تعیین مقررات عقد در قانون : مهمترین تفاوت عقد معین و عقد نامعین این است که عقد نامعین تنها تابع شرایط اساسی و عمومی صحت معامله است و در صورتی که این شرایط را داشته باشد ، قرارداد درست خواهد بود . اما برای عقد معین علاوه بر شرایط عمومی حاکم بر همه قراردادها ، در قانون شرایط و مقررات ویژه و منحصر به فردی در نظر گرفته شده است . مثلا در قانون حق شفعه تنها برای عقد بیع ( خرید و فروش ) تعریف شده است و از مواردی است که مخصوص عقد بیع است .
سکوت قرارداد درباره موضوعی : اگر در عقد معین درباره موضوعی تعیین تکلیف نشده باشد ، مثلا در عقد خرید و فروش زمان تحویل دادن کالای خریداری شده ( مَبیع ) مشخص نشده باشد ، می توان با مراجعه به قانون و تفسیر مواد آن و توجه به اراده دو طرف عقد ، تکلیف موضوعی که در قرارداد درباره آن صحبت نشده است را مشخص کرد . اما در عقد نامعین ، چون این عقود با توجه به احکام قانونی اما طبق سلیقه دو طرف منعقد می شوند و قواعد ویژه ایی در قانون ندارند ، اگر درباره امری سکوت شده باشد ، قاضی باتوجه به قرارداد و انگیزه دو طرف در بستن آن ، به بررسی موضوع می پردازد .