موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/10/08

• #1

نام اثر: آستیس (austice)
نام نویسنده: کلاویه (silent)
ژانر: تراژدی، اجتماعی
عضو دفتر نظارت ادبی یکم
دیباچه:
پاییزی بدون باران، بدون مه‌های سرگردان و غروب‌های دیوانه‌وار. از لابه‌لای ابرها، از خیلی دورها و جایی در سرزمین خیالات؛ میان درخت‌هایی خشکیده با شریان‌های خسته، غرق شده‌ام... کمی آن‌طرف‌تر اما زندگی زیر سایه‌ی مهتاب، جوانه می‌زند...
انگار به‌راستی اسمش، تبعیض ذاتی، است... .

*آستیس: طالع حزن‌انگیز اولین نشانه پاییز- خنکی لطیف در سایه‌ها- خش‌خش برگ‌های مرده رهاشده در پیاده‌رو

 

آخرین ویرایش توسط مدیر: 2025/02/15

DLNZ

سطح

7

 

🝢ارشد بازنشسته🝢

نویسنده ادبی انجمن

ارشد بازنشسته

کاربر ویژه انجمن

May

3,428

13,043

مدال‌ها

17

• 2024/10/09

• #2

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/10/28

• #3

همیشه، همه‌جا من بدون آن‌که حتی بدانم؛ درون حبابی از خوش‌خیالی محض، غوطه‌ور بودم... پس پرده‌ی دیدگان من، آنچه دیگران می‌دیدند نبود! من ذره‌ذره، رو به نابودی رفتن شمع زندگی‌ام را می‌دیدم؛ وقتی آن‌ها با تمسخر نامش را مستمع آزاد گذاشتند... .

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/10/28

• #4

در میان پیچ و خم زلف این پاییز رقت‌انگیز، پشت هاله‌ای سراسر، حقیقت، دیگر فلق به چشم نمی‌آید... پرده‌ی خاکستری بالای سرم و بارانی با قطره‌هایی از جنس اشک‌های یک انسان زخم‌خورده... دیگر صبح، انتظارم را نمی‌کشد... !

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/11/16

• #5

علف‌های هرز... آنها همه‌جا هستند... حتی در نازک‌ترین باریکه‌های نور هم، از ناکجاآباد، جوانه می‌زنند. من، مانند همیشه پشت سایه علف‌های هرز، پنهان شده‌ام... همان جایی که تاریک است و صداها تکرار می‌شوند... .

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/11/16

• #6

آن هنگام که شیشه‌های مه‌گرفته، شفاف شوند، یا آن هنگام که ابر‌های نژند و کبود آسمان، آرام گیرند... یا شاید آن‌موقع که کلاغ‌های پریشان سحرها، دیگر فریاد نکشند؛ شاید زمان نفس کشیدن باشد... .

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/12/08

• #7

آرزوهایم، تبدیل به ابرهای در هم تنیده‌ای شدند که مانند تارهای عنکبوت، دور سرم، می‌پیچند... دیگر صداها، گرمای مهربان نور خورشید و شبنم روی برگ‌ها را، نمی‌بینم... تنها بغض‌های خفه‌ی ناشی از آرزوهایی مرده را زندگی می‌کنم... .

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2024/12/08

• #8

در این‌جا گویی همه‌چیز، در بدبختی غرق شده است. آسمانی دردمند با نفس‌هایی تنگ شده، ابرهایی نژند و ناخوش، و قصه‌هایی که خیلی صبر کردند؛ اما هرگز پایانی خوش نداشتند... و من هم پاییز‌ها صبر کردم؛ ولی هیچ‌وقت گل بهار، شکفته نشد... .

 

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2025/01/01

• #9

واقعاً چرا...؟ هیچ‌وقت نفهمیدم، ما که یک اعتقاد داشتیم... به ظاهر برابر بودیم... گویی یکسان تاوان می‌دادیم... و همه انسان بودیم! پس چرا این بین، تنها من، اضافی بودم...؟ چرا تنها من نامرئی و هم‌زمان، قابل اشتغال بودم...؟

 

آخرین ویرایش: 2025/01/26

موضوع نویسنده

Merikh

• 
• 

سطح

0

 

کاربر رمان‌بوک

کاربر رمان‌بوک

Oct

16

166

مدال‌ها

2

• 2025/01/01

• #10

دیگر جای صدای نرم باریدن قطره‌های باران، صداهایی می‌شنوم که انگار از قعر جهنم بلند می‎‌شوند... صداهایی گوش‌خراش و تکراری، متعلق به آدم‌هایی که گویی، خود را گم کردند؛ در جایی که گم‌شده‌ها هرگز پیدا نمی‌شوند... !