سیاست تنظیم خانواده معروف به سیاست تک‌فرزندی برنامه کنترل جمعیت در چین بود که از سال ۱۹۷۹ آغاز شد و تا سال ۲۰۱۵ ادامه داشت. تخمین زده می‌شود که از ابتدای اعمال این سیاست تاکنون از تولد حدود ۴۰۰ میلیون نوزاد جلوگیری شده‌است.این سیاست به بسیاری از چینی‌ها تنها اجازه داشتن یک فرزند را می‌داد و البته استثنائات زیادی هم برای داشتن فرزند دوم یا سوم در نظر گرفته شده بود. اقلیت‌های قومی که حدود ۸٫۵ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، اجازه داشن دو فرزند را داشتند و در روستاها هم در برخی موارد امکان داشتن فرزند دوم وجود داشت. در سال ۲۰۱۳ این سیاست تا حد زیادی تلطیف شده و به خانواده‌هایی که یکی از والدین خودش تک‌فرزند است، اجازه داشتن فرزند دوم را می‌داد.

افرادی که این سیاست را نقض می‌کردند، با جریمه‌های نقدی روبرو می‌شدند و میزان جریمه با توجه به درآمد آن‌ها و برخی فاکتورهای دیگر متغیر بود. مقاومت‌هایی هم در مقابل این سیاست به ویژه در روستاها صورت گرفته که برای نیروی کار کشاورزی به فرزند نیاز داشته و به‌طور سنتی به داشتن فرزند پسر علاقه دارند. خانواده‌هایی که این سیاست را نقض می‌کردند، معمولاً با دروغ در سرشماری از مجازات فرار می‌کردند.

سیاست تک‌فرزندی در کاهش رشد جمعیت چین مؤثر بود و نرخ رشد جمعیت را در سال ۲۰۱۳ به ۰٫۴۶٪ رساند اما تبعات ناخواسته‌ای هم داشت. ترجیح سنتی برای داشتن فرزند پسر موجب شد تا توازن جنسیتی کشور برهم بخورد. بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۰ نسبت جنسی در هنگام تولد ۱۱۸ پسر به ازای ۱۰۰ دختر است که بسیار بالاتر از میزان طبیعی ۱۰۵ به ۱۰۰ محسوب می‌شود.

یک نظرسنجی از مرکز تحقیقات پیو در سال ۲۰۰۸ نشان می‌دهد که ۷۶ درصد چینی‌ها موافق این برنامه هستند. با این حال، انتقادات زیادی در غرب از این برنامه شده که آن را نقض حقوق بشر دانسته و موجب پیامدهای منفی اجتماعی می‌دانند