مجموعه اشعار سلمان ساوجی

ZaHARa · 2025/02/09

منِ سَرگَشته به دستِ تو کجا افتادم؟

دستِ من گیر خدا را، که زِ پا افتادم

به کَمندِ سَرِ زُلفِ تو گرفتار شدم

تا چه کردم که درین دامِ بلا افتادم ؟

گُلبُن عُمرِ مرا هِجر تو از بیخ بِکَند

تا نگویی که من از بادِ هوا افتادم

پیش ازآن کَز لب و دندانِ تو کامی یابم

چون زبان در دهنِ خلقِ خدا افتادم

بود با باد صبا بویِ تو بر بویِ تو من

در پیِ قافلهِ بادِ صبا افتادم

ای ملامت گر سلمان سِرّ زُلفش را بین

تا بدانی که درین دام چرا افتادم

ZaHARa · 2025/02/09

زان پیش کاتصال بود خاک و آب، را

عشق تو خانه ساخته بود، این خراب را

مهر رخت ز آب و گل ما شد آشکار

پنهان به گل چگونه کنند آفتاب را؟

تا کفر و دین شود، همه یک روی و یک جهت

بردار یک ره، از طرف رخ حجاب را

عکس رخت چو مانع دیدار می‌شود

بهر خدا چه می‌کند آن رخ نقاب را

بر ما کشید خط خطا مدعی و ما

خط در کشیده‌ایم، خطا و صواب را

فردا که نامه عملم را کنند عرض

روشن کنم به روی تو یک یک حساب را

یک شب خیال تو دیدم ما بخواب

زان چشم، دگر به چشم ندیدم خواب را

بی‌وصل تو دو ، سرابی است پیش ما

در پیش ما چه آب بود خود سراب را؟

سلمان به خاک کوی تو، تا چشم باز کرد

یکبارگی ز دیده، بینداخت، آب را

ZaHARa · 2025/02/09

چو بارانی که شب از لطف باری

فرو بارد به گلبرگ بهاری

ملک خورشید را شب در هوا دید

چو صبح صادق از شادی بخندید

روان چون ماه شد در پایش افتاد

گرفتش در کنار آن سروآزاد

دو عاشق دستها در گردن هم

بسی بگریستند از شادی و غم

دو ماه مهربان، دو یار عاشق

به شکل توأمان هر دو موافق

ملک را گفت: «ای جان تن و هوش

مرا یکبارگی کردی فراموش

کجا شد آن همه میثاق و سوگند؟

کجا رفت آن همه پیمان و پیوند؟

چرا ای سرو ناز از ما بریدی؟

مگر یاری دگر بر ما گزیدی؟

ز پیش دوستانم راندی ای دوست

بکام دشمنم بنشاندی ای دوست

تو رسوا کرده ای در کوی و برزن

همه راز مرا بر مرد و بر زن

مرا از تخت و گنج و پادشاهی

بر آوردی ، ازین بدتر چه خواهی؟

تو همچون لاله و گل با پیاله

چو بلبل من قرین آه و ناله

ZaHARa · 2025/02/09

نه در کوی تو می‌یابم مجالی

نه می‌بینم وصالت هر به سالی

مجالی کی بود بر خاک آن کوی؟

که باد صبح را نبود مجالی

ز مهر روی چون ماه تمامت

تنم گشت از ضعیفی، چون هلالی

خیال خواب دارد، دیده من

مگر کز وصل او، بیند خیالی

تو گر برگشتی از پیمان دل من

نگردد هرگز از حالی به حالی

نگویم بیش ازین، با تو غم دل

مبادا کز منت گیرد ملالی!

بیا کز دوری روی تو سلمان

تنش از ناله شد مانند نالی

ZaHARa · 2025/02/09

ای دل من بر سر پیمان تو

جان و دل من شده قربان تو

جان منی،جان منی،جان من

آن توام،آن توام، آن تو

عمر عزیزم همه خواهد گذشت

در سر زلفین پریشان تو

ای سر زلف تو پریشان ما

مطلع خورشید گریبان تو

عمر بدان باد فشانم چو شمع

کآوردم بوی گلستان تو

ZaHARa · 2025/02/09

بی‌وفا می‌خواندم، آن بی‌وفا، پیداست کیست

من به مهرش می‌دهم جان، بی‌وفا پیداست کیست

باز بی مهر و وفا، می‌خواندم اما به گل

مهر نتوان کرد پنهان، بی‌وفا پیداست کیست

بی‌وفا آن است کو بر گردد از پیمان و عهد

ما بر آن عهدیم و پیمان، بی‌وفا پیداست کیست

جان فدای او شد و او داد جانم را به باد

در میان جان و جانان، بی‌وفا پیداست کیست

صبح با گل گفت کای گل نیستت بوی وفا

گل جوابش داد خندان، بی‌وفا پیداست کیست

یار گیرم بی‌وفا می‌گیردم، چون صبحدم

بر تو چون خورشید تابان، بی‌وفا پیداست کیست

او عتابی می‌کند، اما وفا، می‌گویدم

رو تو خوش می‌باش، سلمان، بی‌وفا پیداست کیست

ZaHARa · 2025/02/09

عزم آن دارم که با پیمانه پیمانی کنم

وین سبوی زرق را بر سنگ قلاشی کنم

من خراب مسجد و افتاده سجاده‌ام

می‌روم باشد که خود را در خرابات افکنم

ساقی دوران هر آن خون کز گلوی شیشه ریخت

گر بجویی باز یابی خون او در گردنم

زاهدا با من مپیما قصه پیمان که من

از پی پیمانه‌ای صد عهد و پیمان بشکنم

گر به دوزخ بگذرم کوی مغان باشد رهم

ور به جنت در شوم میخانه باشد مسکنم

بر نوای ناله مستانه‌ام هر آفتاب

زهره همچون ذره رقصد در هوای روزنم

رشته جانم بسوزاند دمادم عشق و تاب

من چراغم گوییا عشق آتش و من روغنم

زنده می‌گردم به می بی‌منت آب حیات

خود چرا باید کشیدن ننگ هر تر دامنم

من پس از صد عصر کاندر زیر گل باشم چو می

گردد از یاد قدح خندان روان روشنم

ZaHARa · 2025/02/09

کمترین صید سر زلف کمند تو منم

چون تو ای دوست به هیچم نگرفتی چه کنم؟

در درونم به جز از دوست دگر چیزی نیست

یوسفم دوست من آلوده به خون پیرهنم

درگذشت از سر من آب ولی گر دهدم

آشنایی مددی دستی و پایی بزنم

جان چه دارد که نثار ره جانان سازم؟

یا که سر چیست که در پای عزیزش فکنم؟

با خیال تو نگردد دگری در نظرم

جز حدیث تو نیاید سخنی در دهنم

شور سودای من و تلخی عیشم بگذار

بنگر ای خسرو خوبان که چه شیرین سخنم

قوت کندن سنگ ارچه چو فرهادم نیست

سنگ جانم روم القصه و جانی بکنم

ساقیا باده، که من بر سر پیمان توام

در من این نیست که پیمانه و پیمان شکنم

مطربا راه برون شد بنما، سلمان را

به در دوست که من گمشده در خویشتنم

ZaHARa · 2025/02/09

بی‌گل رویت ندارد، رونقی بستان ما

بی حضورت، هیچ نوری نیست، در ایوان ما

گر بسامان سر کویش رسی ای باد صبح

عرضه داری شرح حال بی سرو سامان ما

در دل ما، خار غم بشکست و در دل غم، بماند

چیست یاران، چاره غمهای بی‌پایان ما؟

دوستان، گویند دل را صبر فرمایید صبر

چون کنیم ای دوستان، دل نیست در فرمان ما؟

در فراقش نیست یا رب زندگانی را سبب

سخت رویی فلک یا سستی پیمان ما

در فراق دوست، دل، خون گشت و خواهد شد بباد

دوستان بهر خدا جان شما و جان ما

در فراقش، بعد چندین شب، شبی خواهم ربود

می‌شنیدم در شکر خواب از لب سلطان ما

بار هجر ما، که کوه، از بردن او عاجز است

چون تحمل می‌کند گویی دل سلمان ما؟

ZaHARa · 2025/02/09

بر سر کوی یقین، کعبه و بتخانه، یکی است

دام زلف سیه و سبحه صد دانه، یکی است

هر زمان جلوه حسن، ار چه ز رویی دگر است

باش یکدل به همه روی، که جانانه، یکی است

می و پیمانه، همه عکس رخ ساقی، بین

تا بدانی که می و ساقی و پیمانه یکی است

در ره کعبه، خطاب آمدم، از میخانه

که کجا می‌روی ای خواجه، همه خانه یکی است

رای کج زد، سر زلف تو، به قصد دل من

گر چه با رای دو زلفت، دل دیوانه، یکی است

من دیوانه، نه تنها سر زلفت، دارم

که درین سلسله، دیوانه و فرزانه یکی است

گرچه از سوختگان تو، یکی، سلمان است

لیکن ای شمع، نه آخر همه پروانه یکی است

جستجو

خوش آمدید

مجموعه اشعار سلمان ساوجی

اطلاعات موضوع

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

ZaHARa

ارشد بخش عمومی

یکم راجب ما بدون:

دوست تو

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط