مقدمه:
هفت سال پیش، میان همهمه‌ی باد پاییزی، در بازی قایم‌باشک روزگار، پنهان شدی و نخواستی که پیدا شوی. من تو را گم کردم و مأیوس و ناامید از دیدن دوباره‌ات، سوار بر اسب سرنوشت به سوی آینده تاختم. رفتم که فراموشت کنم؛ چنان که تو مرا از یاد بردی و اکنون، از پس سالیان بازگشته‌ای!
آیا هفت سال چشم گذاشتن در یک بازی کودکانه زیاد نیست؟

باران با هیاهوی غریبش بر تن زمین می‌کوبید؛ از همان باران‌هایی که انگار می‌خواهد تکه‌های گمشده‌ی خاطرات را از گوشه‌گوشه‌ی حافظه بیرون بکشد و جلوی چشمان آدم پهن کند. اما من، از گذشته‌ام می‌گریختم. یا شاید هم، فقط نقش فراری‌ها را بازی می‌کردم و حقیقت ماجرا را انکار می‌کردم.
خیس از باران، وارد خانه شدم. هوای داخل گرم و سنگین بود؛ خانه مثل همیشه بوی دست‌پخت عطیه‌ خانم را می‌داد، اما امروز عجیب بی‌صدا بود.
در حالی که جواب خسته نباشید عطیه‌ خانم را می‌دادم و کت خیسم را به سمتش می‌گرفتم، صدای مادرم از سالن شنیده شد:
- جاوید! اومدی مادر؟
صدایش لرزشی داشت، لرزشی آمیخته به شوری عجیب. وارد سالن شدم. چشم‌هایم به ناگاه از دیدن چیزی که مقابلم بود، وسیع شد.
دختری با قامتی جوان، چشمانی پرنور و برقی که آشنا بود. درست کنار مادرم و نغمه نشسته بود. گویی جهان ناگهان از حرکت ایستاد. با تردید و حیرت، گفتم:
- سلام.
دختر جوان بلند شد. قدم‌هایش، هر یک مثل ضربه‌ای به روحم بود. آمد و روبه‌رویم ایستاد. صدایش لرزان بود، اما در لابه‌لای ارتعاش صدایش، آشنایی و مهربانی موج می‌زد:
- چقدر بزرگ شدی داداش!
لحظه‌ای به شنوایی‌ام شک کردم. او به من چه گفت؟! باورم نمی‌شد! مغزم نمی‌توانست این واژه را از زبان او هضم کند. انگار زمان از هم گسست و تمام سال‌های گمشده دوباره به قلبم بازگشتند. با دهانی نیمه‌باز، کلمه‌ای را که گویی از اعماق وجودم بیرون آمده بود، زمزمه کردم:
- رعنا؟!
تنها همین نام بود که از میان خشکی لب‌هایم عبور کرد. این صدا، این آوا، این نام، قلب مرا در سی*ن*ه به چنان تپشی واداشت که گویی هر لحظه فرو خواهد ریخت.
نگاهش پر از مهر بود، همان نگاه‌هایی که سال‌ها پیش از یاد رفته بودند. هیچ چیز نگفتم. در واقع توانش را نداشتم. در یک تصمیم آنی، مثل کسی که چاره‌ای جز تسلیم ندارد، به سوی او رفتم و در آغوشش گرفتم.
احساسات مثل موجی سنگین روی قلبم فرود آمدند؛ ترکیبی از شادی، حیرت و شاید کمی اندوه برای تمام سال‌هایی که از دست رفته بودند. رعنا پیدا شده بود. خواهر بزرگم، گمشده‌ای که در پی او، کوچه و خیابان‌های تهران را زیر و رو کرده‌بودم. حالا اینجا بود، درست در مقابل من!
اشک‌هایم بی‌اراده جاری شدند. سال‌ها منتظر این لحظه بودم. نمی‌دانستم چطور باید این طوفان را مهار کنم. فقط می‌دانستم که رعنا برگشته است و چیزی در زندگی‌ام، در قلبم، دوباره کامل شده است.

***
دو روز از پیدا شدن رعنا گذشته بود و هنوز این خبر، از چارچوب خانه پا بیرون نگذاشته‌‌ بود. همگی دور میز شام نشسته‌ بودیم. میز شام همیشه صحنه‌ی سکوتی سنگین بود، اما این سکوت به یمن وجود رعنا، دو شب بود که رنگ باخته‌ بود. مادرم، دل‌گرفته از غبار سالیان، اینک مشتاقانه با رعنا سخن می‌گفت و رعنا نیز با صبری دلنشین، او را همراهی می‌کرد، اما من...! من تنها شنونده‌ای بودم که بی‌صدا میان حرف‌ها و نگاه‌ها، سرگردان می‌گشتم.
آن شب دلم عجیب دلگیر بود و گردِ خاطرات گذشته بر ذهنم نشسته بود. بشقاب غذایم پر بود و به ظاهر سرگرم غذا بودم، اما باطنم هزاران فرسنگ دورتر از جمعیت آن میز سرگردان بود. نغمه کنار رعنا نشسته بود و نگاهش گاه به سمتم سر می‌خورد؛ گویی چیزی می‌خواست بگوید، اما زبانش به گفتن باز نمی‌شد.
در نهایت، نغمه به مادرم نگاه کرد و با لحنی که میان شوق و تردید در نوسان بود، گفت:
- مامان، خبر داری دخترِ دایی منوچهر برگشته؟
سرم به سرعت بالا آمد. احساس کردم قلبم از تپش باز ایستاد. نگاهم بی‌درنگ به سمت نغمه چرخید؛ به گمان اینکه اشتباه شنیده باشم، تنها نگاهش کردم. مادرم، با آرامشی غریب، پاسخ داد:
- لیلا رو می‌گی؟ آره مادر، خبر دارم!
نفسم بند آمد و انگار زمان، در یک لحظه از حرکت ایستاد. چنگال از میان انگشتانم لغزید و صدای برخوردش با بشقاب، شکافی در سکوتِ میانمان انداخت. نمی‌دانستم چه بگویم؛ اصلاً چه باید می‌گفتم؟ قلبم انگار جایی میان گذشته و حال گیر کرده‌بود. بالاخره، با صدایی که بیشتر به زمزمه شباهت داشت، گفتم:
- من... میرم بالا.
رعنا با تعجب نگاهم کرد، اما نغمه و مادرم دردم را خوب می‌دانستند. با حالی آشفته خودم را به اتاقم رساندم. ساعتی در سکوتِ آرام اتاقم سپری شد. دیگر دلم نمی‌خواست پیش بقیه بروم؛ می‌ترسیدم باز سر صحبت سمت لیلا برود. برای همین خودم را در اتاقم حبس کردم. ذهنم، میان طوفانِ گذشته و حال، بی‌قرار بود. به هیچ‌ طریقی نمی‌توانستم افکارم را مرتب کنم. در میان هیاهوی ذهنم، صدای درِ اتاق آمد و کمی بعد، صدای نرم و آرام نغمه، در فضای پشت در پیچید:
- جاوید؟ میشه بیام تو؟

چند لحظه‌ای مردد ماندم، اما بالاخره با لحنی خسته گفتم:
- بیا تو.
در باز شد و نغمه، با همان سکوتی که نشان از گفتنی‌های بسیاری داشت، وارد شد. نگاهش را به من دوخت و سپس آهسته کنارم نشست. چند لحظه‌ای سپری شد تا اینکه بالاخره با لحنی محتاطانه گفت:
- شرمنده اگه ناراحت شدی، من اگه سر صحبت رو اون‌طوری یهویی باز کردم فقط بخاطر این بود که ترسیدم بعدا بگی چرا بهم نگفتی!
سرم را به سویش چرخاندم.
- برام مهم نیست نغمه، چرا باید ناراحت بشم آخه؟
نگاهش همچنان چیزی ناگفته داشت. سکوتش را که دیدم، با لحنی ملایم پرسیدم:
- فقط بخاطر همین این وقت شب اومدی اینجا؟!
انگار کمی ترس داشت. دستانش را در هم فشرد و لب زد:
- من... راستش...
مکثی کرد و نفس عمیقی کشید، گویی می‌خواست کلماتش را با دقت بچیند.
- دیروز یه سر رفتم خونه‌ی دایی اینا...
با شنیدن حرفش، ضربانی تند در سی*ن*ه‌ام پیچید. چیزی نگفتم، اما نگاه خیره‌ام، دعوت به ادامه‌ی حرف‌هایش بود و او ادامه داد:
- دیدمش جاوید، خیلی عوض شده! نمی‌دونم چجوری بگم، خانم‌تر و خوشگل‌تر شده، اما... اما انگار اون لیلای قدیمی نیست! یه جورایی، مثل اینکه یکم شکسته شده، نمی‌دونم... یا شاید هم فقط از نگاه من این‌طوره!
هر کلمه‌ای که می‌گفت، همچون ضربه‌ای بر دیوار گذشته‌های فراموش‌ نشده‌ی ذهنم می‌کوبید. از نغمه خواستم که ادامه ندهد و او گفت:
- نمی‌خواستم ناراحتت کنم؛ فقط فک کردم باید بدونی!
در حین گفتن حرفش، از جا بلند شد و قصد رفتن کرد، اما هنوز گام برنداشته بود که صدایم، با حالتی میان التماس و تردید او را متوقف کرد:
-‌ نغمه!
به طرفم برگشت. نگاهم را به زمین دوختم، گویی به دنبال کلمات گمشده‌ می‌گشتم. بعد از چند لحظه سکوت، با لحنی آرام اما آمیخته به کنجکاوی پرسیدم:
- چیزی درباره من بهت نگفت؟
با دستپاچگی پاسخ داد:
- نه، مستقیم راجع به تو حرف نزد، ولی خب... از احوال همه پرسید. گفت مامانت و جاوید چطورن و این چیزا.
پوزخندی تلخ بر لبانم نقش بست. با حرکتی سریع از جا برخاستم و زیر لب، اما قابل شنیدن گفتم:
- معلومه که نباید چیزی درباره من بگه.
نغمه نگاهم‌ کرد؛ نمی‌دانست چه باید بگوید. ادامه دادم، این بار صدایم بالاتر رفت، اما هنوز رگه‌ای از بغض در آن حس می‌شد:
- منو باش که هنوز بهش فکر می‌کنم! انگار اصلاً اهمیت داره، اون ارزش نداره که حتی یه لحظه از فکرم رو بهش بدم!
سکوت سنگینی در فضا افتاد. نغمه اما خوب می‌دانست همه‌ی حرف‌هایم دروغ محض است. به سمت پنجره رفتم و بیرون را نگاه کردم، گویی آنجا هم آرامشی نبود. نغمه به طرفم آمد، دستش را روی شانه‌ام گذاشت و با لحنی نرم گفت:
- جاوید، می‌دونم که هنوزم برات مهمه، حتی اگه نخوای قبول کنی، ولی شاید باید اول به خودت فکر کنی... می‌دونی چند سال گذشته؟ هفت سال زمان کمی نیست جاوید؛ به نظرم دیگه فراموشش کن!
نفس عمیقی کشیدم، اما پاسخی ندادم. نگاهم همچنان به تاریکی بی‌انتهای شب بود، اما ذهن و قلبم در گذشته‌ای پر می‌کشید که هیچ راه بازگشتی نداشت.

نغمه، پر از نگرانی و برای آخرین بار، به صورتم نگاه کرد. و بعد، با قدم‌های آهسته راه خروج را در پیش گرفت. صدای قدم‌هایش در سکوت خانه گم می‌شد و من همچنان کنار پنجره ایستاده‌بودم.
در لحظه‌ای که صدای بسته‌ شدن در را شنیدم، چیزی در درونم فرو ریخت؛ گویی هر آنچه تا کنون پنهان کرده‌بودم، به یک‌باره پیش چشمانم ظاهر شد.
به سمت مبل رفتم و نشستم. صدای تیک‌تاک ساعت، در سرم می‌پیچید و نگاهم، عقربه‌هایش را دنبال می‌کرد.
ساعت‌ از دو شب گذشته‌بود، اما من هنوز خواب به چشمانم نمی‌آمد و قلبم آشفته‌بازاری بیش نبود. نگاهم، بی‌هدف به دیوار روبرو خیره مانده‌بود و ذهنم، تمام لحظات گذشته را مرور می‌کرد.
دل دیوانه‌ام عمیقأ بی‌طاقت شده‌بود و در حالی که عقربه‌های ساعت از نیمه‌شب گذشته‌ بودند، دستم بی‌اختیار به سمت تلفن کشیده شد. انگشتم، شماره‌ای را که سال‌ها در مغزم هک شده‌بود، اما هرگز جرأت تماس گرفتن با آن را نداشتم، به آرامی لمس کرد، صدای بوق‌های متوالی در گوشم پیچید و پیش از آن‌که توان لغو تماس را پیدا کنم، صدایی آشنا، اما خواب‌آلود پاسخ داد:
- الو؟
نفس در سی*ن*ه‌ام حبس شد. انتظار نداشتم جواب بدهد. با صدایی لرزان و آهسته گفتم:
- سلام.
چند لحظه سکوت بود. سپس صدایش، که همچنان خواب‌آلود به نظر می‌رسید، شنیده شد:
- شما؟
کلمات در گلویم گره خوردند. چیزی برای گفتن نداشتم، یا شاید هم چیزی نداشتم که بتواند تمام احساساتم را خلاصه کند.
تنها توانستم یک کلمه بر زبان بیاورم:
- یه آشنا!
و پیش از آنکه سکوت میانمان سنگین‌تر شود، تماس را قطع کردم. تلفن را روی میز گذاشتم و سرم را در دستانم گرفتم. قلبم همچنان می‌تپید، اما نمی‌دانستم این تپش از شوق بود یا حسرت. فقط می‌دانستم شب تا صبحی پر از فکرهای حل‌ نشده پیش‌ رویم است... .

***