده شده

⏱یکی از روش‌هایی که این توالی زمانی رو به هم زده؛فلش‌بکه!

🔸 فلش‌بک یعنی انتقال ناگهانی و کوتاه به زمان گذشته!
فلش‌بک باعث می‌شه داستان از روایت خطی فاصله بگیره؛خیلی مهمه که فلاش بک در جای مناسب خودش استفاده بشه‼️

⏱چه زمان‌هایی می‌تونیم از فلش‌بک استفاده کنیم؟!

گاهی اتفاقی در گذشتهٔ شخصیت رخ داده که توی داستان مهمه و خواننده باید اون رو بدونه؛یا داستان ما معمایی هستش و ما می‌خوایم به سرنخی در گذشته اشاره کنیم یا داستان کوتاهی رو با یک صحنه ی پر هیجان شروع کردیم و لازمه خواننده بدونه که قبلش چه اتفاقاتی برای شخصیت افتاده و چطور توی این موقعیت بحرانی گرفتار شده🤓✍🏻

‹در این موارد از فلش‌بک استفاده می‌کنیم›
خواننده رو به گذشته می‌بریم اطلاعات لازم رو بهش می‌دیم و بعد دوباره به نقطه‌ای بر می گردونیم که داستان از اونجا شروع شده!🫠🖐🏻