دلنوشته {زنگار آرزو} اثر •ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 14:39

خاکسترِ آتشِ رویاها در باد می‌رقصد، نه گرمایی می‌دهد و نه شعله‌ای باقی‌مانده‌ست؛ حافظه، دخمه‌ای‌ست پُر از یادگاری‌های پوسیده که هر بار سر می‌زنیم، بوی گندِ غم می‌آید؛ پیمان‌ها چون رشته‌های ابریشم در دستِ باد پاره شدند و ما در پیوندِ گسسته‌ی خود ماندیم، بی‌خبر از مقصدِ این کوچِ ناگزیر.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 14:42

حنجره‌ی من، چاهی‌ست پر از سکوتِ سنگی! صدا، چون چکه‌ای آب در آن گم می‌شود؛ نور، تنها یک خاطره‌ی محو از روزهای دور است که پلک‌های بسته نمی‌توانند تصویری بسازند؛ ما در کِشتیِ بی‌لنگرِ تقدیر گرفتاریم که بادبان‌هایش پاره و پاروهایش شکسته و تنها صدای ناله‌ی چوب‌های فرسوده است.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 14:43

نقشِ ل*ب‌هایت کتیبه‌ای‌ست که زیرِ خاک رفت و تلاش‌هایم برای خواندنش، تکرارِ شکست است؛ این شب‌ها، ابریشمِ سیاه بر تن دارند و ماه، تکه‌ای از استخوانِ گچیِ فراموشی است؛ سفره‌ی آرزوها خالی‌ست و هر روز تنها نانِ درد بر سرِ میزِ تنهایی‌مان پهن است و ما طعامِ این یأسِ بی‌پایان را می‌خوریم.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:15

زمان، خنجری کُندی‌ست که زخم را نمی‌بندد بلکه آن را عمیق‌تر می‌کند، در گوشتِ جان! ما قامتِ خود را خم کردیم زیرِ بارِ دروغ؛ و ایستادن دیگر مجالی برای تنِ خسته‌‌ی‌مان نیست. امید، واژه‌ای‌ست که معنی‌اش را فراموش کرده‌ایم، چون پرنده‌ای که آوازش را در قفس گم کرد و حالا فقط بال می‌زند به دیوارهای زندان.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:21

این شهر گورستانی‌ست از سنگ‌های بی‌نام، که هر کدام حکایتی از یک شورِ خفته دارند؛ ما در این کوچه‌ها، سایه‌های دنباله‌داریم که جدا افتاده‌ایم از هم و هرگز به هم نمی‌رسیم؛ دلتنگی آتشی‌ست که هیزم ندارد، اما خاکسترش هرگز سرد نمی‌شود از سرما و دودش و آسمانِ بی‌فروغ را سیاه می‌کند.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:30

دست‌هایم، شاخه‌های خشکیده‌ای هستند که می‌خواهند بوسه‌ی باران را دوباره حس کنند! اما ابرهای آسمان سنگی شده‌اند از ابرهه و خورشید، رودی‌ست که مسیرش عوض شده است؛ ما در انتظارِ خردادِ موعود، در بهمن ماندیم! هر طلوع تکرارِ همان غروبِ بی‌پایان است، هر غروب وعده‌ی خوابی سردتر!

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:35

چشم‌هایم دو چشمه‌ی خشکیده از ناله و آه است که دیگر توانِ دیدنِ نور را ندارند؛ هر چهره‌ای که می‌بینم، تصویرِ تو را پس می‌دهد اما این بازیِ تلخِ آینه مرا می‌آزارد؛ سکوت دیواری‌ست که بینِ من و جهان کشیده شده و دیوار، پاسخی جز پژواکِ صدای خود ندارد! مگر سکوتِ دیگری آن را بلعیده باشد.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:41

امواجِ حسرت ساحلِ روحم را می‌تراشند و هر بار تکه‌ای از بنای اعتماد را می‌برند؛ ما بنای عشق را بر شنِ توقع بنا کردیم و حالا، موج‌ها آمده‌اند و پل‌های امید را شسته‌اند؛ فقط بقایایی مانده از آن عمارتِ زیبا، که شب‌ها کلاغ‌ها بر فراز ویرانه‌هایش جیغ می‌کشند و روزها بادِ سرد، زمزمه‌ی تلخی می‌خواند.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:45

درختِ معرفت میوه‌ی تلخِ درک می‌دهد، که هر لقمه‌اش طعمِ نبودنِ آینده را دارد؛ ما در باغِ پندار قدم می‌زنیم بی‌راهنما و هر سایه‌ای را دوستِ گمشده می‌پنداریم؛ این سرگردانی، میراثِ اجدادیِ ماست که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است. همچون یک طلسمِ شوم که گشودنی نیست.

نهـنگـ · یکشنبه ساعت 15:48

سفرنامه‌ی روحم، پُر است از خطوطِ مخدوش و هر صفحه، قصه‌ای از نرسیدن را می‌گوید؛ جاده پایان ندارد اما مقصد، تهی است و هر قدم ما را به همان آغازِ دردمند بازمی‌گرداند؛ این تکرارِ محتوم، زنجیری‌ست از جنسِ عادت، که بندهایش با خونِ اراده‌ی گسسته بسته شده و کلیدِ رهایی، در جیبِ شیطان پنهان است.

جستجو

خوش آمدید

دلنوشته {زنگار آرزو} اثر •ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

نهـنگـ

مدیر تالار ترجمه

یکم راجب ما:

Links

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط