دلنوشته {مستوره‌ی آنکا} اثر •روژان کاربر انجمن رمان بوک•

روژان · 2025/09/01

ای دوست از دوردست‌ها آمدی پرسم تو را!
تو گویی روزی رسد ناگه، که در دیده شویم آشکار؟
لاجرم معنای پیکار، پر کشد از ذهن‌ها و شویم خرسند؟
آه... روزگاری دیر در نظرم آمد، نوید روزهای خورشید‌رنگ در کودکی‌های رنگارنگ... .
اکنون چه گویم که در من کودکی آرام، نگاهش هوای گریه دارد.

روژان · 2025/09/01

چه مادرها دیده‌ایم ای دوست که شوند خاکی در پای فرزند و ریزند در کف مهر پریزادی.
یا که در عکس شوند تیشه، زنند ریشه‌ی امید و نیک فرزندان.
چو دیدی هر کدام تیشه نشاندد چون دیو دستان، حرامش خوان!
مادر است او تبارک ریزد از اسمش که یقین است پریزاد.
چرخ گردونش نیک گردد هر چه تازان، نشیند در میان طاق دوستان.

روژان · 2025/09/01

طوطیان در کمین غمزه‌ی آنکا نشسته‌اند میان دیوارهای شهر مه‌گون.
آنکا در اجبار پر نمی گشاید که مادر شیفته‌ی منزلت طوطیان، رفته‌است از هوش.
روزی درافتاد که آتشین غمزه‌ی تو ندارد خریدار در طاق طوطیان! مانند شو، که طوطی نشیند میان طاق شاهینان
سوی تو آمد صدایم پر گشا آنکا... .
زیر سایه‌ی کمین، کم‌سو شوی پ آخرت نماند از تو قرار.

روژان · 2025/09/04

وز گرمگاه سی*ن*ه آوایی درآی ، مرغک پرچین من. آنکای آتش‌خوان من. شنیده‌ام در شهر رنگ شهودت پیداست، خواهی شوی هم‌رنگ‌ اما گوش پندار، از من موهوم و آواره‌‌ و کین دار.
جماعت طوطیان ندارند مهری در راه تو. که هر چند ننگ است حقیقت؛ اما تنها تویی در راه تو.

روژان · 2025/09/04

وصف خنده‌ی مادر نزد طوطیان، شده‌ مزه‌ی دستان و گردد میان دوستان. آنکا کجا حیران شدی، چه سود حسرت، ندارد خیر آتش عصیان.
نخور غم که خونین است این نیست. گوش دار از من، زیستن را چنین و آن‌چنان گویند که هرچند گویمت در صف.

روژان · 2025/09/04

زیستن را معنی نهادند رنج، طاقت و هم‌درد. که سوی ما نخواند مرغی آواز و سرودی نیک‌تر. گر شنیدی هر جا فروشند شادی را، پر گشا و دوری را میسر کن، چرا که تحفه‌‌ای پوچ از میان دست طوطیان و خوش خریدار است.
فروشند شادی را و شگفتا، که خرند چند قوم و شوند مسرور از موهوم در گور.

روژان · 2025/09/04

موهوم خواندم قوم را هرچند، که دیدم هر که را عقل در سرش جا هست، میان قوم سرور خواندن اما طوطیان را نام ننگ نهادند در گور.
در بطن طوطیان، آنکا میان قوم هست گران! و گر درند این مرغک خونین پرم، شوند خاری روند در پیکرم. قوم را خیزم چو مور که در میان طوطیان آتش زنم هر کوه و خور.

روژان · 2025/09/04

آنکا نخور غم، گرچه دوری از مهر مادری اما... سیرت پاک تو هست نشانت از آدمی.
ندانی در میان قومیان از چه رو هستی گران؟
گویند که در خفا، چشمه‌ای هستی از مهر بی‌ریا. دیده‌اند و شنیده‌اند آواز آتشینت را، ندانی اما... داری سپاهی از جنس نیت و طینت پاک.

روژان · 2025/09/04

اشکی از جنس غم کودکی محتاج، نشسته در نی‌نی‌ چشم آنکا، ناگه روزی نشید در میان خاکی از عصیان.
طوطیان خنده‌کنان زنند نیش و تیشه که نباشی در عیار مادری.
گر چه در سی*ن*ه‌ی مادر نشینی اما... آتش جوهر وجودت نزد مادر، نیست گوهری.

روژان · 2025/09/04

در میان خانه ویران می‌گشت، پرسشی در سر و مغزش می گرفتش از قرار.
در صورت پر خط و چین مادرش دوخت چشمان ژرفنای و آتشین. درآمد، که هست در ذات تو مهر مادری؟ وجودم از آتش‌ است صحیح؛ اما اگر هست فرزندی خلف، نخواهد مادری؟
در گرمگاه سی*ن*ه‌ام، تیری از زمستان مهر مادری‌ست، وجودم از آه آتشین گرفتار و گشته‌ام اسیر در حصار خاکستری.

جستجو

خوش آمدید

دلنوشته {مستوره‌ی آنکا} اثر •روژان کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

روژان

همیار سرپرست فرهنگ و هنر

یکم راجب ما:

Links

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط