کتاب المنطق یا منطق مظفر، کتابی مقدماتی در موضوع منطق است. این کتاب را دارای این ویژگی‌ها دانسته‌اند: زبان شیوا، فصل‌بندی آموزشی، جامعیت نسبی،[۱] حجم متناسب (نه کوتاه و نه بیش از اندازه مفصل).[۲] این کتاب ابتدا در حوزه علمیه نجف، سپس حوزه علمیه قم و به دنبال آن در دانشگاه‌های ایران به عنوان کتابی درسی جای گرفت و جایگزین کتاب‌های گذشته شد. به گفتۀ احمد احمدی (مترجم و پژوهشگر فلسفه و منطق) پیش از المنطق، معمولاً حاشیه ملاعبدالله بر تهذیب المنطق و الکلام تفتازانی به نوآموزان تدریس می‌شد؛ اما بیان بسیار موجز و نثر عربی بسیار سنگین آن کتاب باعث شده بود تا بسیاری از طلاب از آموزش منطق باز بمانند.[۳]

بنابراین، با تقسیم‌بندی متون منطقی به مقدماتی و پیشرفته، المنطق را در کنار کتاب‌هایی همچون الکبری فی المنطق، اللئالی المنتظمة (بخش نخست شرح منظومه اثر ملاهادی سبزواری) و حاشیه ملاعبدالله در گروه کتاب‌های مقدماتی قرار می‌دهند.[۴]