ایده آشنایی با عنصر «محیط» در نویسندگی

[-pariya-]

توصیه‌هایی برای خلق «محیط»
واقعی یا خیالی، تاریخی یا معاصر، «محیط» باید از صفحات کتاب بیرون آید و رنگ زندگی به خود بگیرد. نویسندگان هنگام خلق عنصر «محیط» در اثر خود، تلاش می کنند توصیه های زیر را در خاطر داشته باشند.

 

[-pariya-]

وفاداری به واقعیت
اگر «محیط» داستان قرار است مکانی واقعی باشد، نویسنده باید تلاش کند تجربه‌ای بی‌واسطه را از آن به دست آورد. اگر سفر به آن مکان برای نویسنده ممکن نیست، می توان از منابع دیگر—همچون عکس و ویدیو—برای به دست آوردن درکی بهتر از آن محیط استفاده کرد.

 

[-pariya-]

یکی از مهم‌ترین نکات هنگام خلق یک «محیط» جدید و خیالی، میزان باورپذیری آن برای مخاطبین است. برای انجام این کار می توان از ویژگی های مکان های واقعی الهام گرفت. به عنوان نمونه، «نیل گیمن» در داستان «کتاب گورستان»، محیط خیالی روایت خود را با الهام گرفتن از گورستان های مختلف که در طول سفرهایش مشاهده کرده بود، به وجود آورد. استفاده از این ویژگی های واقعی و باورپذیر و به‌کارگیریِ آن ها برای خلق چیزی جدید، به ما کمک می کند که یک «محیط» زنده و قابل‌لمس را بیافرینیم.

 

[-pariya-]

رمان‌نویس بریتانیایی، «توماس هاردی»، اغلب نقشه هایی را از «محیط» داستان خود طراحی می کرد تا محل قرارگیری اشیا و تصویر کلی همه چیز را به خاطر داشته باشد. باید این نکته را به خاطر داشته باشیم: حتی «محیط های» کاملا خیالی و غیرممکن در واقعیت نیز باید برای مخاطبین باورپذیر باشند.

 

[-pariya-]

توجه به جزئیات
گاهی اوقات، تصویری کوچک اما واضح می تواند جهانی بسیار بزرگتر را در ذهن نقش کند. اگر در حال نوشتن درباره‌ی یک روستای خیالی هستیم، علاوه بر پرداختن به راه های سنگفرش‌شده و خانه های قدیمی، می توان به جزئیات بیشتری پرداخت: این‌که سنگ ها چگونه با گذر زمان دچار فرسایش شده‌اند‌ یا قسمتی از رنگ یک خانه به چه شکل از بین رفته است. در برخی موارد، تمرکز بر یک تصویر یا لحظه‌ی مشخص باعث می شود جهان پیرامون آن، واقعی‌تر به نظر برسد.

 

[-pariya-]

استفاده از نماد و استعاره
«محیطِ» داستان ما، چه نقشِ سمبلیکی را در پیرنگ اثر ایفا می کند؟ هم از محیط کلی و هم از بخش های کوچکتر در آن می توان برای انتقال پیامی سمبلیک به مخاطبین استفاده کرد (نویسندگان رمان های «گوتیک» در انجام این کار مهارت زیادی دارند). به روش های مختلف می توانیم از چشم‌اندازهای «محیط» در داستان خود بهره ببریم تا از طریق نمادها و استعاره ها، غنای بیشتری به تِم اثر ببخشیم.

 

[-pariya-]

به عنوان نمونه، کتاب «بلندی های بادگیر» اثر «امیلی برونته» که یکی از مشهورترین رمان های «گوتیک» به شمار می آید، از طریق خلق احساسی قدرتمند و تأثیرگذار از «محیط»، به پیرنگ، کاراکترها، و تِم های داستان عمق بیشتری اضافه می کند

 

[-pariya-]

«وودِرینگ هایتز»، نام عمارت مسکونی آقای «هیث‌کلیف» است. «وودرینگ» در زبان محلی اینجا در وصف محلی گفته می شود که هنگام طوفان در معرض وزش بادهای شدید باشد. حقیقتا، ساکنان این ناحیه همیشه در معرض طوفان های سخت هستند. از خمیدگی بیش از حد چند درخت صنوبر کوتاه در انتهای باغ و ردیف خارهای بدمنظره که به یک سو خم شده‌اند و گویا از خورشید کمک می طلبند، می توان به خوبی به شدت وزش باد شمال پی برد. خوشبختانه، معمار بنا پیش‌بینی های لازم را کرده و بنا را محکم ساخته است: پنجره های باریک عمارت کاملا درون دیوارها قرار گرفته‌اند و قطعه سنگ های بزرگی که کمی جلو آمده‌اند، گوشه های بنا را در برابر فشار باد حفظ می کنند.—از کتاب «بلندی های بادگیر» اثر «امیلی برونته»

 

[-pariya-]

هنگام نوشتن داستان—یا هنگام خلق هر نوع نثر روایی—عنصر «محیط» ممکن است فقط به عنوان ابزاری برای انتقال ایده ها در نظر گرفته می شود و نه بخشی بنیادین از ساختار روایت. اما همان‌گونه که پیش‌تر گفته شد، «محیط» می تواند تأثیری بسیار بزرگ بر پروتاگونیست های اثر داشته باشد و آن ها را به شخصیت هایی بسیار واقعی‌تر در ذهن مخاطبین تبدیل کند.