دلنوشته {شَبَحِ حَسْرَت} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

RPR" · 2025/02/07

بِسْمِ نْورْ
اثر: شَبَحِ حَسْرَت
به قلم: سونیا
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ناظر: @'elahe و @vian

دیباچه:
شب تاریک است، ستاره‌ها خاموش‌اند و سکوت، فضایی را در بر گرفته که به احساس تنهایی و اندوه می‌انجامد. خیابان‌های خیس از باران، خاطراتی تلخ را در دل می‌زنند. هر قطره باران، شبیه اشک‌های نازک بر صورت زمان می‌چکد. گویی زمان ایستاده و لحظات بی‌رحم، در تاریکی پنهان شده‌اند. بی‌صدا و بی‌خبر، او رفت؛ بی‌آن‌که فرصتی برای وداع باشد. دل در سی*ن*ه‌ام می‌تپد، اما کلمات مانند پرنده‌های کز کرده در قفس، جرأت پرواز ندارند. یاد او در ذهنم شکل می‌گیرد، اما نمی‌توانم برایش حسی بفرستم. در این شب بی‌پایان، تنها یادش، سایه‌ای از عشق و درد است که در دل تاریکی می‌چرخد.

DLNZ · 2025/02/09

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]

RPR" · 2025/02/10

پژواکش که در کوچه می‌لغزید، دیوارها عطر نور می‌گرفتند. اکنون، سایه‌ای از وهمِ گرم گذشته بر پوست سرد روزها خزیده است.
قلبم نه می‌تپد، نه می‌میرد؛ چون نی‌ای خشکیده در آستانه‌ی آواز.
یادش، ابرها را از گریستن بازمی‌داشت؛ نگاهش، مغز واژه‌ها را از نو می‌سرشت.
این خانه، با دیوارهایی که انگار زبانِ سوگ یافته‌اند، در سکوتی مدفون است که نفس را به زانو درمی‌آورد.

RPR" · 2025/02/10

چشم‌هایم به درختان باستانی دوخته شده؛ آن‌ها گواهانی خاموش بر غم‌های پنهان من‌اند. همچون ریشه‌های عمیق‌شان در دل خاک، من نیز در عمق انزوای خود غرق شده‌ام. کلماتی که روزگاری زندگی و رنگ به خود گرفته بودند، اکنون به غنچه‌هایی بی‌ثمر و پژمرده بدل گشته‌اند. مرگ او تنها جدایی نبود، بلکه بی‌کسی‌اش مهر ماندگاری بر سی*ن*ه‌ام کوبید. گاهی با خود می‌گویم شاید روزی یادش را به فراموشی بسپارم، اما هر تپش قلبم نامش را به یاد می‌آورد. این یادآوری، چون زخمی عمیق بر جانم نشسته و هر لحظه تازه‌تر می‌شود، گویی زمان حتی در خوابش هم مرهمی برای این زخم ندارد. دست‌هایم به نامه‌ای که از او به یادگار دارم می‌لرزد، نوری که از پنجره می‌تابد بر صفحاتش رقص می‌کند، گویی هر کلمه حکایتگر حسرتی عمیق است.

RPR" · 2025/02/10

روزهای آینده همچون سایه‌هایی در افق، در انتظارند. در دل من، حس فقدان او همچون وزنه‌ای سنگین نشسته است. هر گوشه‌ای که می‌نگرم، یاد او زنده می‌شود. آیا او در دنیای ناشناخته، آرامش یافته است؟ آیا هنوز هم یاد من را در دل دارد؟ این سوالات، همچون ابرهای تیره، در ذهنم می‌چرخند و بی‌پاسخ می‌مانند.

RPR" · 2025/02/10

انزوا اما، رفیق متعهد من شده است. هر روز طلوع که خورشید می‌تابد، یاد او در قلبم حیات می‌شود. نوای او در گوشم طنین‌انداز است، انگار که هنوز در کنارم ایستاده، اما در واقعیت، او را گم کرده‌ام، گم‌گشته‌ای که هرگز بازنخواهد گشت. محبت میان ما بی‌نظیر بود، اما حالا این حس به یک یاداوری بی‌پایان تبدیل شده است. فشار در گلو در گلویم می‌فشارد و افسوس را بر جانم می‌نشاند. آیا می‌توانم روزی از این اندوه آزاد شوم، یا همیشه در این زندان تنگ، به یاد او حیات خواهم کرد؟

RPR" · 2025/02/10

هر شب، در خیالی دردناک، به یاد آن روزی می‌افتم که هیچ حرفی برای گفتن نداشتیم. نگاه‌های ما، بیانگر همه احساسات بود. حالا اما، گویی این نگاه‌ها را هم از من ربوده‌اند. گاهی دلم می‌خواهد فریاد بزنم، اما فریاد سرم به دیوارهای بی‌رمق برمی‌خورد. یادم می‌آید روزی در آغوشش احساس امنیت می‌کردم، حالا اما احساس ناامنی و سرگشتگی مرا در خود پیچیده است. آیا این سرگشتگی، نشانه‌ای از فراموشی است یا تنها گواهی بر عمق عشق ماست که هرگز نمی‌میرد؟

RPR" · 2025/02/10

شاید روزی متوجه شوم که این جدایی مقدر بوده، اما اکنون نمی‌توانم این حقیقت تلخ را بپذیرم. روزها بی‌خبر از من می‌گذرند و شب‌ها، معصومیت خواب را از من می‌ربایند. گاهی با چشمان خسته به آسمان خیره می‌شوم و از ستاره‌ها می‌پرسم:« چرا او را از من گرفتید؟» این پرسش، همچون فریادی بی‌صدا، در دل شب گم می‌شود. زندگی ادامه دارد، اما من در این بی‌نهایت، در جستجوی او، همچنان گم شده‌ام. آیا این عشق، در دنیای دیگر، همچنان زنده خواهد ماند؟

RPR" · 2025/02/18

به یاد می‌آورم که چگونه روزها با هم در پارک قدم می‌زدیم، زیر سایه درختان و در زیر آفتاب درخشان، زندگی را جشن می‌گرفتیم. اکنون، پارک‌ها به مکان‌هایی بی‌روح تبدیل شده‌اند، جایی که صدای خنده‌ها در باد گم شده و تنها صدای زوزه باد، گوش‌هایم را می‌خراشد. گاهی در میان جمعیت، به دنبال سایه‌اش می‌گردم، اما هیچ‌ک.س به من آرامش نمی‌دهد. احساس می‌کنم که روحش در هر گوشه از این دنیا پرسه می‌زند، اما من هرگز نمی‌توانم به او دسترسی پیدا کنم. زندگی به پیش می‌رود، اما من در این لحظه‌ای از زمان گم شده‌ام.

RPR" · 2025/02/18

شب‌ها، در خواب، او را می‌بینم. چهره‌اش روشن و لبخندش دلپذیر است، اما وقتی بیدار می‌شوم، تنها یک جای خالی در کنارم حس می‌کنم. این خواب‌ها، همچون تکه‌های پازلی، من را به یاد روزهای خوش می‌اندازند، اما به محض اینکه به واقعیت بازمی‌گردم، غم و تنهایی به سراغم می‌آید. گاهی می‌خواهم خوابم را فراموش کنم، اما در عمق وجودم، می‌دانم که او جزئی از من است و هیچ‌ک.س نمی‌تواند آن را از من بگیرد. آیا این خواب‌ها، امیدی به دیدار دوباره هستند یا تنها یادآوری تلخ از آنچه که دیگر وجود ندارد؟

جستجو

خوش آمدید

دلنوشته {شَبَحِ حَسْرَت} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

RPR"

مدیر تالار ترجمه

DLNZ

🝢ارشد بازنشسته🝢

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

RPR"

مدیر تالار ترجمه

یکم راجب ما بدون:

دوست تو

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط