عزیز کوچک دل خودم.
بلایت به من برگردد، لبخندت چگونه است؟
علی جان، تنها تو می‌دانی که هرگز نویسنده‌ی خوبی نبوده‌ام.
صفوف بی‌انتظار خطوط، از خط‌خوردگی‌ها و کلیشه‌های شکسته‌ی من سیاهند. تنها تو می‌دانی که من یک تقلید غم‌انگیز بی‌اشتیاق از نور تو بوده‌ام. به راهِ غامرِ پشت پایم برمی‌گردم، حماقت بوده‌ام و بی‌استعاره‌گی، یک نارنجیِ کدر بوده‌ام.
تو اما، سرخِ ایرانیِ من،
بگویمت که هرگز این‌گونه ماه را مصمم‌تر ندیده‌ام... و پاها و چشم‌های شوریده‌ی خودم را؛ اما تو را در دسته‌ی حوادث منطق‌بسته‌ی خودم جای می‌دهم، دلتنگی‌ات را زیر فرش پنهان می‌کنم و جلو می‌آیم. چراکه هرگز این‌گونه ماه را مصمم‌تر ندیده‌ام، عزیزم. و مشت‌ها و دندان‌های مستحکم خودم را!
اما راستی چرا من هرگز خودم نبوده‌ام؟ آرام بوده‌ام و آتش گرفته. مانده بوده‌‌ام و گریخته. گویی که سی*ن*ه‌‌ام را به غارت برده‌اند، انگار که زردی برگم را هم به من باز نداده‌اند. تصورت می‌شود حال من؟ انگار یتیمِ زیبایی براهنی بوده‌ام، یا یک ولگرد که زیبا می‌خندد، یا دختری که سال‌ها پیش عاشقانه‌ای را بی‌آنکه معشوقی از آن او باشد؛ قصه می‌گوید. درخت می‌بودم و به کارخانه می‌رفتم، گل بودم و سر از مزاری می‌جستم و آه، همه بوده‌ام اما هیچ نبوده‌ام. نمی‌دانم، مگر رنگ گیسوان من به چه‌کارشان می‌آید؟
خیالش را نکن، خوبم.
و تو را درست مثل دست‌های پدرم دوست دارم. چیزی از آن‌هم فراتر اگر باشد، یعنی تو را چون خودت دوست دارم. خودت که از همه‌چیز فراتر است. خیال دارم که تتمه‌ی سال‌هایم را در پی تو بگردم، بگذار بمیرد هرآن‌چه در پی آن جویبارها را بلند می‌کردم و ماهی‌ها را خانه‌خراب. می‌دانم که پیدا می‌شوی، یک روز، در باران آذرماه.

-لیلی، اصفهان، بهار ۱۴۰۳.

ساعت شش و پنجاه و چند دقیقه‌ات به‌خیر.
صبح است و من باآنکه تمام عمر سردم است، کولر را روشن کرده‌ام. صدای چندی نفرات می‌آید و من انگار چیزی جز کلمات تو را از دهان کسی نمی‌شنوم. حال تو را نپرسیده می‌دانم، مگر می‌شود خوب باشی؟ مرا ببخش اگر این نامه مانند نامه‌های دیگرم آغاز نگرفت. انگار کلماتم را با گریه از دهان مغمومم شسته‌ام. چیزی جز ساعت، سرما و دوست داشتن تو، آن‌هم به طرزی جنون‌آمیز ندارم. از خودم؟ چه دارم که بگویم، هیچ‌چیزی در من نیست، رنج می‌کشم، می‌خورم، می‌خوابم. راستش زیاد می‌خوابم. حتا کابوس‌ها مانع خوابم نمی‌شوند، انگار جان من می‌خواهد یک بی‌خوابی عظیم را، یک غم ته کشیده را جبران کند. بی‌کابوسیِ من، خواب آرامم، ساعت شش و پنجاه و چند دقیقه‌ی بامدادم. گاهی تصور می‌کنم کسی درون لولای بدن من است و هم‌زن برقی دارد، یا که مادر شده‌ام. آن نفرین‌ها آخرش کار خودش را کرد، که الهی مادر بشوی و حال مرا بفهمی و من چگونه می‌فهمم و دلم پیچ می‌خورد. بخشودنی نیستم عزیزدل من. تو شیشه‌ی من هستی، تکه‌ی نور منی که فشرده‌ای، بی‌حواسی‌های من تو را می‌رنجاند، این عقل کوچک که تو را می‌آزارد بخشودنی نیست. می‌ترسم به تو دست بزنم مبادا بر تو خدشه بیفتد. می‌ترسم که صورتت را ببوسم مبادا پوستت با لبان من غریبی کند و ترک بیفتد. باید تو را نگاه کنم، باید ببینمت تا زنده بمانم اما می‌ترسم، می‌ترسم که از شدت نگاه بی‌تاب من، تن تو غم بگیرد. می‌ترسم غبار من روی تو بنشیند و بلورت را بشکنم. می‌دانم اگر مرگ بخواهد بالاخره تصمیمش را بگیرد هم، از کار افتادن قلب آسایش‌ندیده‌ی من هیچ‌چیز را درست نمی‌کند. دوستت دارم و روزت آرام.

- لیلی، اصفهان، تابستان ۱۴۰۳.

تن ما از هم دوری جست، دوباره سلام.
تو کردی یا زمانه، من کردم یا تقدیر، عجالتا ما از هم غریبه‌ شدیم. من طرز راه رفتن و طرز خوابیدن یک غریبه را می‌دانم، غریبه‌ای که دندان‌هایش کوچک است و لبخندش آرام. تو غریبه‌ای هستی که درب را روی من کوفتی مبادا که آهوی طعمه‌ی گرگ‌ها بشوم، من آهو نبودم و تو این را هرگز نپذیرفتی. من سیاه بودم، سیاه‌گیسو و سیاه‌بخت. حالا ظرف‌ها را آرام‌تر می‌شویم، کندتر شده‌ام، درجه‌ی چشمانم بالاتر رفته‌ است و دروغ نیست اگر بگویم بعد از تو، خود نیز به فکر کشتن معشوقه‌ات هستم. اگرچه جسارتم را از من گرفته‌اند، مثل شرافتم و مثل خویشتنم. می‌خوابم با یاد تو، با اینکه دیگر تعلقی به تو ندارم، می‌خوابم با یاد خون جگر خودم و خون‌سرفه‌های تو. تو را خواهم بخشید؟ نمی‌دانم. زندگی خواهم کرد؟ نمی‌دانم. تو مرا خواهی بخشید که جنازه‌ی پشت درب مانده‌ات را دادم دست نفرات دیگر؟ نمی‌دانم. می‌خوابم؛ بعد دوباره صبح می‌شود؛ من مرده‌ی از گور برخاسته‌ی تو. بلند می‌شوم، صورتم را آبرسان می‌زنم، مثل یک سیب‌زمینی هستم که از درون گندیده و سبز شده اما پوستش این را نشان نمی‌دهد. مثل یک جسد که چند روزی هم از مردنش گذشته و باد کرده، بو می‌دهم، بوی مرده می‌دهم اما پوستم شفاف است. پوست جنازه‌ها را که حتما دیده‌ای، همانقدر صاف و براق. مادرم صدای چاووشی را قطع می‌کند و به من گوشزد می‌کند که هنوز کوچک‌تر از آنم که غمگین باشم. غمگینم؟ نه. آدم‌ها تا یک جایی طاقت غم را دارند، من غم هستم، یک چیز عجیب تندخو با کاسه‌ای که دیگر هرگز سرریز نمی‌شود، حالا از مرحله‌ی آدم بودن گذر کرده‌ام. به خورد خودم چیزهای مختلفی می‌دهم: فریب، نهیب، سیگار، قرص، غذاهای تلخ و تند، ارتفاع و تاریکی. مثل یک معتاد که برای ترک کردن مخدری کشنده، از مخدرهای دیگر کمک می‌گیرد. تنها ادبیات است که به من می‌گوید حق نداری خودت را از دنیا بگیری... و البته تو، خانه‌ای که گمش کردم. هیچ‌ک.س خانه‌اش را گم نمی‌کند، می‌کند؟ اما من هم خانه‌ام و هم کلید خانه‌ام را گم کردم، یا شاید هم تو آن‌ها را برداشتی و بردی انداختی توی جوب. مرا هم ببر، پس از آنکه آنقدر تو را نوشتم تا نویسنده‌ی ماهری شدم؛ آنوقت بیا و مرا ببر، چرا که خوب نیست جنازه زیاد روی خاک بماند.

- لیلی، اصفهان، پائیز ۱۴۰۳.