اشعار درحال تایپ {شامگاه} اثر • رها آداباقری کاربر انجمن رمان بوک

نیهان · 2025/09/01

می‌میرند در گوشه‌ای از ذهن تاریک، جایی که هیچ صدایی نمی‌تواند نزدیکش شود.

زندگی و مرگ، مرزی نامشخص داشت و من در آن مرز، تنها ماندم

تنهایی‌ای که نه پایان داشت، نه آغاز. فقط یک شامگاه نافرجام می‌مانست.

نیهان · 2025/09/01

فقط یک شامگاه ناتمام که در آن سایه‌ها چون اشک‌ها جاری میشد

اشک‌هایی که نه از چشمان، ایضاً از خاطر می‌رفت و هر قطره‌اش داستانی از زخم‌های کهنه می‌مانست.

زخم‌هایی که هیچ مرهمی به آن نرسید و هر نفس، سنگینی آن را عظیم‌تر می‌کرد.

نیهان · 2025/09/01

و این سنگینی، نفس را شماره می‌انداخت گویی که هر لحظه، پایان نزدیک‌تر می‌شود.

پایانی که نه رهایی، ایضاً اسارت می‌ماند در چنگ خاطراتی که رها نمی‌کردند

رهایی که گم شده در میان تاریکی و تاریکی، تنها همراه همیشگی نام داشت

نیهان · 2025/09/01

در شامگاه سردی که هیچ چراغی نداشت راهی نماند جز گذشتن از کوچه‌های خاموش

کوچه‌هایی که هر پیچش، خاطره‌ای تلخ و هر سایه، فریادی خاموش در خاطر داشت

فریادی که نه گوش‌ها، که در جان می‌‌نشست و جان را می‌خراشید چون تیغی بی‌رحم

نیهان · 2025/09/01

جفاکاری زمان که هیچ دردی را دوا نکرد و تنها یادگاری‌اش، زخم‌های تازه شکوفا شد

زخم‌هایی که خون‌شان رنگی نداشت و تنها سیاهی جای می‌گذاشتند

سیاهی‌ای که همه چیز را بلعیده و حتی امید را، که روزی روشن‌ترین چراغ می‌مانست.

نیهان · 2025/09/01

و شامگاه، تنها ماند همراه سکوتی سرد و سنگین
که در آن هیچ صدایی جز آهی ننشست در فواد زمین

آهی که از شهروا‌های شکسته شنیده میشد و در خلوت شام، پژواک می‌یافت نافرجام

نافرجام، چون دردهای نهفته در عمق جان که راه فراری نداشت، جزٔ تسلیم سمت خاموشی

نیهان · 2025/09/01

خاموشی‌ای که چون پرده‌ای سیاه افتاد روی تمام رؤیاهایی که رنگ و رو رفته شدند

رؤیاهایی که گم شدند در مه غم و اندوه و در خاطره شام، تنها خاطره‌های سرد ماندند

و من همان سایه‌ام، که در شامگاه گم شده‌ام یاوه، ظلمانی، در تاریکی ناتمام قیرگون

نیهان · 2025/09/01

یاوه، ظلمانی، در تاریکی ناتمام قیرگون چون سایه‌ای که در حوراسا گم شده است

حوراسایی که روزگاری پر از شکوه ولی اکنون غرق ویرانه‌ای سرد و خاموش شده

ویرانه‌ای که هر دیوارش قصه‌ی جدایی دارد و هر کوچه‌اش پژواک فریادهای خفه است.

نیهان · 2025/09/01

فریادهایی که نه غرق گوش، که غرق جان می‌رسند و جان را زخم می‌زنند، همچون تیغ‌های جورپیشه

جفاکاری زمان که حتی یاد حورآسا را در خاطره‌ها عوض کرد و خاکستری رنگ زد

خاکستری که همچون خاطره‌ای سوخته ماند در شامگاهی که نه پایان دارد، نه آغاز

نیهان · 2025/09/01

و سمت ظلمات حمله می‌کند غم، در خاطر شام، زخم‌های پنهان.

رویاهای محو، غبار اندوه، دست‌های سرخ شده، روی چهره‌ی زمان.

نفس‌ها می‌لرزند در جست‌وجوی نور، چشمان روی هم، در رویاهای سرد و در انتظار

جستجو

خوش آمدید

اشعار درحال تایپ {شامگاه} اثر • رها آداباقری کاربر انجمن رمان بوک

اطلاعات موضوع

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

نیهان

کاربر فعال انجمن

یکم راجب ما:

Links

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط