(ألسَّلامُ عَلَيْكَ يٰا أباعَبْداللّٰه الحُسَين)

بهرت، ای کرب و بلا ! آمده مهمانی چند
دیده بگشا و ببین، موکب سلطانی چند

بر مه و مهر فلک سای سر خود که تو را
داده دلدار جهان، نَیِّر تابانی چند

خاک تو، وادی مقصود مهین قافله‌ای‌ست
که نمودند همی طی بیابانی چند

پس ازین، کرببلا ! با سر و سامان گردی
که شوی خوابگه بی سر و سامانی چند

تيره رخسار فرات تو شود ، گر نكند
رحم بر تشنگی کودک عطشانی چند

چند روز دگر، اینجاست که بر عرش رَود
ز جگرسوختگان ، ناله و افغانی چند

اندر اينجاست که از داغ جوانان حسین
تا به دامن بشود چاک گریبانی چند

اندر اينجاست که بشکفته شود از دم تیغ
ز گلستان نبی ، غنچه‌ی خندانی چند

(ألسَّلامُ عَلَيْكَ يٰا أباعَبْداللّٰه الحُسَين)

کیست این خسروِ مظلوم که خونین بدن است
وز دَمِ نیزه و شمشیر، دو صد پاره تن است

کیست این مظهرِ جانبازی و ایثار و وفا
که به آزادگی و عدل و شرف، مُمتحن است

او بُوَد چشم و چراغ دل زهرای بتول
روشنی‌‌بخشِ جهان، نورِ رخ ذو‌المنن است

گبر و ترسا و یهودش، چو مسلمان خواهد
یار و محبوبِ ملل، شمع همه انجمن است

چه غم ار حسرتِ دیدارِ وطن داشت به دل
وطنش در دل یاران، شَهِ دور از وَطن است

او شهید است و نیازش نبُوَد گر چه به غسل
آبِ غسلش همه از خونِ گلو و بدن است

کفنی داشت ز خاک و کفنی داشت ز خون
تا نگویند کسان، جسمِ حسین بی کفن است

اُستخوانی اگر از سی*ن*ه‌ی او باقی ماند
آن هم از ضربِ سُم اسب، شکن در شکن است

دفن کردی چو پدر را پسرِ بیمارش
آنکه یعقوب صفت، شهره‌ی بیت ‌الحَزن است

با سر‌انگشتِ مبارک بنوشتی بر خاک
این همان قبرِ شهیدی‌ست که عطشان دهن است

این مکان قبله‌ی عشّاق جهان خواهد شد
(خوشدل) این تربتِ معشوقِ زمین و زَمن است

"علی اكبر خوشدل تهرانی"

(ألسَّلامُ عَلَيْكَ يٰا أباعَبْداللّٰه الحُسَين)

داری جفا به پاکدلان، ای جهان! هنوز
کز جور توست تا به فلک، الامان هنوز
ای چرخ! از تو ناله کند انس و جان هنوز
نادم نه‌یی ز دور خود، ای آسمان! هنوز

دشمن به گریه آمد و تو سرگران هنوز

باشد گواه این سخنم در جهان، حسین
سلطان دین و رهبر آزادگان، حسین
لب تشنه مرد، بر لب آب روان، حسین
شرمت نشد فرات که لب تشنه جان، حسین

بسپرد در کنار تو و تو روان هنوز

بر داستان کرب و بلا چون که بنگرم
یاد از کلام زینب مظلوم آورم
در قتلگاه گفت به خود من چه خواهرم؟!
غلتان به خون، برادر با جان برابرم

دردا که زنده‌ام منِ نامهربان هنوز

سوزم شها! ز ناله‌ی جانسوز خواهرت
بر نی چو دید آن سر خونین انورت
گفت: از فراز نامه، به رأس منورت
ای شاه تشنه لب! که بُرید از قفا سرت؟

کآید صدای العطشت، بر سنان هنوز

دشمن به گریه آمد و تو سرگران هنوز

باشد گواه این سخنم در جهان، حسین
سلطان دین و رهبر آزادگان، حسین
لب تشنه مرد، بر لب آب روان، حسین
شرمت نشد فرات که لب تشنه جان، حسین