آموزشی آموزش تعادل در نوشتن

[NARIYA]

نوشتن، همچون یک اثر موسیقایی، نیازمند ریتم و تعادل است.
درست همان‌طور که نت‌های موسیقی اگر بیش‌ازحد کند باشند، شنونده را کسل می‌کنند، و اگر بیش‌ازحد سریع باشند، شنونده را سردرگم می‌سازند، یک متن نیز باید با هماهنگی میان جزئیات و کلیات، سرعت و آرامش، ایجاز و اطناب، خواننده را درگیر و مسحور کند. تعادل در نوشتن نه تنها باعث زیبایی متن می‌شود، بلکه کمک می‌کند پیام نویسنده در نهایت وضوح و تأثیرگذاری بیان شود، بدون اینکه از اثرگذاری آن کاسته شود یا به ورطه‌ی اطناب و خستگی خواننده بیفتد.

 

[NARIYA]

اما تعادل را چگونه پیدا کنیم؟ چگونه می‌توانیم نه بیش‌ازحد کلی‌گویی کنیم و نه در باتلاق توضیحات غرق شویم؟ چگونه می‌توانیم متنی بنویسیم که همزمان ساده، روان و در عین حال پرجاذبه باشد؟ در ادامه، چند اصل مهم برای رسیدن به این نقطه‌ی طلایی بررسی خواهیم کرد.

 

[NARIYA]

تعادل میان جزئیات و کلیات؛ کجا باید دقیق شویم و کجا باید ساده بگذریم؟
یک نویسنده‌ی ماهر می‌داند که هر چیزی را نباید توضیح داد. بهترین نویسندگان، کسانی هستند که می‌دانند چه چیزی را باید حذف کنند، نه فقط اینکه چه چیزهایی را اضافه کنند. نوشتن یک متن همانند نقاشی یک اثر هنری است؛ قرار نیست هر نقطه از تصویر را با جزییات زیاد پر کنیم، بلکه باید برخی بخش‌ها را روشن‌تر و برخی دیگر را محو نگه داریم تا ترکیب کلی، گیرا و هنرمندانه باشد.

 

[NARIYA]

اگر بیش‌ازحد در جزئیات غرق شویم، ممکن است خواننده از دست برود. مثلا، تصور کنید که در حال توصیف یک اتاق هستید:

 

[NARIYA]

بدون تعادل:
"اتاق کوچک بود، پرده‌های ضخیم قرمز، گوشه‌ای از پنجره را پوشانده بودند. نور زرد کم‌سو از چراغی که کنار قفسه‌ی کتاب‌ها قرار داشت، اتاق را روشن کرده بود. روی میز چوبی که کمی رنگ‌رفته بود، یک خودکار آبی افتاده بود، انگار که کسی تازه آن را زمین گذاشته باشد."

 

[NARIYA]

متعادل:
"اتاقی با نور کم، پرده‌های قرمز و سکوتی که بر همه‌چیز سایه انداخته بود؛ جایی که انگار خاطرات، میان هوای راکد شناور بودند."

 

[NARIYA]

جمله‌ی اول، پر از توصیفات جزئی است که ممکن است خواننده را خسته کند، اما جمله‌ی دوم، با همان حس و حال، تصویر را منتقل می‌کند و فضای داستان را زنده نگه می‌دارد.

 

[NARIYA]

تعادل میان سرعت و آرامش متن؛ کی باید سریع پیش برویم و کی باید توقف کنیم؟

یک متن نباید همیشه با سرعت بالا حرکت کند. لحظاتی وجود دارند که باید آرام شد، مکث کرد، به شخصیت‌ها یا موضوع فرصت نفس کشیدن داد. به همین ترتیب، لحظاتی نیز هستند که باید ریتم را سریع‌تر کرد تا تنش ایجاد شود.

 

[NARIYA]

لحظات پرهیجان به جملات کوتاه و پرتحرک نیاز دارند:
- "صدای انفجار آمد. درها لرزیدند. او دوید، قلبش می‌کوبید، نفسش تندتر شد."

 

[NARIYA]

در بالا، جملات کوتاه هستند و حس اضطراب را به خواننده منتقل می‌کنند. هیچ توضیح اضافی‌ای وجود ندارد؛ فقط سرعت، هیجان و تنش.