دور خواهم شد
چون سنگ گرد گندیده
با جوانه‌ای در سرم
و تنی که عطش دارد خاک تازه‌ای باشد!
می‌گریزم از زمان تو
و از فصل‌های یخ‌زده‌ی دهانت
و عاقبت سنگی که به رودخانه میفتد
و هرگز برنمی‌گردد چیست؟
نه! بازگشتی هرگز!
زمین تو کُشت‌گاه است کوچک
و زمین من کِشت‌زار...

من پاهایم را به تو داده بودم
همان‌ها که خیابانِ سیزدهم جهنم را چونان باد رفته بودند
و سیزده پله را به یاد کفش‌های آبی کوچکی، بالا رفته بودند
همان‌ها که بر سیزدهمین جسدِ آرزو
قدم برداشته بودند
و همان پاها که گه‌گاهی هم مشتاق می‌دویدند!

من دست‌هایم را به تو پیش‌کش می‌کردم
دست‌هایی که دفن کردن را هم بلد بودند
درست مثل آب دادن به گل‌های یخ،
که در گلدان نارسی و در خیابان نارسی مانده بودند
وقتی که سیزده روز از آخرین رهگذری که دست‌هایش مهربان باشد بر آن‌ها می‌گذشت...

من، زبانم را به تو بریده دادم؛
زبانی را که نیش زدن به کبرا آموخته بود
زبانی که می‌توانست دو صد سر را به معرکه‌ی دیگ و آب جوش راهی کند
و زبانی که سیزدهمین کلمه‌اش را آن‌قدر خوب ادا کرده بود
که حتا نحس‌ترین گوشِ بشر، پرده می‌درید...
زبان من، که به تو بریده دادمش،
در یک گنجه‌ی کوچک آبی!

اما تو چه کار کردی کوچک؟
تو پاها و دست‌ها و زبان مرا اسراف کردی
تو مرا و خودت را چون فعل بی‌هوده‌ای که هرگز انجام نمی‌شود
صرف کردی، کوچک.