زدم سر و مغز پکرم را تکیه بر دیواری، دلخوش بودم به نیمچه آشنایی. که سلامش گویم و دهد پاسخ گرمی که شاید گشتم فارغ ز غوغای ملال انگیز وجودی.
درسرم ازدحام و احوالیست، که پریشانی حاصل چیست؟! چه رازی هست در وجود آدمی، که این چنین شد عمیم، سنت پریشانی؟
آیا حاصل تجربه‌های همه تلخ است، یا حاصل فکر های همه پوچ؟
در نظرم این معلوم مجهول، چون هیبتی هویدا شد، پریشانی، را دیدم در جلد عاقلی، کلاه داری ستبر، که بود پنهان در سایه‌ی اطمینان عاقلی. افسوس که عاقل، دلباخته و گرفتار حقه بود، از سر برافتادش کلاه و دگر عقلی نبود.
آنچه دیدم، گفتم! شنیدی؟!
معلوم مجهول این‌گونه شد هویدا در نظرم که همیشه پریشانی‌ هست حاصل حیله‌ی آدم‌های همه پوچ.

روزگارم تار است. فطرت پاک و عاری ز خیال بود مرا، لاکن دگر قدرتی نیست مرا.
رنگ‌ها در نظرم یکسانند، هر رنگ خُلقی دارد، این‌چنین می‌دانم.
اساسِ امروزه خلقِ رنگین، پریشانیست. پریشانی، رنگین نیست، که شادی نیست، امیدی نیست، حقا که خُلق آدمی نیست.
سر و مغز پکرم در ازدحام دردهاست.
همه دردها، اما! سیاهی رنگ اند آنچنان می‌دانم. و گر رنگ‌های سیاهی خُلق ندارند، حقا که ننگ باد بر جلد بی‌نقش سیاهی.

گفتم از حیله‌ی پریشانی و نشنیدی.
مسحور گشته‌ای و شیدا. دو گوش مزین کرده سر و مغزت را، فارغی ز غوغا. حقا که حاجتی به بیان نیست عیان را.
چو نفعی نبری از فطرت تلخ حقیقت، پیشه کنی معبر ملعون ملالت بار موجب وحشت را.
افسوس و افسوس، که گفتم و نشنیدی!
ملالی نگرفت وجودت را؟ خوشا آن ذات عاری را.
بر دوشم درد حسرت باری آویخته‌اند و دلم تنگ است… ذات عاری بی‌رنگ است و دلم تنگ است.
فطرت پاکی نیست گرداگرد این ملعون پذیرنده‌ی غایت را.
ملالی که هست مرا، از بهر ابدیت نکنند پریشانی را بر من روا؟

روزگاری بر این بود:«چو نباشی نیستم من.»
چه خیال خام و عاری.
گر باشد مجال گردش چشمی در کاسه‌ای خون، بگویم از پریشانی روز افزون.
چندی پیش در خیابانی، زیر تک درخت پژمرده‌ی پیر، می‌شنیدم زنی در جنس خونین چشم‌هایش، بانگ بی‌‌مهری می‌غرید و برآمد:« چو نبودی، بودم من!»
حجم آشنای پریشانی گلوگیر، توان از پیکرش برده و قامت احساسش بر نگاهی کر شده مسکن گرفته بود.
در نظرم قامت خوش رنگ و لعاب پیکر کَر، چوب تری آمد بر تکه‌های دل زن!
چوب کر و تر، چون بر من گشت هویدا پایی پس کشید و جوشید، و افسوس..
و صد افسوس در باور بی مهری تلخ و آشنای حق... رفت.
چو حقانیت زهر بر من مستند بود، کین پیکر بی‌جنس کَر و تَر... در انتظار لحظه‌ی رهایی پریشان می‌گشت در پیِ سُکانی بی‌خبر.
چندی پیش پریشانیِ گوناگون بر پیکر زن، بر افکار بی‌جنس کر، و در خیال آشنای من مهمان بود و چون روز عیان بود که ناهمگون است.