کدخدا گفته که این دهکده عاشقکده نیست
هر که عاشق شده از دهکده ما برود

کوزه بر دوش سر چشمه نیا با این وضع
باید از دهکده یک دهکده رسوا برو

چـــه وقت گــــل کند آیا شکوفه های تنت
چه قدر مانده که دستم رسد به پیرهنت ؟

چگــونه صبــر کنــم تا کـــه باز برچینــم
شکوفه ی غزل از گیسوان پر شکنت

غمـی نجیب نهفته ست در دلم که مرا
رها نمی کند احساس دوست داشتنت

تو آن دقایق شیرین خاطرات منی
ببر مـرا بــه تماشای باغ نسترنت

تمام شهر به تایید من بپا خیزند
اگـــر دقیـــق ببینند از نگاه منت

چگونه با تـــو بجوشــــم؟چگــونه دل بدهم ؟
منی که این همه می ترسم از جدا شدن

ردیف این غزل دشوار می‌شد با "بیندازم"
ولی با وامی از چشم تو شاید جا بیندازم!

جهان زیباست بی‌تردید، باید دید و لذّت برد
چرا باید نگاهی تیره بر دنیا بیندازم؟

کمی پیرم، ولی پیری که عمری عاشقی کرده
نمی‌خواهم خودم را از تک و از تا بیندازم

نباید حرف مردم را به یاد من بیندازی
که من هم شانه‌ها را دَم‌به‌دَم بالا بیندازم!

"من از اقلیم بالایم"، مرا در خاطرت بسپار
تو را باید به یاد "شعر مولانا" بیندازم

بیابان بود و ما بودیم و مقصد منزل لیلی
نیفتادم ز پا تا عقل را از پا بیندازم!

تو ترکم کردی و من همچنان در شهر خواهم ماند
که رسم عاشقی را بین مردم جا بیندازم

تو را هرگز نخواهم یافت... امّا باز ناچارم
که تور پاره را بر آبیِ دریا بیندازم...