بنابر عقیده ارسطو، قلب‌ جایگاه‌ مرکزی‌ روح‌ و مبدأ همه وظایف‌ و اعمال‌ تن‌ است‌، از آن‌ جمله‌ گوارش‌، خون‌سازی‌، احساس‌ و حرکت‌، نزد وی‌ چندان‌ فرقی‌ میان‌ شریانها و وریدها وجود ندارد و همه آن‌ها را زیر نام‌ کلی‌ «رگها یا مجاری‌ خون‌» قرار می‌دهد. وی‌ در زمانی‌ پیش‌ از کشف‌ سلسله اعصاب‌ به‌ این‌ مسائل‌ پرداخته‌ بود و بنابراین‌ ناگزیر بود که‌ یک‌ کانون‌ مرکزی‌ برای‌ همه گونه‌های‌ حس‌ و احساس‌ بیابد و گفت‌ آن‌ قلب‌ است‌ و قلب‌ را از لحاظ تشریحی‌ مبدأ سرخ‌ رگها، سیاه‌ رگها و نیز اعصاب‌ می‌دانست‌. وی‌ در این‌ باره‌ می‌گوید «زیرا قلب‌ در پیش‌ (سی*ن*ه‌) و در میان‌ جای‌ دارد و ما می‌گویی‌ که‌ مبدأ زندگی‌ و هر حرکت‌ و حسی‌ در آن‌ است‌».
ارسطو در جای‌ دیگری‌ تصریح‌ می‌کند که‌ «قلب‌ و کبد اعضای‌ ضروری‌ در بدن‌ جانورانند؛ کبد برای‌ اینکه‌ موجب‌ ترکیب‌ و اختلاط می‌شود و قلب‌ برای‌ اینکه‌ سرچشمه گرماست‌، زیرا یک‌ عضو باید یافت‌ شود که‌ مانند یک‌ آتشدان‌ نیک‌ نگهداری‌ شده‌، شعله زیستی‌ طبیعت‌ در آن‌ فروزان‌ باشد، چنانکه‌ گویی‌ قلعه (در متن‌ یونانی‌: آکروپولیس‌) بدن‌ است‌».

از سوی‌ دیگر، چنانکه‌ اشاره‌ شد در دوران‌ جالینوس‌، پزشکان‌ از پیش‌ یافته‌ بودند که‌ مغز، مبدأ اعصاب‌ و نیروی‌ احساس‌ است‌ و کبد مبدأ وریدها و نیروی‌ گوارش‌ و مرکز خون‌سازی‌ است‌ و قلب‌ فقط مبدأ شریانهاست‌. ابن‌ سینا با پذیرفتن‌ اکتشافهای‌ نوین‌ در زمینه تشریح‌، همچنان‌ بر دیدگاه‌ و موضع‌گیری‌ ارسطویی‌ اصرار می‌ورزید. وی‌ در قانون‌، در یکجا می‌گوید: اما حکیم‌ فاضل‌ ارسطوطالیس‌ بر آن‌ است‌ که‌ مبدأ همه این‌ نیروها (یعنی‌ نیروهای‌ نفسانی‌، طبیعی‌ و حیوانی‌) قلب‌ است‌... همان‌ گونه‌ که‌ مبدأ حس‌ نزد پزشکان‌، مغز (دماغ‌) است‌...، اما چون‌ جست‌ و جو و پژوهش‌ شود، معلوم‌ می‌شود که‌ امر آنچنان‌ است‌ که‌ ارسطوطالیس‌ دیده‌ است. ‌
ابن‌ سینا در جای‌ دیگری‌، پس‌ از نقل‌ نظریه ارسطو در این‌ باره‌ که‌ مبدأ رگها (عروق‌) قلب‌ است‌ و نیز نقل‌ نظریه دیگران‌، پیش‌ و پس‌ از ارسطو، که‌ مبدأ عروق‌ ساکن‌ را کبد می‌دانسته‌اند و همچنین‌ نقل‌ نظریه ارسطو که‌ قلب‌ را مرکز اعصاب‌ می‌شمارد، در حالی‌ که‌ دیگران‌ آن‌ را مغز می‌دانند، می‌گوید «اما ما، هر چند معتقدیم‌ که‌ خاستگاه‌ همه نیروهای‌ نفسانی‌، قلب‌ است‌، اما اصرار زیادی‌ نداریم‌ که‌ مبدأ این‌ آلات‌ را ناگزیر در قلب‌ قرار دهیم‌، هر چند به‌ این‌ امر بیش‌تر گرایش‌ داریم‌».

ولی‌ ابن‌ سینا نظر صریح‌ خود را در جانبداری‌ از نظریه ارسطویی‌، در بخشی‌ از کتاب‌ شفا (الحیوان‌، که‌ از آخرین‌ نوشته‌های‌ اوست‌) بیان‌ می‌کند. وی‌ پیش‌ از این‌ در قانون‌ درباره نیروهای‌ سه‌ گانه‌ (نفسانی‌ و...) گفته‌ بود که‌ «بسیاری‌ از حکیمان‌ و عامّه پزشکان‌، و به‌ ویژه‌ جالینوس‌، بر آنند که‌ هر یک‌ از این‌ نیروها دارای‌ یک‌ عضو رئیسی‌ است‌ که‌ معدن‌ آن‌ است‌ و افعال‌ از آن‌ صادر می‌شود».

از سوی‌ دیگر، ابن‌ سینا در کتاب‌ النفس‌ شفا نیز گفته‌ بود که‌ نظر تحقیقی‌ خود را در جای‌ دیگری‌ بیان‌ خواهد کرد.
وی‌ سرانجام‌ در بخش‌ حیوان‌ شفا می‌گوید «بزرگ‌ فیلسوفان‌ (جَلیل‌ الفلاسفه، یعنی‌ ارسطو) گفته‌ است‌ که‌ این‌ عضو (دهنده‌) قلب‌ است‌ و آن‌ اصل‌ نخستین‌ برای‌ هر نیرویی‌ است‌ و به‌ همه اعضای‌ دیگر نیروهایی‌ می‌بخشد که‌ بدان‌ وسیله‌ خوراک‌ می‌گیرند، زنده‌اند و ادراک‌ و حرکت‌ می‌کنند.
اما پزشکان‌ و گروهی‌ از نخستین‌ فیلسوفان‌، این‌ نیروها را در اعضاء (مختلف‌) پراکنده‌اند».

بر روی‌ هم‌ می‌توان‌ گفت‌ که‌ ابن‌ سینا در قانون‌ همه اطلاعات‌ و شناختهای‌ پزشکی‌ یونانی‌ و عربی‌ را تا دوران‌ خودش‌، بدان‌ گونه‌ که‌ از آن‌ها آگاه‌ بوده‌ است‌، یکجا گردآورده‌ بود. مباحث‌ تشریح‌ و فیزیولوژی‌ را عمدتاً بر پایه نظریات‌ جالینوس‌ و بخش‌ داروشناسی‌ و داروهای‌ گیاهی‌ را بر پایه نوشته دیوسکوریدِس‌، داروشناس‌ نامدار یونانی‌ (نیمه دوم‌ سده نخست‌ م‌) و نوسینده کتاب‌ بنیادی‌ «درباره مواد پزشکی‌» استوار ساخته‌ است‌. وی‌ بارها از او نام‌ می‌برد.

یکی‌ از ویژگیهای‌ ابن‌ سینای‌ پزشک‌، مشاهدات‌ بالینی‌ او درباره بیماریهای‌ گوناگون‌ است‌، از ناراحتیهای‌ پوستی‌ و بیماریهای‌ ریوی‌ گرفته‌ تا اختلالهای‌ سلسله اعصاب‌ و انواع‌ دیوانگیها.

ویژگی‌ دیگر روش‌ ابن‌ سینا در قانون‌ تکیه‌ بر تجربه‌ و کاربرد آن‌ درباره داروهاست‌. وی‌ در آغاز بخش‌ مربوط به‌ داروها - که‌ در حد خود از لحاظ دارو و گیاه‌ شناسی‌ از اهمیت‌ بسیار برخوردار است‌ - هفت‌ قاعده‌ را وضع‌ می‌کند که‌ طبق‌ آنها باید روش‌ تجربی‌ برای‌ تعیین‌ خواص‌ و تأثیر داروها و تجویز آن‌ها در بیماریها، به‌ کار برده‌ شود.

کتاب‌ قانون‌ طی‌ دوران‌ سده‌های‌ میانه‌، معتبرترین‌ متن‌ برای‌ آموزش‌ پزشکی‌ در دانشگاههای‌ مونپلیه‌ و لووَن‌ بوده‌ و تا ۱۶۵۰م‌ نیز در دانشگاهها تدریس‌ می‌شده‌ است‌. متن‌ کامل‌ قانون‌ پیش‌ از ۱۱۸۷م‌ از سوی‌ گرادوس‌ کرمونایی‌ (د ۱۱۸۷م‌)، به‌ فرمان‌ اسقف‌ اعظم‌ تولِدو (طُلَیطُلَه‌) رَیموند (د ۱۱۵۱م‌) به‌ لاتینی‌ ترجمه‌ شده‌ بود. وی‌ همچنین‌ مترجم‌ اثر پزشکی‌ دیگر ابن‌ سینا الارجوزه فی‌ الطب‌ به‌ لاتینی‌ است‌. در دوران‌ رنسانس‌ اروپا نیز ترجمه لاتینی‌ قانون‌ از ۱۴۷۳ تا ۱۴۸۶م‌ چندین‌ بار در ایتالیا (ونیز) چاپ‌ و منتشر شده‌ بود. دانشمند ایتالیایی‌ آندرئاآلپاگو (د ۱۵۲۰ یا ۱۵۲۱م‌) به‌ ترجمه آثار پزشکی‌ ابن‌ سینا شهرت‌ یافته‌ بود. وی‌ ترجمه لاتین‌ قانون‌، احکام‌ الادویه القَلبّیه و نیز الارجوزه فی‌ الطب‌ را بازنگری‌ و تصحیح‌ و چند نوشته دیگر ابن‌ سینا را نیز به‌ لاتینی‌ ترجمه‌ کرده‌ بود. ترجمه روسی‌ متن‌ کامل‌ قانون‌ در ۵ جلد (۶ بخش‌) در فاصله سالهای‌ ۱۹۵۴-۱۹۶۰م‌ در تاشکند منتشر شده‌ است‌.

منابع اصلی

(۱) ابن‌ سینا، الشفاء، طبیعیات‌، الحیوان‌، النفس‌، قاهره‌، ۱۹۷۰م‌.
(۲) ابن‌ سینا، القانون‌، بولاق‌، ۱۲۹۴ق‌.
(۳) ارسطو، اجزاءالحیوان‌، ترجمه یوحنا بن‌ بطریق‌، به‌ کوشش‌ عبدالرحمان‌ بدوی‌، کویت‌، ۱۹۷۸م‌.
(۴) احمد نظامی‌ عروضی‌، چهار مقاله‌، به‌ کوشش‌ محمد قزوینی‌، لیدن‌، ۱۹۰۹م‌.